Γλυκόπικρη γεύση από μια μικρή βόλτα στο κέντρο της Αθήνας

Έλειπα σχεδόν δύο μήνες από την Αθήνα και αυτές τις τελευταίες μέρες που κυκλοφόρησα στη γειτονιά μου (πλατεία Προσκόπων) αλλά και στο κέντρο ένιωθα σαν τουρίστας στην πόλη και αφιέρωσα λίγο χρόνο να παρατηρώ τι έχει και αν έχει αλλάξει κάτι κατά την απουσία μου.

Διέκρινα θετικά και αρνητικά. Θετικό είναι ότι η πόλη έχει αφήσει πίσω της τα δύσκολα χρόνια της πανδημίας και έχει ξαναβρεί τους ρυθμούς της. Έχει ζωντανέψει για τα καλά, κόσμος κυκλοφορεί παντού, μπαινοβγαίνει στα μαγαζιά, οι πεζόδρομοι, οι πλατείες, τα καφέ/μπαράκια/εστιατόρια είναι γεμάτα. Εντυπωσιακές δε ήταν οι ουρές το περασμένο Σαββατοκύριακο στο Μέγαρο του Ζαππείου για την έκθεση Art Athina αλλά και για το 50ό Φεστιβάλ Βιβλίου που έγινε στον εξωτερικό χώρο του Ζαππείου.

Αρνητικό, η κίνηση στους δρόμους που έχει αυξηθεί, ειδικά στα σημεία όπου γίνονται έργα για το μετρό, όπως στην πλατεία Κολωνακίου - τα γερά νεύρα είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τους οδηγούς που θα βρεθούν εκεί ή στους πέριξ δρόμους.

Θετικό ότι η Αθήνα είναι ακόμη γεμάτη τουρίστες και, σύμφωνα με στοιχεία τα μηνύματα για τον τουρισμό στην πρωτεύουσα, είναι αισιόδοξα και για τον μήνα Σεπτέμβριο, ίσως και Οκτώβριο. 

Θετικό ότι βγήκαν επιτέλους οι λαμαρίνες από την κάτω πλευρά της πλατείας Συντάγματος, μετά την ανάπλαση που διήρκησε αρκετό καιρό και, εκτός της «άσχημης εικόνας» μεσούσης της τουριστικής περιόδου, είχε πυροδοτήσει ποικίλες συζητήσεις και αντιδράσεις ως προς την αναγκαιότητα ή την λειτουργικότητά της.

Αρνητικό ότι τα έργα που αποκαλύφθηκαν δεν χρήζουν θαυμασμού. Πολύ τσιμέντο... Και ναι μεν μπήκε λίγο πράσινο πάνω στο πλακόστρωτο, τα δέντρα όμως που φυτεύτηκαν ήδη παρουσιάζουν σημάδια... κόπωσης και φαίνονται σαν να ‘χουν ήδη ξεραθεί. Ας ελπίσουμε ότι αυτό με τον καιρό θα διορθωθεί και κάποια αναρριχώμενα φυτά ίσως δώσουν λίγο χρώμα στις γκρι και άχαρες (μέχρι στιγμής) πέργκολες και η εικόνα γίνει λίγο καλύτερη και δικαιολογήσει τα χρήματα που δαπανήθηκαν με τελικό πληρωτή τον Έλληνα φορολογούμενο. 

Θετικό ότι το Νομισματικό Μουσείο, στην οδό Πανεπιστημίου, έχει έναν από τους ωραιότερους κήπους της Αθήνας για να απολαύσει κάποιος τον καφέ του, ένα σνακ αλλά και μία βραδινή εκδήλωση (μουσική, παρουσίαση βιβλίου κ.ά.).

Αρνητική όμως η εικόνα μπροστά απ' αυτό, με τα έργα που έχουν αρχίσει εδώ και ενάμιση χρόνο και ακόμη… εξελίσσονται. Όσες φορές κι αν έχω περάσει από το σημείο εκείνο τους περασμένους μήνες, δεν έχω δει ούτε έναν άνθρωπο να δουλεύει. Ίσως αυτό να 'ναι τυχαίο γεγονός, αλλά η κατάσταση αυτή έχει φτάσει τους ανθρώπους που εργάζονται εκεί στα όριά τους: «Από τότε που άρχισαν τα σκαψίσματα, έχουν εμφανιστεί τρεις φορές», μου λέει η υπεύθυνη του Καφέ, η Ιωάννα Πεπελάση, και συνεχίζει, εμφανώς εκνευρισμένη: «Έχουμε ταλαιπωρηθεί αφάνταστα. Μας παίρνουν συνέχεια τηλέφωνο και μας ρωτάνε αν είμαστε κλειστά, μια και ο κόσμος βλέπει αυτά τα έργα μπροστά. Αντιμετωπίζουμε πλέον μεγάλο πρόβλημα με διαφυγόντα κέρδη. Η κατάσταση είναι απελπιστική... Τη μόνη φορά που υπήρξε άμεση αντίδραση ήταν όταν διαμαρτυρηθήκαμε για τα σκουπίδια που είχαν μαζευτεί εκεί μέσα. Ήρθαν και τα μάζεψαν αμέσως. Ο αντιδήμαρχος Καθαριότητας & Ανακύκλωσης, κος Ν. Αβραμίδης, είναι πολύ αποτελεσματικός».

Όσο για την εικόνα των πεζοδρομίων δεν θα μπορούσε κάποιος να την κατατάξει στα θετικά. Κάθε άλλο. Σε κεντρικότατα σημεία όπως η οδός Σταδίου, πεζόδρομος Βουκουρεστίου και αλλού διαθέτουν… ωραιότατες παγίδες ικανές για να στείλουν τον ανυποψίαστο διαβάτη κατευθείαν στους ορθοπεδικούς. 

Υποτίθεται ότι αυτό θα άλλαζε, όπως μου είχε αναφέρει πέρυσι ο αντιδήμαρχος κος Β. Αξιώτης, στη σε συνάντηση που είχα μαζί του μετά από ένα ατύχημα που είχα εξαιτίας κακοτεχνίας πεζοδρομίου. Ίσως η αλλαγή αυτή να 'χει γίνει σε άλλες γειτονιές και να μην έχει φτάσει ακόμη στο κέντρο της πόλης. Άλλωστε έχουμε λίγους μήνες ακόμη μέχρι τις εκλογές! Προς το παρόν, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να περιμένουμε και να μην περπατάμε με το κεφάλι... ψηλά αλλά χαμηλά, ώστε να διαφυλάττουμε την αρτιμέλειά μας.

Σίγουρα υπάρχουν πολλά ακόμη θετικά και αρνητικά και εύχομαι κάποια στιγμή τα πρώτα να είναι πολύ περισσότερα από τα δεύτερα. Η αγάπη μου για την Αθήνα είναι αδιαμφισβήτητη. Αλλά αυτό δεν αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για να μην θίγω τα κακώς κείμενα με την ελπίδα αυτά, κάποια στιγμή, να διορθωθούν για το καλό όλων μας.