Η Αθήνα ξανανακαλύπτει τα πάρκα της

Με τα καφέ κλειστά για μήνες, τα ραντεβού άρχισαν να σετάρονται συστηματικά στα γρασίδια. Όχι πως δεν τα ξέραμε, αλλά για κάποιον αλλόκοτο λόγο τα σνόμπαραν οι περισσότεροι για χάρη της ευκολίας του στεκιού τους. Το σκηνικό όμως άλλαξε απότομα και το «πάρε καφέ και τα λέμε στην είσοδο του πάρκου» έγινε η καινούρια γνωστή εναλλακτική. Τα παγκάκια στις πρασινάδες γέμισαν. Δίπλα τους οι οργανωτικοί, με στρωσίδια, καρεκλάκια και κάθε είδους φαγητό, με εμφανή την εμπειρία τους στα πικ-νικ. Οι πιο αθλητικοί πέρναγαν φωσφοριζέ ιμάντες στα δέντρα και ίδρωναν με χαρά, ενώ οι κομψοί βολταδόροι με τα ολόκαινουρια αθλητικά κοιτούσαν σαν να ανακάλυπταν ένα νέο πλανήτη. Η Πνύκα, ο λόφος του Φιλοπάππου, ο Εθνικός Κήπος, το πάρκο Ελευθερίας, η Ακαδημία Πλάτωνος, ο τάδε ψαγμένος κήπος, το άγνωστο παρκάκι τσέπης, το έχω-μια-διαδρομή-στον-Παπάγο-θα-πάθεις-πλάκα, μαζί κι άλλα λιγότερο γνωστά, άρχισαν να μαζεύουν κόσμο. Μικρές και μεγάλες παρέες που απολάμβαναν αυτό που χρόνια ήταν μπροστά τους. Οι χώροι πρασίνου έδειξαν ξανά μέσα στην πανδημία την αναγκαιότητά τους. Αυτή η συνήθεια μακάρι να ήρθε για να μείνει. Τα δέντρα, τα φυτά και τα πάρκα είναι πολιτισμός. Ας γίνουν περισσότερες αναπλάσεις και χώροι αναψυχής. Όσο και να αγαπάμε αυτή την πόλη, δεν γίνεται να διασχίζεις τη σκληρή τσιμεντάτη Λένορμαν και στο μυαλό να μη σχηματίζεται αυτόματα η σκέψη «αύριο να πάρω μερικές γλάστρες με φυτά να βάλω στο μπαλκόνι».

 

---