Τα τελευταία χρόνια τον Αύγουστο μένω εδώ, αγαπώ την Αθήνα και μου αρέσει πολύ να την περπατώ. Σαν παιδί μεγάλωσα σε μια διπλοκατοικία στα Εξάρχεια, μια γειτονιά που την περπάτησα, έτρεξα σ’ αυτήν, έπαιξα και τη λάτρεψα. Επανήλθα όταν μεγάλωσα και έζησα εκεί για δέκα χρόνια. Περνούσα καθημερινά από την γωνία που έγινε “το φονικό!”, Πλαπούτα και Καλλιδρομίου, “Στέλλα φύγε κρατάω μαχαίρι” και κάθε φορά ήταν σαν να έβλεπα τη σκηνή.
Ξαναμπήκα στις αυλές των σπιτιών και τάισα τις γάτες στο σπίτι του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, ανέβηκα στις ταράτσες από τις στρογγυλές σκάλες που κρέμονταν σαν σερπαντίνες στις αυλές και στους ακάλυπτους, τις ανεβοκατέβαινα μέχρι να ζαλιστώ όταν ήμουν παιδί!
Μπήκα στα πλυσταριά που ήταν για μένα οι πρώτες κρυψώνες στα παιχνίδια μου…
Έτσι, αγαπώ τις μεγάλες διαδρομές στην πόλη, ιδιαίτερα τις ήσυχες μέρες του Αυγούστου. Ξεκινώ από την Πλατεία Μαβίλη παίρνοντας έναν καφέ από το “Flower” και κατηφορίζω μέχρι το Θησείο! Μέχρι το Κολωνάκι, αφήνω τη διαδρομή στην τύχη. Ψάχνω να καδράρω την εικόνα που θα μου τραβήξει το ενδιαφέρον.
Στο Σύνταγμα παίρνω έναν ακόμα καφέ από την στοά Μπολάνη από το “Kaya” και κατηφορίζω την Κολοκοτρώνη. Τα τελευταία χρόνια, με το τηλέφωνο στο χέρι και την ευκολία να έχεις την δυνατότητα να παγώσεις τον χρόνο, ιχνηλατώ στην πόλη της Αθήνας! Ένα φθαρμένο κτίριο με ένα γκράφιτι που με προστάζει να ξυπνήσω - WAKE UP! Μια παιδική χαρά δίχως χαρά… Tο νερό μέσα στη ζέστη του καλοκαιριού που πετάγεται με ορμή από το έργο του Ζoγγολόπολου στην πλατεία Oμονοίας. Μια όαση όταν λειτουργεί.
Ένα κομμάτι ουρανού απ’τον ακάλυπτο πολυκατοικιών μου δίνει την αίσθηση ότι θέλω να πετάξω.
Παιδικά ρουχαλάκια κρεμασμένα στο σχοινάκι στις εργατικές κατοικίες της Αλεξάνδρας… Μια κουρτίνα πετάγεται έξω από το παράθυρο σαν να προσπαθεί να ξεφύγει από το παρελθόν της. Στον Κήπο του Νομισματικού Μουσείου ένα κλιματιστικό γίνεται φωτοστέφανο σε ένα γλυπτό!
Στις καθημερινές βόλτες μου είτε βγαίνω για δουλειά είτε για ιχνηλασία, παρατηρώ και φωτογραφίζω την πόλη μου, την πόλη που την ξέρω και με ξέρει χρόνια πολλά. Έμαθα να δέχομαι την ασχήμια της γιατί εκτιμώ την ομορφιά της. Την ομορφιά που έζησα στην αγκαλιά της.
Ένας τζίτζικας μου τραγουδά γαντζωμένος στη σίτα της κρεβατοκάμαράς μου.
Με ταξιδεύει σε άλλα καλοκαίρια. Στην Αθήνα όλα αλλάζουν για να παραμένουν ίδια!
* Ο Μάριος Βουτσινάς είναι εικαστικός, σχεδιαστή εσωτερικών χώρων και ασχολείται με το κόσμημα. Από τον Σεπτέμβριο του ‘23 θα λειτουργήσει ο νέος του εκθεσιακός χώρος Marios Voutsinas Art Space (Καραϊσκάκη 6, Ψυρρή).
Αποκλειστικές εικόνες από το μεγαλύτερο συγκοινωνιακό, αναπτυξιακό και περιβαλλοντικό έργο υποδομής στη Βόρεια Ελλάδα, το οποίο, έπειτα από δεκαετίες, παραδίδεται
18°
