Τα μπουζούκια που έγραψαν χρυσές εποχές στην παραλιακή

Είναι καθημερινή. Έχεις γυρίσει από τη δουλειά γύρω στις 7. Πέφτεις για έναν υπνάκο – ναι, τότε δεν το έλεγαν power nap. Το ξυπνητήρι χτυπάει στις 9. Σηκώνεσαι, φτιάχνεις φραπεδάκι και πληκτρολογείς τον αριθμό στο σταθερό τηλέφωνο: «Έλα μόλις ξύπνησα, ποιος θα πάει τελικά ν’ ανοίξει το τραπέζι;» Διευθετείς τις λεπτομέρειες. Ακολουθούν μποτέ, μπάνια, παρφουρμαρίσματα. Το κουστούμι είναι στην ντουλάπα μέσα στο σελοφάν από το καθαριστήριο. Πουκάμισο κολλαριστό, γραβάτα ελαφρώς λαμέ, τζελ στα μαλλιά να στρώσουν, 2 κιλά άφτερ-σέιβ, 3 κιλά κολόνια λιβανάτη, και κατηφορίζεις προς την παραλιακή. Είναι γύρω στις 11:30 αλλά έχει κίνηση λες και είναι πρωί.

Φτάνεις, χαιρετάς τον παρκαδόρο με το μικρό του όνομα. Τεράστιες μαρκίζες με το «σχήμα» περιτριγυρίζουν τον χώρο. Φώτα, κόκκινη μοκέτα στην είσοδο. Ο μετρ σε περιμένει, δίνετε εγκάρδια χειραψία, στην παλάμη σου έχεις ένα πεντοχίλιαρο. Μπαίνεις στο μαγαζί. Κι άλλα φώτα, μωβ, κόκκινα, μπλε, τα κορίτσια με τα λουλούδια παραταγμένα σαν τσολιάδες, τα μπαλέτα στην πίστα αλφαδιά, κάπνα παντού, κάποιοι ακόμα τρώνε μπον φιλέ και γαρίδες κοκτέιλ στα τραπέζια, σε άλλα έχουν περάσει δισκάκια με αγγουράκια-καροτάκια κομμένα ζουλιέν, βουτηγμένα στο ξύδι και το αλάτι. Το ουίσκι πρωταγωνιστεί. Στον δρόμο για το τραπέζι σου κάνεις δυο-τρεις στάσεις να χαιρετίσεις τους γνωστούς. Βρίσκεσαι σε κάποιο μπουζουξίδικο της παραλιακής, τότε που όλοι ζούσαν το μύθο τους.

Τα μαγαζιά, «τότε», δούλευαν επτά μέρες την εβδομάδα. Το «μεγάλο όνομα» εμφανίζεται στην πίστα γύρω στη 1.30. Όλοι είναι καλοντυμένοι, όλα είναι σε υπερθετικό βαθμό: Το ντεκόρ, τα ντυσίματα, οι πίστες, τα τραπέζια, τα φωτορυθμικά. Οι ορχήστρες τεράστιες.

Νεράιδα, Δειλινά, Φαντασία, Διογένης Παλλάς. Όλα γράψανε χρυσές εποχές στην παραλιακή και το κάθε ένα από αυτά ανταγωνίζονταν το άλλο σε θέαμα. Τις προηγούμενες δεκαετίες τέλη ’70 και μέχρι τα μισά και λίγο παραπάνω του ’80 πρωταγωνιστούσε η φωνή. Στα επόμενα χρόνια επικράτησε το υπερθέαμα.

Τα Δειλινά
Στις αρχές του 1970, τα Δειλινά μετακομίζουν από τα Πατήσια στη Γλυφάδα. Το κέντρο πήρε το όνομά του από το ομώνυμο τραγούδι της Βίκυς Μοσχολιού.  Στις αρχές του ’80 εμφανίζεται ο Στράτος Διονυσίου, στο απόγειο της καριέρας του, και απογειώνει για χρόνια πολλά και τα Δειλινά. Η πίστα είναι στο κέντρο του μαγαζιού και τα τραπέζια την περιτριγυρίζουν. Επικρατεί λουλουδοπόλεμος. Μάλιστα, από εκείνα τα χρόνια σώζονται και ζωντανές ερμηνείες του Διονυσίου και τα ντουέτα του με άλλους καλλιτέχνες.

