Αύγουστος, μόνη στην πόλη(not)

Η Λεωφόρος Κηφισίας είναι χαλαρή, η Αλεξάνδρας άνετη, η Πατησίων ακόμα πιο άνετη, η Βασιλίσσης Σοφίας στο ανέβασμα σα να μην είναι η ίδια παρά μια άλλη, καλύτερη και πιο ανθρώπινη λεωφόρος –μέχρι που μπορούν να την διασχίσουν πεζοί, οι οποίοι υπό κανονικές συνθήκες είναι καταδικασμένοι ο καθένας στο πεζοδρόμιό του για πολλά τέρμινα (μέχρι να αλλάξει το εκάστοτε φανάρι). Η Σταδίου, Πανεπιστημίου, Ακαδημίας, έχουνε ποδηλάτες και σκουτεριστές, τόσο κουλ. Τα μισά μαγαζιά στην Βουκουρεστίου είναι κλειστά. Το τράφικο ανύπαρκτο. 

Ως εδώ, όλα φωνάζουν «Αύγουστος στην Αθήνα!» και καλά κάνουν. Αλλά….με μουσική υπόκρουση θρίλερ, όσο κατεβαίνεις στο κέντρο της πόλης, το τοπίο αλλάζει: κόσμος και ντουνιάς στην Καραγιώργη Σερβίας, αναψοκοκκινισμένοι τουρίστες στην Μητροπόλεως, ζευγαράκια και παρέες που ψωνίζουν στην Ερμού, ή που σκέφτονται να ψωνίσουν, ή που στέκονται στην ουρά έξω από νεανικά μαγαζιά, στα μέσα Αυγούστου, στη μέση της πόλης. 

ΟΛΑ τα καφέ-μπαρ-ρεστοράν-ζαχαροπλαστεία-φουρνάρικα-σουβλατζίδικα-φαλαφελάδικα στην Πλατεία Αγίας Ειρήνης και στους γύρω δρόμους, ΟΛΑ, είναι ορθάνοιχτα, με τα τραπεζάκια τους γεμάτα. Υπάρχουν κανα δυο ψωριάρικα τραπεζάκια ελεύθερα αλλά είναι στρυμωγμένα, δε θέλουμε να χωθούμε πίσω από τόσους νοματαίους που δεν ξέρουμε κατά πόσον έχουν κάνει και εμβόλιο, εδώ που τα λέμε. Οι νοματαίοι είναι βασικά νέοι, πιτσιρικάδες, οπότε σκασίλα τους για τον κορωνοϊό. Εμείς πάλι όχι, δεν είμαστε (πιτσιρικάδες) και όσο να΄ναι έναν ψιλο-φόβο μέχρι και πανικό τον έχουμε. Δεν καθόμαστε μέσα στον κόσμο, διασχίζουμε την Αιόλου φορώντας μάσκες και με προσοχή, μη πέσουμε σε κανένα τραπεζάκι, που είναι αμέτρητα όσο και ο κόσμος. 

Αλλάζουμε σχέδια, δεν θα καθίσουμε για καφέ, ας πάρουμε κάτι στο χέρι κι ας βρούμε ένα παγκάκι, κάπου. Πολύ στρίμωγμα στο τραπεζάκι, καλύτερο το σόλο παγκάκι, θα γλυτώσουμε και το τάλιρο του καφέ/αναψυκτικού/χυμού, δε βαριέσαι. Για την παρέα βρεθήκαμε, όχι για το σέρβις – όπως και επί λοκντάουν, που παίρναμε καφέ στο χέρι και καθόμασταν σε πεζουλάκια.  

Δεν βρίσκουμε ανοιχτό περίπτερο. Τα πάντα όλα ανοιχτά στο Κέντρο-μαγική-εικόνα, εκτός από τα περίπτερα; Έχω λυσσάξει για νερό, και στα τεηκαγουέη καφετζίδικα έχει ουρές. Πάνω κάτω στα δρομάκια της ευρύτερης περιοχής, βρίσκουμε επιτέλους ένα μίνι-μάρκετ ορθάνοιχτο και αγοράζουμε δροσερά αναλώσιμα. Τα παγκάκια είναι κατειλημμένα, ή σιχαμένα – αλλά τελικά πετυχαίνουμε άδειο και μη-κουτσουλημένο παγκάκι στην Πλατεία Μητροπόλεως, απέναντι από την εκκλησία. Πίσω μας σε κοντινό παγκάκι κοιμάται ένας άστεγος και σε μακρινότερο δύο τζάνκια ανταλλάσσουν φιλοσοφικά δοκίμια (ή όχι). Τουρίστες πάνε κι έρχονται. Θα μπορούσε να είναι Αθηναϊκός Ιούνιος χωρίς κορωνοϊό αλλά είναι Αύγουστος, με κορωνοϊό. Με άδειους τους μεγάλους δρόμους, σαν να έφυγαν τα αυτοκίνητα μόνο, τα οχήματα – οι άνθρωποι έμειναν στην πόλη, στην οποία και κυκλοφορούν, χαλαρουίτες. Σάββατο βράδυ, παραμονή Δεκαπενταύγουστου, το κέντρο είναι σαν την Παναγιά της Τήνου (=λαϊκό προσκύνημα). Ή σαν οποιοδήποτε Ελληνικό νησί τον Δεκαπενταύγουστο…

Δευτέρα 16 Αυγούστου όλα τα κανάλια και σάιτ ανεβάζουν βίντεο από τις φωτιές στην Αττική. Η Αθήνα φαίνεται πιο ζεστή, ήδη αρχίζει να (ξανα)μυρίζει κάπνα, οι δρόμοι εξακολουθούν να είναι άδειοι από αμάξια, το κέντρο εξακολουθεί να είναι γεμάτο ανθρώπους, όπως και τα σουπερμάρκετ. «Έμειναν όσοι δεν έχουν αμάξια», λέει μια φίλη, «ή πήρανε τα αμάξια τους στα νησιά, όσοι έφυγαν». Ή, αυτοί που βγαίνουν τακτικά και κατεβαίνουν στο κέντρο είναι όσοι δεν έχουν αμάξια. 

Δεν θυμάμαι κανέναν άλλον Αύγουστο τόσο σπούκι σαν τον φετινό. Εύχομαι ο υπόλοιπος μήνας να είναι καλύτερος. Με κόσμο ή χωρίς, απλώς λιγότερο ανατριχιαστικός, λιγότερο σαν μπακ-γκράουντ ταινίας φρίκης. Τουλάχιστον χωρίς στάχτη που κατακάθεται συνέχεια στον πάτο της πόλης.