Λάουρα ντε Νίγκρις: Τα δικά μου Νότια Προάστια

Εγώ πάντα ήθελα να έρθω να μείνω Νότια αλλά δεν είχα έρθει ποτέ γιατί ο Άρης δεν το ήθελε, ο Θανάσης δεν το ήθελε, μετά ήταν και τα περιοδικά επάνω στα βόρεια προάστια. Τώρα δεν έχει Άρη, δεν έχει Θανάση, δεν έχει περιοδικά, οπότε άρχισα να ψάχνω νότια. Τη Βάρκιζα δεν την ήξερα, πάντα περνούσα μόνο, δεν κοιτούσα, δεν ήξερα πώς είναι και μετά είδα ότι είναι καταπληκτική. Είναι το Μαϊάμι της Αττικής. Τώρα μένουνε οι συνταξιούχοι που παλιά πήγαιναν διακοπές και σιγά σιγά πεθαίνουνε και ανανεώνεται το πράγμα, έρχονται οι νέοι και είναι υπέροχο. Λες και βρίσκεσαι σε νησί. Έχει τρομερά καθαρό νερό, καθαρό αέρα, είναι τελείως off-town. Δηλαδή πάω στη Γλυφάδα και νομίζω είμαι στην Αθήνα.

Για μπάνιο πηγαίνω στα μικρά κολπάκια που πηγαίνουνε και οι γέροι. Οι παλιοί της Βάρκιζας πάνε σε αυτά γιατί έχουν τα καλύτερα νερά. Και έχει ησυχία, δεν έχει ρακέτα, δεν έχει μουσική και από Καβούρι μέχρι Λαγονήσι είναι το πιο καθαρό νερό. Δεν ξέρω αν έχει ονομασία, εμείς το λέμε «στους κολπίσκους». Μου αρέσει μια ψαροταβέρνα που είναι πάνω στην παραλία της Βάρκιζας, που δεν την ξέρει ο κόσμος. Είναι μετά το Yabanaki, συνεχίζεις λίγο με τον Ναυτικό Όμιλο και είναι πάνω στην άμμο. Είναι σαν να είσαι σε νησί. Το βράδυ ανάβουνε λαμπάκια επάνω στα δέντρα, κανονικό καλοκαίρι. Πας το πρωί για μπάνιο και μετά τρως εκεί. Έναν ξένο θα τον πήγαινα για ηλιοβασίλεμα στον Ναό του Ποσειδώνα, σίγουρα. Είναι must. Το άλλο που είναι must και λίγος κόσμος το κάνει, είναι να πας βράδυ για drink, στη Λίμνη της Βουλιαγμένης. Είναι φωτισμένη με έναν τρόπο που γίνεται σεληνιακό το τοπίο, δεν καταλαβαίνεις ποιο είναι το πάνω και ποιο είναι το κάτω. Πάρα πολύ ωραίο. Αν η Βάρκιζα ήταν βιβλίο θα ήταν «Ο Γέρος και η Θάλασσα».

*Η Λάουρα ντε Νίγκρις είναι art director