Ένα θεατρικό στένσιλ από την παράσταση «Εκκρεμότητα» - Στη μνήμη του Τσιμάρα Τζανάτου

Ο Τσιμάρας Τζανάτος έφυγε από κοντά μας τον Αύγουστο που μας πέρασε. Ένας χαρισματικός άνθρωπος, με κοφτερό μυαλό και γλώσσα, αλλά και μεγάλη ευαισθησία. Ηθοποιός, θεατρικός συγγραφέας και ραδιοφωνικός παραγωγός, το 2018 διακρίθηκε με το βραβείο Κάρολος Κουν. Με την ευκαιρία του ανεβάσματος του έργου «Εκκρεμότητα» στο θέατρο NOŪS, το Athens Tales φωτογραφίζει τον θεατρικό τοίχο της παράστασης. Ένα video stencil το οποίο μιλά για τη συνεχή, εναγώνια προσπάθεια αποδοχής του εαυτού μας, μιας ταυτότητας που συχνά επανεξετάζουμε. Την αδυναμία μας να αποδεχτούμε την πραγματικότητά μας, το ποιοι είμαστε. Το πώς θα καταφέρουμε να συμφιλιωθούμε με τον κοντινότερό μας σύντροφο και ταυτόχρονα τον χειρότερο διώκτη μας που είναι η εσωτερική φωνή που αδιάκοπα μετράει και κρίνει πράξεις, σκέψεις και αισθήματα. Την εκκρεμότητα ως προς την αποδοχή του ίδιου μας του είναι που διαρκώς μας τρομάζει καθώς συστηματικά καλούμαστε να το εντάξουμε σε νόρμες και πρέπει, να το εξωραΐσουμε, να το καμουφλάρουμε προκειμένου να ανταποκριθούμε σε οικογενειακές, φιλικές και κοινωνικές συμβάσεις τις οποίες όμως χρειαζόμαστε όπως τον αέρα που αναπνέουμε. 

Το πόσο δύσκολο είναι να αποδοθεί το έργο «Εκκρεμότητα» το συνειδητοποίησα μόνο όταν διάβασα το κείμενο. Γεμάτο τελείες που πολλές φορές λειτουργούν ως αποσιωπητικά ή ως θαυμαστικά. Ένα κείμενο που ρέει και ταυτόχρονα σε κάνει να σταματάς να ξανασκεφτείς τι ξεστόμισες. Γιατί το είπες και πώς το εννοούσες. Γιατί στην προσπάθεια αποδοχής της διαφορετικότητάς σου -ή της μοναδικότητάς σου- ο ισόβιος εσωτερικός διάλογος γίνεται με αυτόματες αναιρέσεις, ασθμαίνοντας πίσω-μπρος, επαινώντας και καταρρακώνοντας. Γι’ αυτό αξίζει ιδιαίτερη αναφορά στους ηθοποιούς Νίκο Παντελίδη και Σπύρο Βάρελη όπως και στον σκηνοθέτη Θεόδωρο Εσπίριτου για αυτή τη μεταφορά στη σκηνή.

«…Τα μάτια βλέπουν, αλλά δεν κοιτάνε. Το βλέμμα είναι επιλεκτικό. Σαν την μνήμη. Κι επιλέγει: Τι. Πότε. Και γιατί… Τι μπορεί. Να δει. Πότε έχει λόγο. Να το δει. Πόσο αντέχει να δει. Και κυρίως γιατί. Να το δει. Κι εσύ επέλεξες. Τον καθρέφτη. Για να μη δεις. Οι καθρέφτες δεν είναι για να βλέπουμε. Για να μην βλέπουμε είναι. Αλλιώς όλοι θα βλέπαμε αφού με έναν καθρέφτη μεγαλώνουμε. Καθρέφτης μας μεγαλώνει. Αυτός μας φέρνει στον κόσμο. Όχι οι γονείς. Αυτοί μας φέρνουν στη ζωή. Είναι εύκολο να φέρεις στη ζωή. Αλλά στον κόσμο; Αυτό είναι το δύσκολο. Πως έρχεται κάποιος στον κόσμο… Πώς να δει το φανερό. Αφού έχεις μάθει να μην το βλέπεις». (Απόσπασμα από το θεατρικό έργο «Εκκρεμότητα» του Τσιμάρα Τζανάτου).

Τσιμάρα, για σένα, νομίζω θα το γούσταρες… Χτύπα με σαν Ρεύμα στην Πίστα… Φάντασμα αγόρι χορεύει στην πίστα… ζωή που σκοτώνει…