Η Αθήνα του Σπήλιου Λαμπρόπουλου

Τα 3 πράγματα που σου αρέσουν περισσότερο στην πόλη;
1. Το ότι χιλιομετρικά και δυνητικά η απόσταση Κηφισιά-Πειραιάς είναι πολύ μικρή. Το συνειδητοποίησα και οπτικά όταν, επιβαίνοντας σε ελικόπτερο, βρέθηκα πάνω από το Μαρούσι.
2. Οι γειτονιές που έχουν ανθισμένες νεραντζιές την άνοιξη.
3. Το ότι σχεδόν παντού, πλέον, μπορείς να βρεις φρεσκοκαβουρδισμένο καφέ τρίτου κύματος.

Τα 3 πράγματα που, αν έλειπαν, θα έκαναν την Αθήνα λίγο ομορφότερη;
1. Οι αμέτρητες πορείες για κάθε πιθανό ή απίθανο λόγο.
2. Τα εγκαταλελειμμένα κτίρια.
3. Η διαρκώς αυξανόμενη εγκληματικότητα/παραβατικότητα.

Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα έκανες αν ήσουν δήμαρχος για μία μέρα;
Θα φρόντιζα να επιβληθεί η Μέρα της Μαρμότας, ώστε να μην έχανα το αξίωμα το επόμενο πρωί!

Η πρώτη δουλειά που έκανες στην Αθήνα;
Προωθητής πωλήσεων (πλασιέ, δηλαδή, αλλά ακούγεται πιο ελκυστικό) στην τράπεζα ηλεκτρονικών πληροφοριών On Line – το Internet, τότε, ήταν ακόμα άγνωστη λέξη.

Το πρώτο σου διαμέρισμα στην Αθήνα;
Πεδίον του Άρεως, δίπλα στον λόφο Φινοπούλου, λίγο πάνω από την παλιά Σχολή Ευελπίδων, με υπέροχη θέα στον Λυκαβηττό (ρετιρέ). Γείτονας δίπλα, ένας αρχιτέκτονας που είχε ένα λυκόσκυλο, έναν όροφο πιο κάτω ένας ναύαρχος που έκανε παρατήρηση ότι ακούγαμε πολύ δυνατά μουσική και στο ισόγειο ο κυρ-Γιάννης (RIP), με ένα πληρέστατο ψιλικατζίδικο, που μου έκανε δώρο σοκολάτες, κάθε φορά που έκλεινε το σχολείο Χριστούγεννα-Πάσχα-καλοκαίρι. Στην απέναντι πολυκατοικία διαγώνια έμενε ένα κορίτσι, το πιο όμορφο σε όλο το φροντιστήριο Αγγλικών!

Πού ζεις τώρα;
Καλλιτεχνούπολη. Όσο κι αν μου αρέσει η Αθήνα, δεν είναι η ιδανική πόλη να μεγαλώνεις παιδί.

Η πιο τρελή αθηναϊκή ιστορία που έχεις ακούσει/ζήσει;
Σίγουρα αυτές που έχω ακούσει είναι πιο τρελές από αυτές που έχω ζήσει. Αλλά οι δεύτερες ξέρω πως ήταν αληθινές! Θα ξεχώριζα την πρώτη συναυλία των Closer που διοργάνωσα, τότε, ως μάνατζέρ τους, στο An Club. Πρέπει να ήταν φθινόπωρο του 1999. Είχε αίμα, δάκρυα και ιδρώτα. Κυριολεκτικά και τα τρία. Και ένα σκισμένο πουκάμισο.

Ο αγαπημένος σου αθηναϊκός ήχος/θόρυβος;
Η σιωπή λίγο πριν η πόλη ξυπνήσει, Κυριακή χαράματα, ενώ παίζει ένας δίσκος τζαζ στο πικάπ, με αυτά τα υπέροχα, μοναδικά χρώματα στον ορίζοντα.

Τι είναι αυτό που κάνει κάποιον Αθηναίο;
Σύμφωνα με το ψήφισμα του 451 π.Χ. της Εκκλησίας του Δήμου Αθηνών, απαραίτητη προϋπόθεση για την απόκτηση της ιδιότητας του πολίτη ήταν η καταγωγή από γονείς που, πέρα από ελεύθεροι, έπρεπε να είναι και οι δύο Αθηναίοι πολίτες. Αν δεν κάνω λάθος, δεν έχει μεσολαβήσει έκτοτε κάποια αναθεώρηση, άρα εγώ κόβομαι – ο πατέρας μου τεχνικά δεν γεννήθηκε εδώ, αφού, λόγω δουλειάς του παππού μου, είδε το φως της ημέρας στη συμπρωτεύουσα! Επειδή, βέβαια, οι Αθηναίοι ανέκαθεν ήταν έξυπνοι, στην πορεία απένειμαν την ιδιότητα του πολίτη σε οποιονδήποτε κρινόταν ότι είχε επιδείξει εντυπωσιακή πίστη στην πόλη ή είχε προσφέρει σημαντικές υπηρεσίες, συνήθως οικονομικές. Φοβάμαι και εκεί κόβομαι!

