O Γιώργος Δημητριάδης μας ξεναγεί στη δική του Αθήνα

Επιστρέφει με το νέο άλμπουμ «Οδός Ριανκούρ» στο οποίο έδωσε για τίτλο έναν δρόμο της Αθήνας, αφού εκεί βρίσκεται και το στούντιο ηχογράφησης στο οποίο βρέθηκε, μετά από ένα μεγάλο και δύσκολο χρονικό διάστημα. Αφού ξεπέρασε ένα πρόβλημα υγείας, οι ηχογραφήσεις συνεχίστηκαν και ολοκληρώθηκαν τα καινούργια του τραγούδια. Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι ο Γιώργος Δημητριάδης επέλεξε να ονομάσει τον νέο του δίσκο «Οδός Ριανκούρ» θέλοντας να κάνει τη δική του tribute μνεία στο «Abbey Road» των αγαπημένων του Beatles.

Στέλνοντας ένα μήνυμα ενθάρρυνσης στους ακροατές, ο Γιώργος Δημητριάδης παρουσίασε το τρίτο τραγούδι από την επερχόμενη δισκογραφική δουλειά του, το «Μία Ανάσα», που συνοδεύεται από ένα εξαιρετικό lyric video με στοιχεία animation που επιμελήθηκε ο Αντώνης Κατσικάρης (stoodio.gr), κυκλοφορεί ψηφιακά από το Ogdoo Music Group και είναι διαθέσιμο σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες.

«Ίσως να είναι ένα “ερωτικό” τραγούδι. Κάποιος μπορεί να το εκλάβει ως τέτοιο που μπορεί και να είναι. Ωστόσο όταν μου ήρθε η στιγμή εκείνη σκυμμένος καθώς ήμουν πάνω στην κιθάρα του χαϊδεύοντας τις χορδές της ψελλίζοντας, μουρμουρώντας θραύσματα της μελωδίας που έσταζε σιγά-σιγά σαν υγρασία από το ταβάνι, τα λόγια που έγραφα στο χαρτί εμπρός που πριν λίγο έχασκε κενό άρχιζαν να δημιουργούν το πορτραίτο δύο ανθρώπων που είχαν βιώσει τη συννεφιά της ψυχής, την κατάθλιψη χωρίς να το συνειδητοποιώ. Αυτόματα σχεδόν ή και εντελώς πρόβαλλε μπροστά μου η εικόνα δύο αγκαλιασμένων μέσα στη νύχτα τους. Έχοντας βιώσει την κατάθλιψη σε αγκαλιάζω προστατευτικά και σε καταλαβαίνω όσο δεν φαντάζεσαι, σε αγαπώ, σου χαρίζω το δικό μου φως, δεν είμαστε μακριά, μια ανάσα μας χωρίζει μόνο μακριά απ’ τον πόνο. Μην αφήνεις τη ζωή, παρατημένο παιδικό παιχνίδι στη σοφίτα που δεν φωτίστηκε ποτέ. Γι’ αυτό το τραγούδι και όλα τα υπόλοιπα του νέου μου άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει σε δεύτερο χρόνο και σε βινύλιο ανέθεσα την παραγωγή / ενορχήστρωσή τους στον συνθέτη / παραγωγό Κώστα Μπουντούρη αφού πρώτα περάσαμε αρκετό καιρό διαλέγοντας το υλικό από τη νέα σοδειά τραγουδιών μου και ιδεών. Όλα αυτά πριν ενάμιση χρόνο. Το “Μία Ανάσα” είναι το τρίτο single από αυτή τη δουλειά των 11 συνθέσεων αφού είχαν προηγηθεί το “Μου Λείπεις Τόσο” πέρυσι και φέτος το “Ανοίγω Τα Πανιά”. Αυτό που μας ένωσε με τον Κώστα ήταν η αμοιβαία αγάπη για δημιουργία, κοινά ακούσματα και αισθητική και κυρίως η αγάπη να κάνουμε Μουσική με σάρκα και οστά, όραμα και ήχο» εξήγησε ο Γιώργος Δημητριάδης στην ATHENS VOICE. Μετρώντας αντίστροφα για τα αποκαλυπτήρια του νέου του άλμπουμ, του ζητήσαμε να μοιραστεί τη δική του Αθήνα…

Τα 3 πράγματα που σου αρέσουν περισσότερο στην πόλη…
Ένα που όταν φτάνω σπίτι μου κοιτώντας στον καθρέφτη στο αυτοκίνητο μονολογώ «Γεια, ρε Γιώργη, τα κατάφερες πάλι». Δύο που περνάω καμιά φορά από την παλιά μου γειτονιά εκεί στη Νεάπολη. Είναι ακόμα όμορφη, γνήσια Αθηναϊκή. Τρία η Νέα Σμύρνη. Αγαπημένη περιοχή που μου θυμίζει πολύ την Καλαμαριά.

