Πρωτοχρονιές με θέα την Αθήνα και τα λαμπιόνια της

Όλα τα σημεία με θέα είναι σούπερ στην Αθήνα, κοιτάζεις την πόλη από ψηλά και σου φαίνεται αυτό που είναι: μια χρυσοστόλιστη μεγαλούπολη, απλώς πιο τσίλικη, αεράτη και κυριλέ από ότι είναι, και χωρίς καθόλου ψεγάδια. Τη νύχτα όταν διαλέγεις κάποιο ψηλό σημείο με θέα, βλέπεις ένα αστραφτερό κινηματογραφικό τοπίο, ειδικά στις Γιορτές, που το τοπίο είναι φωτισμένο αριστοτεχνικά λες κι είναι έτοιμο να πάρει μέρος σε γύρισμα (κινηματογραφικό).

Αν έχεις κλείσει δείπνο-ρεβεγιόν, παραμονής Πρωτοχρονιάς σε ξενοδοχείο της πόλης με θέα, απολαμβάνεις το φαγητό σου μαζί με την θέα, που είναι μοναδική. Να σας πω την αλήθεια έτσι ήθελα να το πάω το θέμα: να ξετυλίξω μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας μερικά ωραία εστιατόρια σε ωραιότατα ξενοδοχεία στα οποία μπορείς να πιείς ένα κομψό ποτό ντυμένη στα σατέν μαύρα αν όχι στα λαμέ, χαζεύοντας τη θέα. Μόνο που, τα ωραία εστιατόρια στα ξενοδοχεία είναι fully booked όλα, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο επειδή ο κόσμος βγαίνει, ορίστε που δεν υπάρχει θέση ούτε σε σκαμπό για να πιείς ποτό σου, και μπράβο τους, μπράβο στον κόσμο που βγαίνει, που έκλεισε καταπληκτικά ρεβεγιόν με Μενού Παραμονής Πρωτοχρονιάς, που κράτησε τραπέζια στα καλύτερα roof garden της Αθήνας. Αλλά… η ίδια θέα, η ίδια πόλη-από-ψηλά, προσφέρεται σε οικονομικές συσκευασίες χωρίς δείπνο, όρεξη να’ χεις: στο λόφο του Λυκαβηττού παρκαρισμένα αυτοκίνητα γύρω γύρω απολαμβάνουν αυτή ακριβώς την γιορταστική, χιλιο-φωτισμένη θέα, όχι μόνο ζευγαράκια με το παραδοσιακό («Ένα μπουκάλι κρασί», για να μη πηγαίνει ο νους σας στο πονηρό). Παρέες, φίλοι, φιλενάδες, κόσμος που ανεβαίνει με μηχανάκια ή με το πόδι και κάθεται έξω κάτω από τα αστέρια, επειδή στην Αττική τα σηκώνει αυτά ο καιρός – άνετα περνάς την αλλαγή του χρόνου σε ανοιχτό χώρο, χαζεύεις τα πυροτεχνήματα από μακριά, χωρίς να ξεπαγιάσεις κι ας είσαι στην καρδιά του χειμώνα.

Μια παραμονή Πρωτοχρονιάς στο Λυκαβηττό κάποιος κερνούσε μελομακάρονα τους άγνωστους ανθρώπους που δεν ένοιωθαν άγνωστοι, ξαφνικά – μπορεί να συμβεί και φέτος, ποτέ δεν ξέρει κανείς. Έχει τύχει να αλλάξω τη χρονιά στον Λυκαβηττό και ήταν υπέροχα, ατμοσφαιρικά, ο λόφος δημιουργεί μια διάθεση παρέας, κι έχει μια δική του αύρα, μια αίσθηση ζεν, ακόμα κι όταν από κάτω στην απλωμένη πόλη γίνεται χαμός από πυροτεχνήματα, κόρνες, σειρήνες και μουσικές μπερδεμένων πάρτι, ή μπερδεμένες μουσικές από κλαμπ, μπαρ, ταράτσες, ρεβεγιόν και, ναι, πάρτι.

Ο Περιφερειακός Πολυγώνου και ο Περιφερειακός Γαλατσίου είναι τέλειοι δρόμοι με θέα, βλέπεις όλο το λεκανοπέδιο μέχρι θάλασσα και νησιά, μόνο που δεν έχει την ατμόσφαιρα του Λυκαβηττού, εκτός που δεν έχει κι αρκετά βολικά μέρη να παρκάρεις αν είσαι με αμάξι, ενώ θέλει πολύ περπάτημα, αν είσαι χωρίς αμάξι. Χωρίς αμάξι, δεν πας ούτε στην Πεντέλη στο Αστεροσκοπείο με την υπέροχη, μακρινή και κάπως εστέτ θέα της υπερ-φωτισμένης Αθήνας, αλλά δεν είναι ώρα και μέρα/νύχτα να γκαντεμιάσεις, μπορείς να πας στο Θησείο, στην Ακρόπολη, σε ένα από τα κάμποσα μικρά και μεγάλα ξενοδοχεία με roof garden ή με μπαρ σκέτο, (χωρίς εστιατόριο) στον τελευταίο όροφο, που υπόσχεται «την Ακρόπολη στο πιάτο».

Η Ακρόπολη στο πιάτο, φωτισμένη και λαμπερή πάνω από μια επίσης λαμπερή Αθήνα, είναι ό,τι πιο γιορταστικό την Παραμονή άλλης μίας Πρωτοχρονιάς – όλο το χρόνο είναι εντυπωσιακή η πόλη τη νύχτα, εδώ που τα λέμε. Αλλά ειδικά την Παραμονή, επειδή η βραδιά φορτώνεται με προσδοκίες, ελπίδες και αισιοδοξία, η Αθήνα είναι ομορφότερη από κάθε άλλη βραδιά του χρόνου… ή έτσι φαίνεται όταν την κοιτάς από ψηλά.