Ο INSOMNIA χάνει τον ύπνο του για τη ζωγραφική

Τον Δημήτρη ή αλλιώς INSOMNIA, όπως συστήνεται στον χώρο του street art, τον συνάντησα τυχαία ένα ζεστό απόγευμα που δεν βιαζόμουν να επιστρέψω σπίτι, στην Ερμού, στο κέντρο της Αθήνας. Γύρω του, ένα συγκεντρωμένο πλήθος τον παρακολουθούσε να ζωγραφίζει με τα σπρέι του ηλιοβασιλέματα, ουρανούς γεμάτους με αστέρια και κάποιους πλανήτες του απέραντου γαλαξία μας. Με εντυπωσίασαν τα χρώματα και κοντοστάθηκα λιγάκι. Δίπλα μου ένα κοριτσάκι που τρώει παγωτό και κρατά από το χέρι τον μπαμπά της, του δείχνει με ενθουσιασμό ένα έργο με γαλαζοπράσινο ουρανό και πολλά αστέρια, ζητώντας του να το αγοράσουν για το δωμάτιό της.

Βρεθήκαμε και μου μίλησε για την φιλοσοφία και την κουλτούρα του street art, το ευτύχημα να κάνεις την τέχνη που αγαπάς επάγγελμα και τις δυσκολίες που κρύβονται πίσω από αυτο, το πάντρεμα της αγάπης του για την αστροφυσική μέσα στα έργα του, για την συναναστροφή του και την επικοινωνία του με τον κόσμο στους δρόμους της Αθήνας.

Ανήσυχος, με εμπεριστατωμένη άποψη για την κοινωνία, ο Δημήτρης μου μιλά με πάθος και συνάμα ηρεμία για το πως κυλάει η ζωή του στην Αθήνα ως καλλιτέχνης του δρόμου.

Αϋπνία γιατί το μυαλό ταξίδευε στην τέχνη

Γιατί συστήνεται INSOMNIA; «INSOMNIA σημαίνει αϋπνία και όταν ξάπλωνα για να κοιμηθώ, πολλές φορές δεν με έπιανε ο ύπνος, γιατί σκεφτόμουν συνέχεια την τέχνη! Το τι καινούργιο θέλω να φτιάξω, ποιο νέο πρότζεκτ να ετοιμάσω και γενικότερα, ό,τι είχε να κάνει σε σχέση με την τέχνη! Ε και έτσι έχανα τον ύπνο μου συνέχεια και η αλήθεια είναι πως εξακολουθώ να το παθαίνω!» μου λέει.

Ήταν από τα παιδιά στο σχολείο που ήξερε να ζωγραφίζει, όπως μου διευκρινίζει και επισημαίνει, μέσα σε πολλά εισαγωγικά το ήξερε. Πιστεύει πως χρειάζεται εξάσκηση και πάθος για να γίνει κάποιος καλλιτέχνης και ως επι τω πλείστον, απορρίπτει την ιδέα ότι κάποιος έχει το «καλό χέρι» και έχει γεννηθεί ταλέντο. 

«Από μικρός ήθελα να ασχοληθώ με την τέχνη όταν θα μεγάλωνα. Μουσικός ήθελα να γίνω, αλλα εν τέλει ασχοληθηκα με την ζωγραφικη. Όχι λόγω ταλέντου, δεν πιστεύω στο ταλέντο να σου πω την αλήθεια. Ολα είναι ερεθίσματα και μετά εξάσκηση. Δεν ξερω τι ακριβως με εκανε να ασχοληθώ΄με αυτό, από που πηγάζει αυτό, την αγάπη από μικρός, την είχα σίγουρα. Το πως κατέληξα μέχρι εδώ; Μάλλον οι συγκοιριες. Πιο πολύ όμως, ήταν το πάθος να μην συμβιβαστώ και να δουλεύω όλη μέρα για ψίχουλα. Πιο πολύ ήταν το πάθος μου για την ελευθερία και να κυνηγήσω το ονειρο. Αυτό ήταν ο μεγάλος μου οδηγός»

