1ο Athens Civil Society Festival: Ένα μάθημα (από την Κοινωνία των Πολιτών) και ένα ευχαριστώ

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, οι περισσότεροι από εμάς ίσως να έχουμε μια κάπως στρεβλή αντίληψη για τα φεστιβάλ, τα συνέδρια, τα μαζικά events που απευθύνονται στους πολίτες. Μία αντίληψη που εδρεύει σε υποβόσκουσα δυσπιστία. Ακόμα κι εγώ – αν και άνθρωπος της επικοινωνίας – θεωρούσα, ενδεχομένως στη δεύτερη ανάγνωση, ότι όλες αυτές οι διοργανώσεις εξυπηρετούν συχνά μία δικτύωση του φαίνεσθαι, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Και ναι. Αυτή είναι μία «προνομιούχα» θέαση διοργανώσεων τέτοιας έκτασης.

Γι’ αυτό και για καιρό προσπαθούσα να σχηματίσω το πλαίσιο για να χωρέσει κάτι διαφορετικό και πολυεπίπεδο, αποδεκτό και λειτουργικό, χρήσιμο και συνάμα ανακουφιστικά ανεπιτήδευτο.

Το 1ο Athens Civil Society Festival του Δήμου Αθηναίων, που για πρώτη φορά στην ιστορία του, πριν ένα περίπου μήνα, έπνιξε με συναίσθημα, χρώμα, εικόνες και ήχους το Σεράφειο, δεν ήταν άλλο ένα φεστιβάλ.

Δεν ήταν, τολμώ να πω, καν, μια γιορτή ή απλώς μια δράση για την Κοινωνία των Πολιτών. Ήταν η καρδιά της πόλης σε ανοιχτή συνομιλία με όσα την κρατούν ζωντανή και όσα ενίοτε την πληγώνουν, ταυτόχρονα.

Σε μία χρονική συγκυρία όπου μιλάμε φουλ «πολιτικά», δημότες της Αθήνας, επισκέπτες, οργανώσεις, φορείς, ομάδες και συλλογικότητες που ονειρεύονται όχι απλώς μία όμορφη πόλη, αλλά ένα συμπεριληπτικό οικοσύστημα που νοιάζεται για όλους, όλες, όλ@, δεν μαζεύτηκαν εκεί απλώς για να γιορτάσουν. Ήρθαν, προχωρώντας σε μία πολιτική πράξη ουσίας, προσχωρώντας σε μία πρώτη προσπάθεια να μαζευτούμε επιτέλους και να μιλήσουμε χωρίς πλαίσιο, αιχμές και εντάσεις. Να ανταλλάξουμε αυτά που μας ενώνουν, ανοιχτά, με θάρρος, χωρίς προσχήματα και ωραιοποιήσεις. Να δούμε τι πραγματικά παίρνει να αλλάξει, αλλάζει ή αντιστέκεται στην πόλη μας και πόσο μας χωρά όλους στην ουσία και στην πράξη και όχι στα λόγια.

Να βάλουμε κάτω όσα μας πονάνε και χρειάζονται όχι απλώς μπαλώματα και εξαγγελίες, αλλά συνεργασία και ανοιχτό, εν εξελίξει διάλογο, για να εξαλειφθούν και να αντικατασταθούν.

Κι όλα αυτά με διάθεση θετική και αισιόδοξη. Με πρόσημο το μαζί της ευαισθησίας, της προσφοράς, αλληλεγγύης και της συμμετοχής. Αυτό το μαγικό συστατικό που συνδέει τα κομμάτια της πόλης και των ανθρώπων της και γίνεται παλμός και καύσιμο.

Όψεις και ιστορίες της Αθήνας που ποτέ δεν είχαν ακουστεί συνδυαστικά και παράλληλα, άνθρωποι που αλλάζουν τον κόσμο ξεκινώντας πρώτα από τη γειτονιά τους, πτυχές της καθημερινότητας που τα mainstream media ξεχνούν ή ακόμα και τρομάζουν να «δείξουν» και μετά ο εθελοντισμός, ζεστασιά, τέχνη, η μουσική, η κινητοποίηση, η έκφραση. Έμπνευση το tangram, αυτό το παιχνίδι με τα επτά επίπεδα σχήματα που αλληλεμπλέκονται, αλληλεπιδρούν, «συνεργάζονται» και συνδημιουργούν άπειρες εικόνες, χωρίς το ένα κομμάτι να επικαλύπτει το άλλο.

Η φωνή και η ορατότητα των ανθρώπων με αναπηρία, το περιβάλλον που δεν του επιτρέπουμε να μας χωρέσει, το δικαίωμα στην υγεία, η έμφυλη βία και η ανάγκη των γυναικών και των θηλυκοτήτων να νιώσουν προστατευμένες , η συναισθηματική ισορροπία και η ασφάλεια όλων των παιδιών μας και η θέση τους στην Αθήνα, η ανυπέρβλητη αξία του εθελοντισμού, το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα και οι διαδρομές του στην πόλη, τα καθημερινά θαύματα των ομάδων αλληλεγγύης και ενσωμάτωσης για τους ευάλωτους συναθρώπους μας, η αγάπη των ζώων και των ανυστερόβουλων σωτήρων τους , - θα μπορούσα να συνεχίζω για ώρες.

Για να μπορέσω να περιγράψω πόσο τεράστια τιμή ήταν για εμάς η συμμετοχή τόσων ανθρώπων, δικτύων πολιτών και οργανώσεων που επί τρείς ολόκληρες ημέρες στάθηκαν για πρώτη φορά μαζί ανενδοίαστα, επιλέγοντας να δώσουν δυνατά μηνύματα και να ανοίξουν τον δρόμο.

Θα μπορούσα απλώς να μιλήσω με αριθμούς που λένε πάντα την αλήθεια: 202 οργανώσεις, 140 ενημερωτικά περίπτερα και bazaar, 39 βιωματικά εργαστήρια και παρεμβατικά workshops και 18 διαδραστικές ομιλίες και συζητήσεις, 43 παιδικές και νεανικές  δράσεις και ψυχοπαιδαγωγικά παιχνίδια, 20 αθλητικές δραστηριότητες, 25 καλλιτεχνικά εργαστήρια και εκθέσεις, 15 συναυλίες και μουσικά δρώμενα.

Όμως, όταν μιλάνε οι εικόνες με τις αγκαλιές, τα παιχνίδια, τις συναντήσεις, τις συζητήσεις και τα χαμόγελα, όταν μιλάνε οι συμμετέχοντες με το στίγμα, το βίωμα, την εμπειρία και το αποτύπωμά τους- οι αριθμοί δεν έχουν σημασία. Όπως είπε ο Κώστας Μπακογιάννης «το σημαντικό είναι ότι έχει χτιστεί ένα πυκνό δίκτυο αλληλεγγύης και συνεργασίας στην πόλη που αποτυπώνει τη δύναμη του μαζί».

Απ’ όλο αυτό, εγώ κρατώ την ζωοποιό, απερίγραπτη ορμή του συνδέεσθαι. Και δίνω το πιο μεγάλο ευχαριστώ μου.

Με όσα ειπώθηκαν αυτό το τριήμερο, δεν τελειώσαμε. Όσα μας εμπιστευτήκατε δεν ξεχάστηκαν στο τέλος της γιορτής. Μόλις

ξεκινήσαμε. Και του χρόνου, στο 2ο Athens Civil Society Festival θα είμαστε εκεί. Ακόμα περισσότεροι. Μαζί. Και γι’ αυτό δεσμεύομαι προσωπικά.