Πού αλλού θα μπορούσες/ήθελες να ζήσεις στην Ελλάδα;
Σαντορίνη, όπου δεν θα με πείραζε να πεθάνω κιόλας (όταν έρθει η ώρα). Βόλο. Κέρκυρα. Ναύπλιο. Άνδρο. Χανιά. Και σε διάφορα μέρη της Μεσσηνίας επίσης.

Το καλύτερο σύνθημα που έχεις δει σε αθηναϊκό τοίχο;
Έχω αισθητικό πρόβλημα με τα συνθήματα – ειδικά με αυτά που εμφανίζονται σε καθαρούς τοίχους!

Ποιο είναι το καλύτερο μέρος για να απομονώνεσαι;
Κανονικά πρέπει να είναι το σπίτι σου. Επειδή όμως πλέον μένω εκτός πόλης, θα επιλέξω το «Jazz in Jazz» στη Δεινοκράτους και το «Alexander» στo Grande Bretagne. Είναι πιο ωραία να απομονώνεσαι ανάμεσα σε τρίτους.

Ο μεγαλύτερος αθηναϊκός φόβος σου;
Δεν θα έλεγα φόβος, αλλά έντονη ανησυχία: ότι θα παραμεριστεί πλήρως η λογική από τους κατοίκους της πόλης. Και η ζωή θα παύσει να έχει νόημα.

Αγαπημένη σου αθηναϊκή πλατεία;
Δεν έχουμε και πολλές όμορφες, για να είμαστε ειλικρινείς – επίσης κάποιες τεχνικά δεν είναι καν πλατείες! Το Κέντρο Μελά στην Κηφισιά πάνω από την παλιά πλατεία Πλατάνου μετράει;

Ποιο είναι το αγαπημένο σου εστιατόριο;
Έχουμε αρκετά – σε αναλογία ποιότητας, τιμής, συχνότητας που το έχω επισκεφθεί από την πρώτη μέρα που άνοιξε, αναμνήσεων, μουσικής in store και οικειότητας, θα διάλεγα το Nice n Easy της Ομήρου στο Κολωνάκι. Για κάτι λίγο πιο «επίσημο», ίσως το Aleria, στη Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Σε ποιες πόλεις του εξωτερικού έχεις ζήσει; Ένα μειονέκτημα και ένα πλεονέκτημά τους σε σχέση με την Αθήνα;
Δεν έχω ζήσει ποτέ πάνω από δύο συνεχόμενους μήνες εκτός Ελλάδος, άρα μάλλον ήμουν περαστικός ταξιδιώτης ή προσωρινά εργαζόμενος και όχι μόνιμος κάτοικος. Το βασικό μειονέκτημα των ξένων πόλεων σε σχέση με την Αθήνα είναι ο αέρας (συνηθίζεις τις μυρωδιές εδώ και δεν προσαρμόζεται εύκολα ούτε η μύτη ούτε τα πνευμόνια αλλού) και, φυσικά, ο ουρανός, όσο τετριμμένο κι αν φαίνεται. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα σχεδόν κάθε οργανωμένης πόλης στο εξωτερικό είναι ακριβώς αυτό: είναι οργανωμένη.

Το αγαπημένο σου σινεμά/θέατρο/βιβλιοπωλείο/συναυλιακός χώρος;
Το αγαπημένο μου σινεμά ήταν η «Αρζεντίνα» στην Αλεξάνδρας, γιατί εκεί με πήγε πρώτη φορά ο πατέρας μου να δω James Bond. Από όσα λειτουργούν σήμερα θα διάλεγα την Ταινιοθήκη της Ελλάδος στην Ιερά Οδό, αλλά γενικά δεν είμαι κατά των multiplex, καθώς υπερτερούν σε όλα τα τεχνικά σημεία.
Το θέατρο δεν το αγαπώ ιδιαίτερα, αλλά πώς μπορείς να μη διαλέξεις το Ηρώδειο;
Το αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο είναι το Public Συντάγματος – μπήκα όταν ακόμα το ιστορικό Μέγαρο Πάλλη ανακαινιζόταν πλήρως το 2006 και είχα την τύχη να ανήκω στην ομάδα που το έχτισε (το βιβλιοπωλείο, όχι το Μέγαρο) εκ του μηδενός. Η αίσθηση του να φτιάχνεις κάτι από τα τούβλα μέχρι τις βιβλιοθήκες είναι μοναδική. Πέραν αυτού, κατά κανόνα έχει και τη μεγαλύτερη ποικιλία στο ξενόγλωσσο τμήμα.
Αγαπημένος συναυλιακός χώρος για τη γενιά μου ήταν το «Ρόδον», και δύσκολα θα υπάρξει ξανά κάτι τόσο μαζικό και πληθωρικό. Σήμερα, απολαμβάνω πολύ τις συναυλίες στο Gazarte.

