Ο βράχος που προστατεύει την Αθήνα και την Ακρόπολη

Λυκαβηττός! Η θέα του από τη διασταύρωση Βασιλέως Γεωργίου και Ριζάρη, που ανεβαίνει και διασταυρώνεται με τη Βασιλίσσης Σοφίας. Αγαπημένη αθηναϊκή εικόνα από τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια και ακόμη σήμερα όταν κατηφορίζω στο κέντρο της πόλης, πάντα πεζή. Όγκος οικείος, στα μάτια μου προστατευτικός, σαν να κρατάει τον ορίζοντα της πόλης στα μέτρα που αντέχονται.

Ο μύθος άλλωστε τον θέλει να είναι αυτός ο ίδιος βράχος που κουβάλησε η θεά Αθηνά για να προστατέψει, να οχυρώσει την Ακρόπολη. Στο δρόμο όμως, έμαθε ότι ο τρομερός Εριχθόνιος (μισός φίδι, μισός άνθρωπος) που η ίδια τον είχε κλείσει σε ένα καλάθι, ξέφυγε και δάγκωσε τις κόρες του Κέκροπα. Η θεά από την ταραχή της και για να προλάβει μεγαλύτερο κακό, άφησε τον βράχο εκεί που βρισκόταν. Και έτσι σχηματίστηκε ο λόφος του Λυκαβηττού. Λόφος «φαλακρός», που όμως μετά την απελευθέρωση του έθνους, άρχισε να πρασινίζει χάρη στη δωρεά του Κλεάνθη. Πόσες οι ιστορίες για την αξιοποίησή του!!! Όπως η αγαπημένη μου, για το σχέδιο Τσίλλερ, που τον ήθελε χώρο αναψυχής με πάρκο, ξενοδοχείο, καφενεία, εξέδρες και περίπτερα, γεφυράκια και καταρράκτες («Αέριον Θεραπευτήριον») Δυστυχώς πολύ ακριβό για το φτωχό τότε ελληνικό κράτος όλο αυτό.

Υπήρξαν και σχέδια που δεν ήθελαν το καλό του λόφου και της ιστορίας του, όπως εκείνο που ήθελε δημιουργία Καζίνο στην κορυφή (υπήρξε μεγάλη η αντίδραση διανοουμένων). Έγινε και αφορμή ομηρικών καυγάδων μεταξύ του Παπαναστασίου και του δήμαρχου Σπύρου Μερκούρη, όταν ο πρώτος κατασκεύασε στον Λυκαβηττό τον Φάρο της Ειρήνης με την ευκαιρία του συνεδρίου της Ειρήνης και ο δεύτερος γινόταν έξαλλος γιατί η φωταγώγηση του μνημείου κόστιζε πάρα πολύ στα ταμεία. Και μετά ήρθε ο πόλεμος, πολυβολεία, αντιαεροπορικά, νάρκες από τους Γερμανούς και μετά το τελεφερίκ για τουριστική αξιοποίηση, εναντίον του οποίου θα δώσει αγώνες ο αρχιτέκτονας, πολεοδόμος Κ. Μπίρης (συγγραφέας του ανυπέρβλητου βιβλίου «Αι Αθήναι: Από τον 19ον εις τον 20ον αιώνα»). Και η Πράσινη Τέντα και το καταφύγιο του Λυκαβηττού για να κρυφτούν τα αρχεία του κράτους, σε βάθος 100 μέτρων.

Και μετά το θέατρο του Λυκαβηττού, εκεί που θυμάμαι χρόνια νεανικά, φοιτητικά, να διασκεδάζουμε με συναυλίες και παραστάσεις. Πόσες αναμνήσεις!!! Ένα στατικό πρόβλημα στον σκελετό των κερκίδων επέβαλε τη «σιωπή» του για 15 ολόκληρα χρόνια. Ήταν όμως, από τα έργα που είχε βάλει στοίχημα ο Κώστας Μπακογιάννης ότι θα αποδώσει και πάλι στους Αθηναίους τιμώντας τις μνήμες τους από την Αθήνα που θυμούνται, από την πόλη, στην οποία μεγάλωσαν. Το θέατρο του Λυκαβηττού είναι έτοιμο και στις 15 Σεπτεμβρίου εγκαινιάζει τη νέα εποχή του με συναυλία του Σταύρου Ξαρχάκου. Ανυπομονώ να ανηφορίσω το μονοπάτι, πεζή φυσικά, όπως τότε, σαν φόρο τιμής στις νεανικές μου αναμνήσεις.

⇒ Οι πληροφορίες από το «Αθήνα, Ιχνηλατώντας την πόλη με οδηγό την ιστορία και την λογοτεχνία» των Θ. Γιοχάλα, Τ. Καφετζάκη (εκδ. Εστίας), το οποίο προσφέρει ως βιβλιογραφία (μεταξύ άλλων) ο Δήμος Αθηναίων σε όσα σχολεία συμμετέχουν στο πρόγραμμα «Το παιδί , η πόλη και τα μνημεία».

* Η Πόπη (Καλλιόπη) Διαμαντάκου, είναι υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος με τον συνδυασμό «Αθήνα Ψηλά» του Κώστα Μπακογιάννη (είχε την ιδέα και ανέλαβε την υλοποίηση του εκπαιδευτικού προγράμματος του Δήμου Αθηναίων «Το παιδί, η πόλη και τα μνημεία»)