Kooko, γιατί γεμίζεις με κεραμικά τους τοίχους στα Εξάρχεια;

Πρωτοείδα τα κεραμικά της στις βόρειες παρυφές της Νεάπολης και φαντάστηκα ότι η παρέμβαση θα ήταν ανάθεση από το διπλανό αρτίστικο καφέ. Όταν, όμως, λίγες μέρες αργότερα, διασχίζοντας τη Μαυρομιχάλη και τη Χαριλάου Τρικούπη βρέθηκα να χαζεύω ξανά τις ανάγλυφες, γεμάτες ένταση φατσούλες και τις φιγούρες της, άρχισε το ρεπορτάζ. Ποιος/ποια κρύβεται πίσω από την υπογραφή Kooko και γιατί ξεδιπλώνει αυτά τα εναλλακτικά κεραμικά «γκράφιτι» στους τοίχους της Αθήνας; Στα Εξάρχεια την έψαχνα, στη Γρανάδα τη βρήκα, γιατί η εικαστικός Κωνσταντίνα Λαζαρίδου που «ευθύνεται» για τούτα τα αναπάντεχα κεραμικά που σε κάνουν να κατεβάζεις ταχύτητα και να κοιτάζεις με άλλο μάτι τις αθηναϊκές πολυκατοικίες, βρίσκεται αυτό το διάστημα με πρόγραμμα Erasmus στην Ανδαλουσία.

Ξεκίνησε τη συγκεκριμένη δράση πριν από περίπου έναν χρόνο, λίγο καιρό μετά από την πρώτη της επαφή με την κεραμική στην ΑΣΚΤ. «Είχα εξαρχής στο μυαλό μου ότι οι συνθέσεις με τα πλακάκια θέλω να τοποθετηθούν στον δημόσιο χώρο γιατί η ιδέα ξεκίνησε παρατηρώντας τους ανθρώπους στους δρόμους της  Αθήνας» μου λέει.
«Νομίζω ότι με τη δραστηριοποίησή μου στον δημόσιο χώρο προσπαθώ να προσεγγίσω μια διαφορετική πραγματικότητα από αυτή που αντιλαμβάνομαι όταν βρίσκομαι σε έναν κλειστό χώρο. Επίσης μου αρέσει να έχουν πρόσβαση στα έργα μου όλες οι κοινωνικές ομάδες, χωρίς κάποιον αποκλεισμό».

Η πρωτοβουλία αυτή τη βοήθησε να συνειδητοποιήσει ότι μια ιδέα που φάνταζε δύσκολο ή και ανέφικτο να υλοποιηθεί, στην πραγματικότητα δεν είναι. «Εκτός από τους φίλους μου οι οποίοι ήταν πάντα πρόθυμοι να βοηθήσουν, το ίδιο έκαναν και οι περαστικοί. Τις περισσότερες φορές σταματούσαν με περιέργεια, κάνοντας ερωτήσεις για την ιδέα και πρόσθεταν και τις δικές τους οπτικές. Κάτι που με χαροποίησε γιατί η αρχική ιδέα ξεκίνησε παρατηρώντας μερικούς από αυτούς τους ανθρώπους».

Τα έργα της μου θυμίζουν παζλ, καθώς πρόκειται για συνθέσεις που αποτελούνται από επιμέρους κομμάτια. Καθένα από αυτά, ωστόσο, θα μπορούσε ίσως να σταθεί και αυθύπαρκτα. «Σε μια προσπάθεια παρατήρησης του τι συμβαίνει γύρω μου, συνειδητοποιώ ότι τίποτα δεν είναι μονοδιάστατο. Έτσι με τα επιμέρους στοιχεία της σύνθεσης προσπαθώ να δημιουργήσω μια ολότητα η οποία αποτελείται από πολλές πολλαπλότητες, που η καθεμία έχει την δική της αυτόνομη υπόσταση» μου εξηγεί το σκεπτικό της.

Kooko-Κωνσταντίνα Λαζαρίδου: Η πρώτη επαφή με την τέχνη

Δεν είναι, όμως, η πρώτη παρέμβασή της στον ανοικτό χώρο. Με το που τελείωσε το λύκειο, πήρε την πρωτοβουλία να αλλάξει την όψη σε ένα τοιχίο κατά μήκος του σιδηροδρομικού σταθμού στο Αμύνταιο Φλώρινας, κοντά στο πατρικό της σπίτι. «Μου άρεσε να παρατηρώ τους ανθρώπους και συγκεκριμένα τις εκφράσεις τους κατά την άφιξη ή την αναχώρηση τους από τον σταθμό. Έτσι, αποφάσισα να σχεδιάσω σε μουσαμά τα πορτρέτα των γειτόνων αλλά και κοντινών μου φίλων, με διαφορετικές εκφράσεις και να τα κολλήσω στο τοιχίο. Δεν είχα σκοπό να δημιουργήσω κάτι μόνιμο, ήθελα το έργο με τον καιρό να αρχίσει να φθείρεται, όπως και έγινε, έχοντας στο μυαλό μου τα συναισθήματα των περαστικών τα οποία άλλαζαν συνεχώς». 