 Ο INSOMNIA εδώ και περίπου 5 χρόνια στήνει τον εξοπλισμό του σε κεντρικά σημεία της Αθήνας, είτε στην Ερμού είτε στο Σύνταγμα και «βάφει» ή όπως αλλιώς μου λέει, κάνει ένα διαφορετικό σόου στον δρόμο. Ο κόσμος, εντυπωσιάζεται από τα σπρέι, την φωτιά που χρησιμοποιεί για να σταθεροποιήσει το χρώμα στους πίνακες και το ότι βλέπει ένα έργο να ολοκληρώνεται σε διάστημα 5-10 λεπτών.

Είχε εμπνευστεί από έναν άλλον καλλιτέχνη του δρόμου που δούλευε με την τεχνικη του spray paint και τον παρακίνησε να το δοκιμάσει. Θυμάται την πρώτη φορά που αποφάσισε να βγει στον δρόμο και να ζωγραφίσει και μου την αφηγείται σαν να την ξανά ζει. «Ντρεπόμουν πάρα πολύ και για αυτό βγήκα λίγο "στα κρυφά", προς Ακρόπολη, να μην με βλέπει πολύ κόσμος και δεν έγινε κάτι συναρπαστικό. Οποτε αποφασισα να βγω στο Σύνταγμα με την ιδέα του “ότι είναι να γινει, θα γινει”. Εκεί, είδα τεράστια ανταπόκριση από τον κόσμο. Και έτσι, ξαναβγήκα, δεν υπήρξε πισωγύρισμα».

Η κουλτούρα του δρόμου και ο κόσμος

«Το να βγαίνει κανείς σε ένα πολυσύχναστο σημείο, ένας άγνωστος που κάνει την τέχνη του και ο κόσμος να μαζεύεται, να του αρέσει, και όχι μόνο να του αρέσει, αλλα να πληρώνει για αυτό, μου προσφέρει μόνο χαρά αλλά και την επιβεβαίωση να συνεχίσω. Εγώ το κάνω σαφώς για βιοποριστικούς λόγους. Όμως, το κάνω πάνω από όλα γιατί αγαπώ την τέχνη. Πολλές φορές το να μου δείξει κάποιος ότι αυτό που κάνω του φτιάχνει την μέρα, είναι μια τρομερή ανταμοιβή, μου δίνει ενέργεια, για να πάω παρακάτω. Οπότε κατά 99,9% μόνο ωραία πράγματα μου συμβαίνουν στον δρόμο. Είναι λίγα τα άσχημα σκηνικά σε σχέση με τα όμορφα».

Ο INSOMNIA μου εξηγεί πως ακριβώς επειδή «βάφει» σε πολυσύχναστα μέρη στο κέντρο της Αθήνας, συναντάει και συναναστρέφεται με κάθε λογής προσωπικότητα. Κάποιες μέρες, και ιδιαίτερα μετα την περίοδο της πανδημίας και τα αλλεπάλληλα lockdown, μου λέει πως η ψυχολογία του κόσμου είναι αρκετά πιεσμένη. Πολλές είναι οι μέρες όμως που οι περαστικοί σταματάνε, εντυπωσιάζονται και το απολαμβάνουν.

«Τα αγαπημένα μου είναι τα σχόλια από τα παιδάκια, επειδή έχουν αυτή την αθωότητα και δεν φιλτράρουν τίποτα. Οπότε λένε κάποιες ατάκες πολύ ατόφιες, δηλαδή έχω ακούσει παιδάκι να λέει: “μαμά είναι άνθρωπος αυτός; είναι μάγος;” Είναι ατάκες που εκείνη την ώρα σε γονατίζουν. Εγώ αγαπάω να κάνω δώρα πίνακες σε παιδάκια γιατί βλέπεις ατόφια την χαρά τους» μου λέει συγκινημένος.