Αστέρια
Τη δεκαετία του ’70 ο Αργύρης Παπαργυρόπουλος ανοίγει τα Αστέρια απέναντι από τη Λαμπράκη στη Γλυφάδα και γράφει ιστορία. Δεν υπάρχει καλλιτέχνης με επιτυχίες την εποχή εκείνη που να μην πέρασε από τα Αστέρια. Κάθε φορά που άλλαζε το τραγουδιστικό σχήμα άλλαζε και όλο το μαγαζί. Η πίστα, η διακόσμηση, τα σκηνικά, τα χορευτικά – μια παράσταση στήνονταν από την αρχή με στόχο να είναι ακόμα πιο εντυπωσιακή από την προηγούμενη.

Φαντασία
Αποτελούσε το μακροβιότερο κέντρο της παραλιακής που έμεινε αδιάλειπτα ανοιχτό για 30 χρόνια! Επί της Ποσειδώνος, στο ύψος του Αεροδρομίου στο Ελληνικό, άνοιξε τις πόρτες του τη δεκαετία του ’60, τη χρυσή δεκαετία του ελληνικού λαϊκού πενταγράμμου. Αν και θεωρητικά το σπάσιμο των πιάτων είχε απαγορευτεί (επί Χούντας), στην πίστα της Φαντασίας υπήρχαν στοίβες από σπασμένα πιάτα που έκρυβαν τον καλλιτέχνη. Κι εδώ, όπως και στα περισσότερα κέντρα διασκέδασης, κυκλοφορούσε πλήθος πολιτικών, επιχειρηματιών και «διάσημων» της εποχής. Όπως λένε για τα μισά μαγαζιά της Αθήνας «εδώ ερχόταν κι έτρωγε ο Καραμανλής», έτσι λέγανε και στα μπουζουξίδικα για τον Παπανδρέου. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, λάτρης της κοινωνικής ζωής και τη νύχτα, διασκέδαζε πολύ συχνά στο Φαντασία με παραγγελιά το «Γεννήθηκες για την καταστροφή» να εκτελείται έως και δέκα φορές το ίδιο βράδυ για χάρη του!

Νεράιδα
Η Νεράιδα βρισκόταν στην παραλιακή, απέναντι από το Συμμαχικό Στρατιωτικό Νεκροταφείο. Αν η Φαντασία ήταν το στέκι του Παπανδρέου, τότε η Νεράιδα ήταν σίγουρα το στέκι του Αριστοτέλη Ωνάση ο οποίος δεν άφηνε πιάτο που να μην το σπάσει (παρά την απαγόρευση που ίσχυε) και έδινε φιλοδωρήματα στους σερβιτόρους ισόποσα με το μηνιάτικό τους. Η χρυσή εποχή για τη Νεράιδα ήταν στα μέσα του ’70 όταν φιλοξένησε το επιτυχημένο δίδυμο Μοσχολιού-Κατσαρός, ενώ από εκεί ξεκίνησαν η Μαρινέλλα και ο Γιάννης Πάριος.  

Διογένης Παλλάς
Το Διογένης Παλλάς ήταν ένα από τα πρώτα μεγάλα κέντρα διασκέδασης που άνοιξε στο τέλος της Συγγρού ο Γιάννης Παπαθεοχάρης. Μεσουράνησαν ο ΛΕ-ΠΑ (Λευτέρης Πανταζής) –εκεί έκανε ύμνο και το «Ωραιότερο πλάσμα του κόσμου–, ο Δημήτρης Κοντολάζος, η Λιζέττα Νικολάου, ο Άγγελος Διονυσίου, ο Πασχάλης Τερζής και άλλοι λαϊκοί καλλιτέχνες. Μάλιστα τη δεκαετία του ’90, στις μεγάλες δόξες, είχε κατασκευαστεί μέχρι και πισίνα επί σκηνής. Το Διογένης Παλλάς είναι το σημερινό Διογένης Studio.

Με το πέρασμα των δεκαετιών, τα κέντρα διασκέδασης δίνουν τη θέση τους στις ντισκοτέκ και τα clubs. Στα τελευταία συγκαταλέγονται το BO, το Ακρωτήρι, το +Soda, το Galea –που περνάγαμε από την κουζίνα του στο Boca να πιούμε ένα σφηνάκι με την άλλη μας παρέα και επιστρέφαμε– στα οποία μαζεύονταν η νεολαία και γινόταν επίσης το αδιαχώρητο.

*Το άρθρο αυτό είναι αφιερωμένο στον θείο μου, τον Αλέκο. Θα είχε πολλές σπαρταριστές ιστορίες να μας πει από το σύντομο αλλά λαμπερό πέρασμά του από τις πίστες. Τις πήρε μαζί του.