Ένα επίθετο που χαρακτηρίζει ακριβώς τους Αθηναίους;
Καθυστερημένοι. Χρονικά όχι νοητικά.

Ένα επίθετο που δεν ταιριάζει καθόλου στους Αθηναίους;
Αλληλέγγυοι.

Ποιο είναι το πρώτο αθηναϊκό στιγμιότυπο που θυμάσαι;
Να βγαίνω από ένα τουμπαρισμένο αυτοκίνητο που είχε πέσει ανάποδα πάνω σε ένα φωτεινό σηματοδότη, κάπου στην Κυψέλη. Είχε χαλάσει το σχολικό πουλμανάκι του παιδικού σταθμού και μας γύρισε, εκτάκτως, η παιδαγωγός στο σπίτι, που έχασε τον έλεγχο του οχήματος. Η πρώτη ανάμνηση που έχω είναι να βγαίνω μπουσουλώντας από το σπασμένο τζάμι του αναποδογυρισμένου σεντάν, να κατευθύνομαι στην πρώτη πόρτα που βρήκα μπροστά μου (ήταν ένα φαρμακείο) και να σκέφτομαι ότι δεν πρέπει να βάλω τα κλάματα. Δεν τα κατάφερα.

Πώς φαντάζεσαι την Αθήνα σε 50 χρόνια;
Αν κοιτάξουμε φωτογραφίες της Αθήνας του 1970 και αναλογιστούμε τις διαφορές που έχει πενήντα χρόνια αργότερα, είναι σαφές ότι κάθε πρόβλεψη για το 2070 θα είναι αστεία και αποκλείεται να είναι κοντά στην πραγματικότητα που θα βιώσουν τα παιδιά μας.

Τι σου λείπει από την Αθήνα της παιδικής σου ηλικίας;
Η αίσθηση της ασφάλειας για κάθε μικρό παιδί που περπατάει μόνο του στο πεζοδρόμιο.

Ποιος σκηνοθέτης θα ήθελες να γυρίσει μία ταινία για την Αθήνα;
Ο Michael Mann. Για να την αναμορφώσει, όπως έκανε στα 80s στο Μαϊάμι.

Ποιος Αθηναίος θα γινόταν ο καλύτερος πρωθυπουργός της χώρας;
Κανείς. Πρέπει ο επόμενος να είναι εισαγόμενος, όπως ο αρχιδιαιτητής της Superleague.

Η πιο τυπική αθηναϊκή ταινία που έχεις δει;
Το «Beckett»: πεταμένα κρατικά κονδύλια, πλασματικό σενάριο, συμπλοκές χωρίς rational με ΜΑΤ, o «κακός» έχει έδρα την Αμερικανική Πρεσβεία, ο πρωταγωνιστής έχει βρεθεί εδώ κατά λάθος, προσπαθεί να φύγει, αλλά δεν μπορεί. Και, φυσικά, φταίνε κάποιοι άλλοι!

Αν η Αθήνα ήταν ένα πρόσωπο, ποιο θα ήταν αυτό;
Φοβάμαι δεν θα πρωτοτυπήσω καθόλου: αυτό της θεάς Αθηνάς. Αλλά με μάσκα KN95!

Τι θα πρωτοέδειχνες στην πόλη σε έναν ξένο καλεσμένο σου;
Την Ακρόπολη, κάθε φορά που πηγαίνω έναν ξένο, τη θαυμάζω όλο και περισσότερο, ίσως επειδή εγώ μεγαλώνω πιο γρήγορα από τον βράχο – αν την είχε δει σε παλαιότερο ταξίδι του, θα τον πήγαινα παραλιακά. Εμείς το έχουμε συνηθίσει, δεν υπάρχει, όμως, ξένος που να μη μαγεύεται, κυρίως από το πόσο κοντά είναι στο αστικό κέντρο.

Μια συναυλία που δεν θα ξεχάσεις ποτέ;
Μόνο μία; Οι Isis, τη βραδιά που η Παπαρίζου κέρδιζε τη Eurovision. Οι Divine Comedy, τους οποίους είχα μεταφέρει εγώ με το αυτοκίνητό μου για soundcheck στο «Ρόδον»: εννιά άτομα σε ένα σκαραβαίο, σίγουρο ρεκόρ για Guinness! Οι Pink Floyd στο Ολυμπιακό Στάδιο – γύρισα με τα πόδια στο κέντρο γιατί είχα χάσει το τελευταίο τρένο. Διεθνής Αμνηστία με όλους εκείνους τους super stars… Rockwave στη Φρεαττύδα και τον Άγιο Κοσμά. Radiohead στον Λυκαβηττό. Bryan Adams στο γήπεδο του Απόλλωνα (η πρώτη που πήγα ποτέ). Chrysta Bell στο Gagarin. Bob Dylan με Van Morrison στη Λεωφόρο. Lee Konitz στο Half Note Jazz Club… Αδικώ πολλές ακόμα.