Είναι προφανές και δεν το κρύβει ότι η δουλειά στον αστικό ιστό την εξιτάρει. Πώς βλέπει τις πόλεις όπου έχει ζήσει και πώς αντιλαμβάνεται τη σχέση της ως καλλιτέχνιδα με αυτές; «Το γεγονός ότι η περιοχή του Αμύνταιου περιβάλλεται από λίμνες και βουνά με πλούσια βλάστηση αποτέλεσε βασικό παράγοντα και μέγιστη επιρροή στα έργα μου. Ερχόμενη στην Αθήνα για σπουδές είχα συχνά την ανάγκη της φύσης και της ηρεμίας στην καθημερινότητά μου. Τους πρώτους μήνες ένιωθα αρκετά πιεσμένη με τους ρυθμούς της πόλης και μου ήταν δύσκολο να συγκεντρωθώ και να εστιάσω σε κάτι που πραγματικά με ενδιέφερε, κάτι που δεν συνέβαινε και τόσο συχνά στο Αμύνταιο. Με τον καιρό άρχισα να συνειδητοποιώ ότι το χάος της πόλης που στην αρχή με τρόμαζε, συγχρόνως μου έδινε και έντονα κίνητρα δημιουργίας. Προσπάθησα να εκμεταλλευτώ αυτή την κατάσταση και πλέον νιώθω αρκετά ευχαριστημένη. Νομίζω ότι η ισορροπία ανάμεσα στην φύση και το αστικό τοπίο, αυτή την περίοδο με βοηθάει αρκετά στο να λειτουργώ περισσότερο στοχευμένα».

Αναρωτιέμαι πώς και πότε κατάλαβε ότι την ενδιαφέρει η τέχνη και μου μιλά για την τύχη που είχε από μικρή να ταξιδέψει αρκετά τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, σε ανεπτυγμένα και αναπτυσσόμενα κράτη. «Η επαφή με διαφορετικές κουλτούρες λαών με βοήθησε στο να έχω τις αισθήσεις μου σε συνεχή επαγρύπνηση» επισημαίνει. Στα πέντε της χρόνια άρχισε να φοιτά στο ωδείο της ακριτικής πόλης, στα 15 της, έχοντας καταπιαστεί με διάφορες δραστηριότητες, αποφάσισε ότι ο δρόμος της ήταν η τέχνη, χωρίς να έχει ακόμα ξεκάθαρο το αντικείμενο. Επειδή της άρεσε να φτιάχνει πράγματα με τα χέρια, τα μαθήματα ζωγραφικής ήταν η λογική συνέχεια. «Για μένα η τέχνη λειτουργεί ως μέσο έκφρασης όσων δεν μπορούν να ειπωθούν. Συχνά, δυσκολεύομαι να πω ακριβώς αυτό που σκέφτομαι με λόγια οπότε μέσω της τέχνης, από τη στιγμή που ξεκινάει η υλοποίηση μιας ιδέας αλλά και κατά τη διάρκεια, νιώθω μια απίστευτη συγκέντρωση και συγχρόνως ανακούφιση με έναν περίεργο, μοναδικό τρόπο». 

Την πρώτη χρονιά στη σχολή ασχολήθηκε με τη ζωγραφική, στο δεύτερο έτος ήρθαν η γλυπτική και η επαφή με την κεραμική. Προσπαθεί να είναι ανοιχτή στα υλικά και να μην ταυτίζεται με κάτι συγκεκριμένο. Το τελευταίο διάστημα, όμως, θεωρεί ότι ο συνδυασμός κεραμικής και ζωγραφικής τη βοηθά να εκφραστεί καλύτερα.

Δημιουργοί που την ενδιαφέρουν και την έχουν επηρεάσει; «Αρχικά υπήρχαν συγκεκριμένοι καλλιτέχνες που πραγματικά θαύμαζα, όπως ο Μπέικον. Αυτό είναι και λίγο παγίδα γιατί συνειδητοποίησα ότι προσπαθούσα να ταυτιστώ με τους καλλιτέχνες αυτούς χωρίς να με εκφράζουν απαραίτητα. Πλέον νομίζω ότι με γεμίζουν αρκετά οι συζητήσεις με ανθρώπους που υπάρχει μέσα τους μια απλότητα και αισιοδοξία, δίχως υπερβολές για τα πράγματα, χωρίς να αποκαλούνται απαραίτητα καλλιτέχνες. Είμαι ευγνώμων που τους έχω γύρω μου και με βοηθάνε να εξελιχθώ, όχι μόνο καλλιτεχνικά αλλά και ως άτομο».

Kooko-Κωνσταντίνα Λαζαρίδου: Και μετά, τι;

Το Kooko δεν σημαίνει κάτι συγκεκριμένο, προέκυψε αυθόρμητα όταν ξεκίνησε να ανεβάζει τη δουλειά της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ως ένας συνδυασμός του ονόματός της με μια φράση που έλεγαν με φίλους στο σχολείο. Τι ονειρεύεσαι, λοιπόν, Kωνσταντίνα; ρωτώ πριν κλείσουμε την κουβέντα μας. «Με τα σημερινά δεδομένα, γιατί το όνειρο συχνά αλλάζει, κάποια στιγμή στη ζωή μου, έχοντας ταξιδέψει, θα ήθελα να φτιάξω ένα πέτρινο σπίτι στο βουνό με ένα μικρό ζεστό εργαστήριο». Προς το παρόν πάντως, αυτό το εξάμηνο οι ιδέες και οι εξερευνήσεις της επικεντρώνονται στη Γρανάδα, όπου βρίσκεται. «Θα ήθελα να συνεχίσω το πρότζεκτ με τις κεραμικές συνθέσεις με μια διαφορετική προσέγγιση» . Αν σας φέρει ο δρόμος προς Ανδαλουσία ή Εξάρχεια μεριά, τον νου σας!