Τα 3 πράγματα που αν έλειπαν θα έκαναν την Αθήνα λίγο ομορφότερη…
Λιγότερο τσιμέντο, οι σκοτεινοί δρόμοι το βράδυ στο κέντρο, μία σκέτη θλίψη, και η μανία της καταστροφής.

Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα έκανες αν ήσουν δήμαρχος για μια μέρα;
Θα έγραφα οδηγίες και προτροπές για τον επόμενο που θα ερχόταν για πολύ περισσότερο.

Η πρώτη δουλειά που έκανες στην Αθήνα…
Καθηγητής Αγγλικών και ενίοτε DJ.

Το πρώτο σου διαμέρισμα στην Αθήνα;
Στην οδό Δαφνομήλη 49, σε μία ημι-υπόγεια γκαρσονιέρα παίζοντας κιθάρα κι ακούγοντας μουσική όλη μέρα με αποτέλεσμα η του ρετιρέ μουρλέγκω να μου στέλνει προσβλητικά σημειώματα με πινέζα στην πόρτα μου.

Πού ζεις τώρα;
Με διάλεξε. Οικογένεια γαρ. Στην Παλλήνη. Αλλά συνήθισα και μου αρέσει.

Η πιο τρελή Αθηναϊκή ιστορία που είτε έχεις ακούσει είτε έχεις ζήσει;
Όταν μετά από ένα live μας στην Πετρούπολη αργά το βράδυ χάθηκα στον γυρισμό και τράβηξα για Θήβα.

Ο αγαπημένος σου αθηναϊκός ήχος ή θόρυβος;
Του Ηλεκτρικού που ακούγεται να έρχεται φέρνοντας μαζί του τον αέρα.

Τι είναι αυτό που κάνει κάποιον Αθηναίο;
Να κουβαλάει μαζί την ξυριστική του σε μποτιλιάρισμα.

Πού αλλού θα μπορούσες/ήθελες να ζήσεις στην Ελλάδα;
Στην Καλαμάτα. Πολύ όμορφη πόλη.

Το καλύτερο σύνθημα που έχεις δει σε αθηναϊκό τοίχο…
«Μου Λείπεις Φρόσω».

Ποιο είναι το καλύτερο μέρος για να απομονώνεσαι στην Αθήνα;
Κάποιοι θα περιμένουν να πω στο W.C. Αλλά όχι. Στην ύπαιθρο όταν με πάει το σκυλί βόλτα. Πιτ Μπουλ και τραβάει πολύ.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου εστιατόριο στην Αθήνα;
Η Μπακαλοταβέρνα.

Ο μεγαλύτερος αθηναϊκός φόβος σου;
Δεν έχω αθηναϊκούς φόβους μιας κι εδώ και πολλά χρόνια διατελώ ως Παλληνεύς.

Αγαπημένη σου αθηναϊκή πλατεία;
Πλατεία Μαβίλη.

Σε ποιες πόλεις του εξωτερικού έχεις ζήσει; Ένα μειονέκτημα και ένα πλεονέκτημά τους σε σχέση με την Αθήνα;
Δεν έχω ζήσει. Έχω πάει στο Λονδίνο κάποιες φορές και στο Μπρίστολ. Είναι αλήθεια πως οι πόλεις τους είναι ωραιότερες έστω κι αν έχουν αυτή τη ρυπαρότητα λόγω καιρού κυρίως που είναι το βασικό μειονέκτημα. Η Αθήνα έχει την τύχη να βρίσκεται στην Αττική που ακόμα διατηρεί αυτό το όμορφο, εύκρατο κλίμα έστω και εάν μειονεκτεί χωροταξικά με ελάχιστο πράσινο. Όμως εδώ ζούμε και μαθαίνουμε να την αγαπάμε ως έχει ή και να τη μισούμε.

Το αγαπημένο σου αθηναϊκό σινεμά;
Η «Έλλη» και το «Αττικόν» - που δυστυχώς ακόμα χάσκει αμήχανο, καμένο. Τι κρίμα. Αποτέλεσμα μηδενισμού.

Το αγαπημένο σου αθηναϊκό βιβλιοπωλείο;
Ο «Ιανός» στη Σταδίου και ο «Ευριπίδης» στο κέντρο του Χαλανδρίου.

Ο αγαπημένος σου συναυλιακός χώρος;
Το «Ρόδον Club» στην οδό Μάρνης, που τώρα πια είναι σούπερ μάρκετ.

Ένα επίθετο που χαρακτηρίζει ακριβώς τους Αθηναίους;
Νευρικός.

Ένα επίθετο που δεν ταιριάζει καθόλου στους Αθηναίους;
Χαλαρός.