Ξεχωρίζει το street art σε δύο είδη: σε αυτό που οι καλλιτέχνες στον δρόμο κάνουν κάποιο δρώμενο είτε είναι μουσικοί είτε ζωγράφοι και «βγάζουν το καπέλο» και σε αυτό που σχετίζεται περισσότερο με τη ζωγραφική και αφορά το να καλλιτεχνεί κάποιος ένα έργο σε τοίχο.

«Πως με αντιπροσωπεύει το street art; Κοίτα, οι καλλιτέχνες του δρόμου είναι ένας κόσμος περίεργος. Βλέπεις διάφορες προσωπικότητες, ο καθένας από αυτούς θα πρέπει να έχει το θάρρος και το θράσος να βγει να εκθέσει τον εαυτό του. Οπότε εμείς όλοι που είμαστε καλλιτέχνες του δρόμου, μπορεί να μην γνωριζόμαστε μεταξύ μας αλλά έχουμε αυτό το κοινό χαρακτηριστικό, που με τη μια επικοινωνούμε» εξηγεί ο Δημήτρης που μιλά με αγάπη για το street art, χαρακτηρίζοντας το κομμάτι της ζωής του.

Προσθέτει μάλιστα πως είναι σημαντικό να ξέρει ο κόσμος πως, οποιός καλλιτέχνης βγαίνει στο δρόμο, δεν το κάνει γιατί δεν έχει τι να άλλο να κάνει ή δεν μπορεί να βρει μια συμβατική δουλεία. «Είναι ένας αξιοπρεπεστατος τυπος που βγαίνει να βγάλει το ψωμί του με κάτι που αγαπάει. Και σίγουρα αυτό το θεωρώ πολύ αξιόλογο».

Αναζητείται έμπνευσις

Η περίοδος της καραντίνας για τη δημιουργική πλευρά του Δημήτρη, όπως και αρκετών καλλιτεχνών, ήταν δύσκολη. Μπορεί να υπήρχε άφθονος χρόνος, αλλά το άγχος του βιοπορισμού πατούσε φρένο στην έμπνευση. «Μου γεννήθηκαν πάρα πολλές καλλιτεχνικές ιδέες, αλλά δεν είχα ενέργεια να τις κάνω πραγματικότητα» λέει. 

Μιλώντας για την τεχνική του spray art, εξηγεί πως του έδωσε την ελευθερία να φτιάξει λίγο πιο ουτοπικές εικόνες ενός κόσμου όπως θα ήθελε να τον φανταστεί ο ίδιος. «Όχι ότι ο κόσμος δεν είναι εντυπωσιακός, αλλά μπορώ να τον μετατρέψω λίγο σε πιο sci-fi. Από μόνη της αυτη η τεχνική είναι έμπνευση για μενα. Όλοι γνωρίζουν ότι με σπρέι είναι δύσκολο να δουλέψεις έτσι. Οπότε το εργαλείο ζωγραφικής μου σε σχέση με το αποτέλεσμα, αντικρούονται».

Αναφέρει δε, πως τα έντονα χρώματα, οι πλανήτες και τα αστέρια είναι αναγνωριστικό της τεχνικής του spray paint, που ξεκίνησε στη νότια Αμερική, τη δεκαετία του ‘80, ωστόσο επιδιώκει να ζωγραφίζει και να προσθέτει στους πίνακες του ένα πιο ρεαλιστικό ύφος με τις πινελιές του.

Μελλοντικά, δε φαντάζεται τον εαυτό του αποκλειστικά στον δρόμο. Θέλει ένα δικό του εργαστήριο για να δίνει περισσότερο χρόνο στον εαυτό του να φτιάχνει τους πίνακες του και να βαζει περισσότερο μεράκι. «Τον δρόμο τον έχω ζήσει αρκετά χρόνια πλέον. Αρχίζω και τον χορταίνω σιγά σιγά και από εδώ και πέρα θέλω να δώσω στο spray art έναν πιο επαγγελματικό χαρακτήρα».