Ποιος μουσικός δικαιούται να γράψει το σάουντρακ της Αθήνας;
Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου από τους παλιούς, ο Κ. Βήτα με τον Μιχάλη Δ. (και ιδανικά μαζί με τον Αντώνη Πι) από τη γενιά μου, ο Moderator από τους νεότερους, και ευπρόσδεκτος guest star, o Blaine L. Reininger, μόνιμος, πλέον, συμπολίτης μας, σε οποιονδήποτε από τους τρεις.

Ο αγαπημένος σου περίπατος;
Από τη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη στην Ομόνοια, περνώντας από Κολωνάκι και Σύνταγμα. Από τη Χαριλάου Τρικούπη, όταν βγαίνω από τον Athens Voice 102,5 το πρωί, ανεβαίνοντας μέχρι ψηλά στη Σόλωνος για καφέ, όταν δεν έχω να τρέξω για δουλειά και παρατηρώ χαλαρός τους άλλους που το κάνουν. Από τους Αμπελοκήπους μέχρι την πλατεία Βικτωρίας, περπατώντας έξω από τον Πανελλήνιο – όμορφη διαδρομή δεν τη λες, αλλά θυμάμαι τις χιλιάδες φορές που την ανεβοκατέβηκα ως μαθητής, και η μνήμη έχει την τάση να ωραιοποιεί τις καταστάσεις αφήνοντας έξω τις άσχημες λεπτομέρειες. Από το Καλλιμάρμαρο στην Πλάκα, μέσα από το Ζάπειο. Από το πρώην Decadence κάτω από τον λόφο του Στρέφη, περνώντας έξω από όλους τους εκδοτικούς οίκους που εδρεύουν από Ζωοδόχου Πηγής μέχρι κέντρο. Πλέον, όμως, τίποτα δεν συγκρίνεται με το να τρέχω πίσω από τον γιο μου στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο, ειδικά νωρίς το πρωί.

Αγαπημένη διαδρομή με το αυτοκίνητο;
Να κατεβαίνω από Πεντέλη κέντρο πετυχαίνοντας άδεια την Κηφισίας. Σπάνιο, αλλά συμβαίνει.

Η καλύτερη θέα;
Το χαμόγελο της Κατερίνας, ειδικά όταν το προκαλώ εγώ.

Τι σε ζορίζει και τι σε χαλαρώνει;
Με ζορίζει ό,τι ενοχλεί και τους περισσότερους: η πλήρης αναρχία στους δρόμους. Με χαλαρώνουν οι συμπολίτες μας που είναι ευγενικοί και σε αφήνουν να περάσεις πρώτος στο στενό πέρασμα ή σε ευχαριστούν θερμά όταν τους αφήνεις εσύ να κάνουν το ίδιο.

Εκτός από παραγωγός στον Αthens Voice Radio 102,5 με τι άλλο ασχολείσαι;
Μακάρι να μπορέσει κάποιος κάποια στιγμή να μη χρειάζεται να ασχολείται με τίποτα άλλο παρά μόνο με κάτι δημιουργικό, ανεξάρτητα από το βιοποριστικό πλαίσιο! Εργάζομαι ως εξωτερικός συνεργάτης (consulting, στα αγγλικά) εμπορικών, εκδοτικών και ξενοδοχειακών εταιρειών – και μου αρέσει, διότι σε αυτά συνδυάζω εμπειρίες 30 ετών, όχι απαραίτητα σχετικές μεταξύ τους. Παρατηρώ την οικογένειά μου να μεγαλώνει, με την ελπίδα ότι συμμετέχω ενεργά σε αυτό. Αγοράζω βιβλία που δεν προλαβαίνω να διαβάσω, δίσκους που δεν προλαβαίνω να ακούσω και αποστάγματα που δεν προλαβαίνω να πιω. Χάνω κάποια extra-curriculum deadlines. Θα προτιμούσα να αποφεύγω τα social media. Ξυπνάω νωρίς. Προσπαθώ να μη χάνω το χιούμορ μου. Είμαι ευγνώμων που είμαι υγιής.

---

Ο Σπήλιος Λαμπρόπουλος είναι consultant/curator. Μπορείτε να τον ακούτε καθημερινά, Δευτέρα-Παρασκευή, 08.00-10.00, στον Athens Voice 102.5, μαζί με τον Γιάννη Κοροβέση.