Τι ήταν τα περίφημα μπαιν - μιξτ της Αθήνας;

Μπορεί κάποιοι θαρραλέοι να έκαναν ήδη αυτές τις μέρες την πρώτη τους βουτιά, ωστόσο ο καιρός ανοίγει και όλο και περισσότεροι κάτοικοι αυτής της πόλης θα αρχίσουν να επιλέγουν σιγά σιγά τις παραλίες της Αθηναϊκής Ριβιέρας και όχι μόνο, για βόλτες και μπάνια. Πόσο αυτονόητη συνήθεια όμως ήταν το μπάνιο στη θάλασσα για τους Αθηναίους κάποιες άλλες εποχές;

Η συνήθεια του θαλάσσιου μπάνιου πάρα το γεγονός ότι στις μέρες μας είναι άκρως συνυφασμένη με το καλοκαίρι και τη χαρά των διακοπών, αρκετά χρόνια πριν, και συγκεκριμένα στα τέλη του 19ου αιώνα, δεν ήταν καθόλου δεδομένη. Ειδικότερα εκείνη την περίοδο είχε αρχίσει να διαδίδεται πιο έντονα η συνήθεια των ιαματικών λουτρών κυρίως για θεραπευτικούς λόγους. Μια μόδα που αφορούσε κατά βάση τη μεγαλοαστική κοινωνία της εποχής.

Τα θαλάσσια μπάνια και ο παραθερισμός ωστόσο έγιναν σχετικά γρήγορα αγαπημένη συνήθεια της κοινωνίας. Στα πρώτα χρόνια όμως οι άνδρες και οι γυναίκες απολάμβαναν το μπάνιο τους σε ξεχωριστά σημεία της παραλίας. Η μεικτή συνάντηση εκείνα τα χρόνια σε μια παραλία δεν θεωρούταν μόνο σκανδαλώδης αλλά είχε και επιπτώσεις. Μάλιστα στην περιοχή της παραλιακής γίνονταν μέχρι και συστάσεις στους παραβάτες ενώ υπήρχαν και κυρώσεις ακόμα και στην περίπτωση που τα μαγιό ήταν περισσότερο αποκαλυπτικά για τα δεδομένα της εποχής. Αξίζει πάντως να σημειωθεί ότι αντίστοιχες ήταν και οι συνθήκες για τους λουόμενους και στο εξωτερικό, καθώς αυτό δεν ήταν μια πρακτική που αφορούσε αποκλειστικά τη χώρα μας.

Κατά τις πρώτες δεκαετίες πλέον του 20ού αιώνα επιτρέπονταν τα μεικτά μπάνια στις οργανωμένες παραλίες έτσι ώστε άνδρες και γυναίκες να χαίρονται τη θάλασσα μαζί. Πρόκειται για τα «μπαιν – μιξτ» (bains mixtes) της εποχής όπως χαρακτηριστικά λέγονταν, ανοίγοντας το δρόμο σιγά σιγά σε μια άλλη προσέγγιση όσον αφορά τον παραθερισμό και τη χαρά της θάλασσας.

Όπως χαρακτηριστικά αναφερόταν σε εφημερίδα της εποχής του 1916: «Χαρά και αγαλλίασης εις τους θαυμαστάς των μεικτών λουτρών...», «… θα αφεθούν πιθανώς ελεύθερα τα μπαιν-μιξτ....»

Διανύοντας σταδιακά την τρίτη δεκαετία του 20ού αιώνα, από το 1920 έως το 1930 τα μεικτά μπάνια έχουν γίνει πλέον συνήθεια στην Αθήνα. Οι λουόμενοι κατευθύνονταν μαζικότερα πια στον Άλιμο, στη Βουλιαγμένη τη Βούλα και φυσικά τη Γλυφάδα και τα παραθαλάσσια σημεία της Αθήνας άρχισαν να γίνονται ολοένα και πιο κοσμικά.

Έτσι σιγά σιγά οι παραθαλάσσιες περιοχές, θεωρούνταν σημεία αναψυχής και διασκέδασης και άρχισαν να οργανώνονται σε παράκτια σημεία, θέρετρα αναψυχής και παραθερισμού, δίνοντας μια άλλη αύρα στα νότια προάστια της Αθήνας. Και κάπως έτσι η απόλαυση του μπάνιου στις θάλασσες, καθιερώθηκε όπως την ξέρουμε πια σήμερα, όπου οι βουτιές και το κολύμπι είναι κάτι παραπάνω από συνώνυμα με τις ζεστές ηλιόλουστες μέρες σε αντίθεση με τα μπαιν μιξτ μιας άλλης εποχής που έμοιαζαν με ασυνήθιστα πρωτοποριακή μόδα.