Η Έλενα Λαναρά, δημοσιογράφος και συνιδιοκτήτρια του Fibra Fibra Weaving Workshop, γράφει για το δικό της Κουκάκι.
Το Κουκάκι είναι τουριστική ατραξιόν. Το Κουκάκι είναι πραγματική γειτονιά, όπως παλιά. Το Κουκάκι είναι γεμάτο rbnb και ξενοδοχεία. Το Κουκάκι είναι κοιτίδα δημιουργών. Το Κουκάκι είναι πυκνοχτισμένο και άχαρο. Το Κουκάκι είναι καλλιτεχνικό. Είναι υπερτιμημένο. Είναι φοιτητικό. Είναι εστέτ. Είναι γεμάτο ιστορία. Είναι παρηκμασμένο. Είναι...
Για εμένα το Κουκάκι είναι όλα αυτά. Και όλα αυτά είναι που με κάνουν να το αγαπάω. Η αλήθεια είναι ότι δεν το ήξερα καλά. Μέχρι πριν τρία χρόνια που αποφάσισα να ανοίξω εκεί το Fibra Fibra, ένα εργαστήριο παραδοσιακής υφαντικής με σύγχρονη αισθητική. Τότε μου είχε φανεί καλή ιδέα. Τώρα είμαι βέβαιη ότι ήταν. Κάθε πρωί, πριν ανεβάσω τα ρολά, περνάω από εργαστήρια κεραμεικής και χρυσοχοΐας, εστιατόρια που κάνουν το δικό τους κρασί, καφέ που κάνουν τα δικά τους relish και μπιραρίες που κάνουν τη δική τους μπίρα. Και εργαστήρια λινοτυπίας. Και κουρεία αντικερί. Και αυτό συνεχίζεται...
Γιατί σ’ αυτή τη γειτονιά η δημιουργικότητα είναι τόσο έντονη που τη γεύεσαι. Από τις μικρές γκαλερί στη Λεμπέση (και τώρα παντού), ως τα βιντατζάδικα της Βεΐκου, τα workshops της Ανδρούτσου, τα ψαγμένα wine bars, τα artistic τατουατζίδικα. Ποια άλλη γειτονιά μπορεί να καυχηθεί ότι ορίζεται από δύο Μουσεία; Το Κουκάκι αρχίζει από το Μουσείο της Ακρόπολης και τελειώνει στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Το παλιό και το νέο – με κοινό τόπο την τέχνη.
Και ναι, είναι τουριστικός προορισμός. Φέτος το καλοκαίρι μίλησα με περισσότερους Νεοϋορκέζους από ό,τι αν έμενα στο Κουίνς. Συγχρόνως είναι γειτονιά αληθινή. Και κάθε πρωί λέω περισσότερες καλημέρες από ό,τι αν έμενα στο χωριό του Αστερίξ. Πώς γίνεται; Δεν ξέρω. Αλλά μου αρέσει. Μου αρέσει που ξέρω τις γάτες με το όνομά τους, που ξέρω αν η Μίκι, η Νάλα και ο Μάρβελ βγαίνουν την πρωινή ή την απογευματινή βόλτα τους, ποιος πήρε χόρτα από τη λαϊκή, ποιος μετακόμισε και ποιος θα μαγειρέψει παστίτσιο.
Στο Κουκάκι οι βόλτες είναι ωραίες γιατί βλέπεις κομμάτια του χθες μέσα στο σήμερα. Η πισίνα του Μεσοπολέμου (με θαλασσινό νερό και τις Κυριακές μουσική) δεν υπάρχει πια. Το στοιχειωμένο σπίτι της Μωρεάς που τρόμαζε και γοήτευε τους κατοίκους του ’30 έχει γίνει πολυκατοικία. Υπάρχουν όμως ακόμη κτίρια που έχουν καταφύγιο βομβαρδισμών. Και κάποια άλλα έχουν την πόρτα σε αλλοπρόσαλλο ύψος – από την εποχή της ασφαλτόστρωσης που άλλαξε το επίπεδο των δρόμων. Τα συνεργεία και τα φαναρτζίδικα του ’80 έχουν γίνει καφέ και εργαστήρια. Υπάρχει όμως ακόμη το ηλεκτρολογείο αυτοκινήτων του κύριου Περικλή, με το γελαστό βλέμμα και τη ζεστή καλημέρα – ψυχή της γειτονιάς. Κι αν η Δράκου αρχίζει να θυμίζει theme park διασκέδασης, όλοι ξέρουν ότι εκεί το καλύτερο σουβλάκι το έχουν οι «γυναίκες» – ναι, εκείνο το παλιό...
Το Κουκάκι τα χωράει όλα. Τα νεοκλασικά στις παρυφές του Φιλοπάππου και τα μινιμαλιστικά ξενοδοχεία πάνω από τη Συγγρού. Τις μοδίστρες (πολλές μοδίστρες), τους υδραυλικούς και τα «είδη νεωτερισμών» δίπλα στα concept stores και τα έθνικ εστιατόρια. Τους φοιτητές στα συνεργατικά καφενεία, τους καλλιτέχνες, τους ντόπιους, τους περαστικούς.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
15°
