O Σταύρος και ο Γιάννης Χατζηδημητρίου, οι τελευταίοι αμαξάδες της Αθήνας λένε την ιστορία τους
Τους βρίσκεις στην πιάτσα τους Κολοκοτρώνη και Λεβίδου στην Κηφισιά. Αρκεί να τους δεις, να γυαλίζουν την άμαξα και να τραγουδούν στο άλογο τους τον «Μπάλιο», και νιώθεις πως μεταφέρεσαι σε μια ασπρόμαυρη ελληνική ταινία του ’50 η οποία περιγράφει μια ρουτίνα που με την πάροδο των δεκαετιών εξαφανίστηκε από την Αθήνα. Όπως λέει ο Σταύρος Χατζηδημητρίου με τον αδερφό του Γιάννη, που εργάζονται ως αμαξάδες εδώ και 27 χρόνια, η αγάπη για την άμαξα που πήραν απ’ τον πατέρα τους και το συναισθηματικό δέσιμο με τους παλιούς αμαξάδες της Κηφισιάς τους έκανε να συνεχίσουν το επάγγελμα μέχρι και σήμερα. Η ιστορία τους ξεκινά στην πραγματικότητα γενιές πριν από αυτούς καθώς η Κηφισιά είχε τις περισσότερες άμαξες στην Ελλάδα.
Η παλιά Κηφισιά σε σχέση με σήμερα
«Ο παππούς μας ήταν αμαξάς και νερουλάς την δεκαετία του ΄50, σε μια εποχή που στην Κηφισιά υπήρχαν 72 αμαξάδες. Στους δρόμους το ένα άλογο προσπερνούσε το άλλο και είχε πιάτσες για άμαξες σε πολλά σημεία. Οι Αθηναίοι έρχονταν εδώ με το τρένο, έκαναν βόλτα με την άμαξα στον Άγιο Στέφανο, το Κεφαλάρι, τη Δροσιά, ανέβαιναν στον Βάρσο, να φάνε γλυκό και παγωτό και απολάμβαναν την εξοχή. Αργότερα ανέλαβε ο πατέρας και τώρα είμαστε εμείς οι εναπομείναντες συνεχιστές στην περιοχή. Σήμερα βόλτα με την άμαξα θα κάνουν οικογένειες με τα παιδάκια τους, άλλοι έρχονται να φωτογραφηθούν, πάμε σε βαφτίσια, γάμους, μεταφέρουμε νύφες στην εκκλησία.»
Το μεράκι του αμαξά
«Από 17 χρονών ασχολούμαι με αυτό το επάγγελμα, χειμώνα-καλοκαίρι. Πιάνω στις 12 το πρωί και φεύγω στις 9.00. Μπορεί να κάνω ως 7 δρομολόγια τη μέρα, μπορεί και κανένα. Στα 17 μου επίσης έπαιξα στη σειρά Εύθυμη Χήρα με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Ο ηθοποιός δεν μπορούσε να χειριστεί το άλογο και την άμαξα και φώναξαν εμένα στο στούντιο να κάνουμε γύρισμα. Από μεράκι κρατάω το παλιό ντύσιμο του αμαξά και προσπαθώ να μεταφέρω σε όλους την αγάπη μου για την δουλειά αυτή. Έχω δύο κόρες, η μικρή μου λέει «Μπαμπά θα γίνω αμαξάς». Πέρα από το άλογο που είναι ο καλύτερός μου φίλος, η καθημερινή επαφή με τον κόσμο, τα χαμόγελα των παιδιών, είναι αυτά που μου φτιάχνουν τη μέρα. Μας καλούν σε πάρτι γενεθλίων, σε παιδότοπους. »
«Τους αμαξάδες δεν διαδέχτηκαν τα παιδιά τους, γι΄αυτό και άρχισαν να εκλείπουν. Έπειτα πλέον δεν έχει κέρδος σαν επάγγελμα. Τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια δεν μας σέβονται, μας κυνηγάνε να κάνουμε στην άκρη και Κηφισιά έχει γίνει πόλη με καθημερινά μποτιλιαρίσματα. Έχουμε ακούσει κακοπροαίρετα σχόλια ότι το ζώο ταλαιπωρείται κάτι που μας πληγώνει γιατί εμείς αφιερώνουμε όλη μας τη ζωή στη φροντίδα του Μπάλιου μας. Από την άλλη η συντήρηση του αλόγου δεν είναι απλή. Το άλογο σε θέλει όλη μέρα σερβιτόρο, να το καθαρίζεις, να το ταΐζεις και να το ποτίζεις, να του κάνεις το πετάλωμα. Η άμαξα μας συντηρείται από το 1922 ως τώρα. Κάποτε υπήρχαν τεχνίτες που τις επισκεύαζαν, μετά έμεινε ένας τελευταίος ειδικευμένος στον Βόλο που την έλυνε ολόκληρη και την ξανα-συναρμολογούσε, ώσπου σταμάτησε και προσπαθούμε μόνοι μας. Μόνο αν είσαι συναισθηματικά δεμένος με αυτή την καθημερινότητα και λαχταράς να ξαναθυμίσεις τις εικόνες των παλιών αμαξάδων μπορείς να συνεχίσεις αυτή τη δουλειά.»
Ιστορίες, μύθοι και πρόσωπα του δρόμου που άλλαξε την Αθήνα: Από τον ιπποσιδηρόδρομο στα ηλεκτροκίνητα τραμ και από την οικία Βούρου στα Grand Magasins
12°
