Γιατί εξαφανίζονται μέρα με την ημέρα τα μπρούτζινα πόμολα από τις πόρτες των σπιτιών στο κέντρο της Αθήνας;
Πριν από λίγες ημέρες έλαβα ένα μέιλ από τον γκαλερίστα Γιώργο Τζανέρη που διατηρεί μια μικρή αλλά πολύ όμορφη γκαλερί, την Genesis, στην οδό Χάρητος στο Κολωνάκι. Είχε τίτλο «Μια μικρή είδηση (ίσως ασήμαντη για κάποιους) καθημερινής ζωής στην Αθήνα». Έγραφε μεταξύ άλλων ο καλός μου φίλος: «Πόσο πολύ μπορεί να χαλάσει η ημέρα σου όταν πας να κλείσεις την πόρτα του σπιτιού σου και σου έχουν κλέψει το παλιό μπρούτζινο χερούλι που ήταν εκεί για πάνω από 100 χρόνια; Ξυπνήσαμε σήμερα με άλλη μία έκπληξη στη ζωή μας. Με θλίψη διαπιστώσαμε ότι είχαν κλέψει στη σειρά όλα τα πόμολα των νεοκλασικών στη Νεάπολη. Οι άνθρωποι που μένουμε εκεί κοιτούσαμε με απορία ο ένας τον άλλον. Δεν είναι ότι δεν ξέρουμε ποια τύχη τα περιμένει. Θα πάνε κι αυτά για λιώσιμο μαζί με τα άλλα». Τον πήρα τηλέφωνο και του ζήτησα να κάνει με την κάμερα του κινητού του ένα προσωπικό φωτορεπορτάζ καθώς κατεβαίνει από το σπίτι του προς την γκαλερί. Την επόμενη κιόλας ημέρα μου έστειλε αυτές τις φωτογραφίες που βλέπετε. «Δεν έκανα μεγάλη και λεπτομερή βόλτα» μου γράφει, «αλλά όπως θα διαπιστώσεις από τους δυο τρεις δρόμους (Βατατζή, Κομνηνών, Μαυρομιχάλη) που πέρασα η καταστροφή είναι μεγάλη. Υπάρχουν και άλλα σπίτια στην Ασκληπιού και στη Ζωοδόχου Πηγής (όλα στο ύψος της Νεαπόλεως) που οι τρύπες στις πόρτες τους χάσκουν η μία δίπλα στην άλλη. Τραγικό θέαμα. Να σημειώσω ακόμα ότι οι φωτογραφίες που σου στέλνω είναι μόνο από τα κατοικήσιμα νεοκλασικά και όχι από τα εγκαταλελειμμένα που, όπως καταλαβαίνεις, δεν βρίσκεις ούτε για δείγμα πόμολο. Είναι ξεκάθαρο ότι η καταστροφή γίνεται από οργανωμένα συνεργεία με ειδικά εργαλεία για την αφαίρεση, διότι οι πόρτες μένουν ανέπαφες. Εγώ εκείνο το βράδυ επέστρεψα στο σπίτι μου γύρω στη μία μετά τα μεσάνυχτα και το πόμολο ήταν στη θέση του. Άρα η “δουλειά” έγινε μεταξύ μία και επτά το πρωί. Το μόνο που μπορώ να πω στους συμπολίτες μου που ζουν σε παλιές μονοκατοικίες είναι να φωτογραφήσουν τα ωραία πόμολα των εισόδων τους για να τα κρατήσουν σαν μνήμη, γιατί σε λίγο δεν θα υπάρχουν πουθενά». Την Κυριακή που μας πέρασε πήγε στο Μοναστηράκι μήπως βρει κάτι από τα κλοπιμαία. Άδικο κόπο βέβαια έκανε ο άνθρωπος. Πιο πολλή τύχη θα είχε αν πήγαινε μια βόλτα από τα μεγάλα σκραπατζίδικα των Αχαρνών. Που όλοι ξέρουν και κανείς δεν γνωρίζει πού και πώς λειτουργούν, από ποιους, και γιατί επιτέλους δεν μπορεί κανείς τόσα χρόνια να τα βρει και να τους τα σφραγίσει.
H συνιδρύτρια του Lean In. org, οργανισμού υποστήριξης, εκπαίδευσης κι αλληλεγγύης των γυναικών στους χώρους εργασίας, μιλάει για τα ευρήματα της νέας έρευνας «Γυναίκες στον Χώρο Εργασίας 2024
17°
