To πανέμορφο θέατρο του Ποταμίτη φιλοδοξεί να γίνει το κόσμημα των Ιλισίων

Ιλισίων και Κερασούντος γωνία. Σε μία από τις πιο χαρακτηριστικές αθηναϊκές συνοικίες. Σε μια γειτονιά γκρι, άχαρη και πυκνή, με παλιές 60s πολυκατοικίες που διαθέτουν στενά μπαλκόνια δίπλα στις στάσεις των λεωφορείων 608 και 235 στις οποίες ξεφορτώνουν κυρίως φοιτητές. Εκεί βρίσκεται καλυμμένο με δίχτυ σκαλωσιάς, το εμβληματικό κτίριο που στέγαζε το θέατρο Ποταμίτη. Με τον τρούλο, τα έρκερ –τους κλειστούς εξώστες δηλαδή–, τα βιτρό που διαφαίνονται στα σαπισμένα ξύλινα παράθυρα, τη σιδερένια είσοδο με τις σκουριασμένες γραμματοθυρίδες, φιλοδοξεί να γίνει το κόσμημα της ευρύτερης περιοχής του Ζωγράφου αφού το πλάνο για τις εργασίες της αναστήλωσής του βρίσκεται στην τελική ευθεία. Ένα αίτημα χρόνιο και πάγιο από τους κατοίκους της περιοχής που αγαπούσαν το κτίριο-σύμβολο μιας άλλης εποχής.

Από το 1995 έχει χαρακτηριστεί ως διατηρητέο με σπάνια εκλεκτικιστικά στοιχεία και χτίστηκε το 1917 από τους Πολυδωρόπουλους. Τα δύο αδέρφια ήταν αποκλειστικοί εισαγωγείς των αμερικανικών κλασικών –σήμερα συλλεκτικών–αυτοκινήτων ΡΕΟ στην Ελλάδα και το ισόγειο λειτουργούσε ως συνεργείο συναρμολόγησής τους.

Στους υπόλοιπους ορόφους βρίσκονταν επτά διαμερίσματα, πέντε μικρά και δύο πολυτελείς για την εποχή σουίτες, καθώς κι ένα πατάρι για ενοίκους. Γι’ αυτό και το κτίριο έχει δύο εισόδους, αυτή που χρησιμοποιούσαν αρχικά για το συνεργείο στη συμβολή με την οδό Κερασούντος και τη σιδερένια αρ-ντεκό πόρτα επί της Ιλισίων για τους διαμένοντες – ανάμεσά τους ήταν η Κατίνα Παξινού με τον Αλέξη Μινωτή και η διάσημη χορεύτρια Λιλή Μπερδέ κατά τη δεκαετία του ’30, όπως διαβάζουμε στο βιβλίο του Ιωάννη Ζώρζου «1809-2000 Ανατολικά της Αθήνας τα  “Κουπόνια”».

30 περίπου χρόνια αργότερα ο χώρος του συνεργείου μετατράπηκε σε σινεμά με όνομα ΡΕΟ. Ήταν στενός, με ξύλινα καθίσματα, πολύ οικονομικό εισιτήριο και αποτελούσε τον πρώτο μεταπολεμικό χειμερινό κινηματογράφο της περιοχής, γι’ αυτό και, όπως διαβάζω σε διάφορα τοπικά blogs, οι Ζωγραφιώτες τον αγαπούσαν πολύ. Γνωστότερο εκτός των συνόρων της γειτονιάς, όμως, το κτίριο έγινε όταν στο ισόγειό του ο Δημήτρης Ποταμίτης δημιούργησε το 1972 το πρώτο θέατρο εκτός κέντρου Αθήνας με την ονομασία Θέατρο Έρευνας που μετά τον θάνατό του το 2003 μετονομάστηκε σε Δημήτρης Ποταμίτης μέχρι το 2011, όταν και σφράγισε τις πόρτες του.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τον Δήμο, που αγόρασε το 80% του κτιρίου, έχει εγκριθεί η χρηματοδότησή του από το ΕΣΠΑ ύψους κοντά στα δύο εκατομμύρια ευρώ για την ανακαίνισή του και για τη δημιουργία ενός ολοκληρωμένου πολυχώρου πολιτισμού που θα διατηρεί όμως τον αρχικό του χαρακτήρα. Έχουν υποβληθεί όλες οι μελέτες (γεωτεχνικές, στατικές, αρχιτεκτονικές) και απομένει η έγκριση από το Υπουργείο Πολιτισμού για να βγει η άδεια εργασιών και να ξεκινήσει επίσημα η ανακαίνιση. Σύμφωνα με τον Δήμο, θα μείνει ως έχει η εξωτερική και η εσωτερική φυσιογνωμία του κτιρίου, θα γίνει αποκατάσταση διακόσμου, θα συμπληρωθούν κάποια στοιχεία που λείπουν, ενώ ακόμα και τα καθίσματα στο εσωτερικό, μετά από συντήρηση, θα παραμείνουν ίδια για να μην αλλοιωθεί η αρχική του μορφή.

Στο κτίριο υπάρχει και το διαμέρισμα του Δημήτρη Ποταμίτη το οποίο δεν έχει αλλάξει και θα διατηρηθεί ως χώρος μνήμης, ενώ η πρόταση του Δήμου είναι να εμπλουτιστεί με διάφορα κοστούμια ή αντικείμενα από τις παραστάσεις του και να είναι επισκέψιμο. 

Αυτή τη στιγμή στο κτίριο υπάρχουν και δύο διαμερίσματα που ανήκουν σε ιδιώτες οι οποίοι διαμένουν κανονικά χωρίς η διαμονή τους να εμποδίζει τις εργασίες ανακαίνισης. Στα σχέδια του Δήμου είναι να αγοραστούν και αυτά μελλοντικά, για να αξιοποιηθούν κατάλληλα με βάση τις ανάγκες του πολιτιστικού πολυχώρου που θα δημιουργηθεί. Ένα έργο που θα αναβαθμίσει την ευρύτερη περιοχή και θα απευθύνεται όχι μόνο στον Δήμο Ζωγράφου αλλά σε όλους τους Αθηναίους.