«Μέσα στην ονειρική σιωπή του χιονιού, ακούγεται ολοκάθαρα η λαχτάρα όλων των ανθρώπων για ευτυχία» -Ορχάν Παμούκ.
Το κατάλευκο τοπίο που αντικρίσαμε μόλις ανοίξαμε τα παντζούρια των μπαλκονιών μας απ' άκρη σ' άκρη σε όλη την Αττική ήταν αρκετό για να ξεκινήσουμε την εβδομάδα και τη Δευτέρα μας με διαφορετική διάθεση. Ήμασταν προετοιμασμένοι πως η κακοκαιρία «Ελπίδα» θα σκεπάσει με χιόνια μέχρι και το κέντρο της Αθήνας. Μόλις βγεις από το σπίτι, ακριβώς επειδή η χιονόπτωση δεν είναι συνηθισμένο, καθημερινό φαινόμενο, όλα είναι διαφορετικά. Και ακόμα κι αν η χιονόπτωση φέρνει προβλήματα, με έναν περίπατο στους χιονισμένους δρόμους που έχουν απαλλαγεί από κορναρίσματα, θαρρείς για λίγο πως τα προβλήματα της καθημερινότητας δεν υπάρχουν πια. Σαν το λευκό χιόνι να τα έχει σκεπάσει, να τα έχει κρύψει, να τα έχει κάνει για λίγο πέρα.
Ζευγάρια περπατάνε αγκαλιασμένα στη Διονυσίου Αεροπαγίτου και κρατούν σφιχτά ο ένας τον άλλον για να μη γλιστρήσουν, κάποιοι δίνουν το πρώτο τους φιλί περιπλανώμενοι στα στενα του Ψυρρή, μπόμπιρες πετούν χιονόμπαλες στους περαστικούς και μετά ξαπλώνουν στα καλυμμένα με χιόνι γρασίδια και κάνουν «αγγελάκια». Κάποιοι τρέχουν να προλάβουν το μετρό, μα η λειτουργία του συρμού έχει διακοπεί προσωρινά. Κάποιος κρυώνει και δεν έχει καταφύγιο, μα μια περαστική κυρία καλεί βοήθεια για να μην μείνει στον δρόμο, μέσα στην παγωνιά. Κι εγώ περπατάω για ώρες και προσπαθώ να αποτυπώσω μέσα από μερικές εικόνες το αίσθημα της παγωμένης και όμορφης χιονισμένης Δευτέρας στο κέντρο της Αθήνας, που μοιάζει στα μάτια μου ρομαντικά όμορφη, έτσι ντυμένη στα λευκά, και ας είναι το μαύρο το αγαπημένο μου χρώμα.
10°