Ποιο είναι το πρώτο αθηναϊκό στιγμιότυπο που θυμάσαι;
Βόλτα στον Βασιλικό Κήπο, τώρα Εθνικό, Κυριακή θα ’ταν, να ταΐζω τα παπάκια ντυμένος παπουτσωμένος γάτος στις Απόκριες. Γιωργάκη, να μία πάπια, μα ποια πάπια.

Πώς φαντάζεσαι την Αθήνα σε 50 χρόνια;
Αν εξακολουθήσει να απλώνεται καθ’ αυτόν τον τρόπο, έναν υπερμεγέθη λεκέ.

Τι σου λείπει από την Αθήνα της παιδικής σου ηλικίας;
Η Αθήνα των αρχών της δεκαετίας του 1960.

«Αθηναϊκές» λέξεις που δεν υπάρχουν πια.
Κάποιες από αυτές χρησιμοποιούνταν κι αλλού το πιθανότερο. Είναι αλήθεια πως το μυαλό μου πάει στα 60s. Αλλά τις άκουγα μικρός στην Αθήνα που εδώ και πολλά χρόνια δεν τις ακούω πλέον. «Σπάμε πλάκα», «σουρουκλεμές», «κολοκύθας», «σαχλός», «αγλέορα», «πήγε η καρδιά μου στην Κούλουρη», «κακόχρόνονάχει» όλο σαν μια λέξη, «γκάγκαρος», «με το νι και με το σίγμα», «χάμω», «λιμοκοντόρος», «ο τάφος του Ινδού», «φυσέκι, ο τύπος», «μισοριξιά», «40 δράμια φέτα», «πάμε να πάρουμε το Πράσινο για Πειραιά» και άλλα τινά λήμματα ή φράσεις. Αλλά ας μου επιτραπεί κι ένα ανεκδοτάκι παλαιόν εδώ: Ο βαρύμαγκας παίζοντας την κομπολόγα του γυρνάει και λέει στον εισπράκτορα του λεωφορείου: «Κύριε χαρτοκόπτα, γαργάλα το τζιτζίκι για να κάνει στάση, να χασμουρηθεί η φάλαινα, να ανοίξει το στόμα της για να κατέβει ο μάγκας κάτω».

Ποιος σκηνοθέτης θα ήθελες να γυρίσει μία ταινία για την Αθήνα;
Ο Γιώργος Τζαβέλλας, αλλά δεν ζει.

Ποιος Αθηναίος θα γινόταν ο καλύτερος πρωθυπουργός της χώρας;
Εδώ θα μας την πέσουν οι Σαλονικιοί. Δεν απαντώ.

Η πιο τυπική αθηναϊκή ταινία που έχεις δει;
«Οι Απέναντι».

Αν η Αθήνα ήταν ένα πρόσωπο, ποιο θα ήταν αυτό;
Μια Καρυάτιδα χωρίς κεφάλι.

Η καλύτερη θέα στην Αθήνα;
Εδώ θα γίνω καρτ-ποστάλ απαντώντας «Μα φυσικά η θέα από τον Λυκαβηττό της Ακρόπολης και λοιπών τσιμεντένιων γύρω της και αλλού περιοχών!»

Τι θα πρωτοέδειχνες στην πόλη σε έναν ξένο καλεσμένο σου;
Την πλατεία Συντάγματος, να κυνηγήσει περιστεράκια.

Μια συναυλία στην Αθήνα που δεν θα ξεχάσεις ποτέ.
Ααα ναι!Το Rockwave Festival του 1998 όπου όλως τυχαίως (sic!) παίξαμε κι εμείς!

Ποιος μουσικός δικαιούται να γράψει το σάουντρακ της Αθήνας;
Εγώ ή ο Πορτοκάλογλου (γέλια στο Εγώ).

Ο αγαπημένος σου περίπατος στην Αθήνα;
Ήταν γιατί πλέον δεν είναι. Η βόλτα στους δρόμους πέριξ της πλατείας Εξαρχείων -όχι η ίδια η πλατεία- με τα δισκάδικα, τα μαγαζιά με τα μουσικά όργανα και μετά ένας καφές στο Φλοράλ ή στο Vox.

Αγαπημένη διαδρομή με το αυτοκίνητο στην Αθήνα;
Όταν γυρίζω στο σπιτάκι μου.

Τι σε ζορίζει και τι σε χαλαρώνει στην Αθήνα;
Δεν με ζορίζει κάτι γιατί απλώς δεν κατεβαίνω στο κέντρο παρά σπανίως για κάποια υποχρέωση. Αντιθέτως με χαλαρώνει η Σαββατιάτικη βόλτα και χάζεμα στο Χαλάνδρι που το αγαπώ πολύ.