Από την Κυψέλη ως το Φάληρο με τα πόδια

Καθώς τα όμορφα παπούτσια σκονίζονται στην πάντα άβολη θέση τους μέσα στο σπίτι και φθείρονται τα αθλητικά στους δρόμους, απλώνεται η πόλη με νέες προοπτικές μπροστά στις δυνάμεις μας. Και ποιος τα λέει αυτά, εγώ που παρίστανα ότι την ξέρω έχοντας περάσει άπειρες ώρες να την περπατώ σε όλες τις κατευθύνσεις, νόμιζα. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά προσπερνούσα τις αναγγελίες του Τύπου για ποδηλατόδρομους από το κέντρο στην παραλία, δεν τα πίστευα, δελτία τύπου των δημάρχων χωρίς αντίκρισμα είναι αυτά, έλεγα, έχοντας καταναλώσει υπερβολική ποσότητα δελτίων τύπου στην καριέρα μου.

Χρειάστηκε λοιπόν να με πάρουν από το χέρι οι φίλες μου και να μου δείξουν ότι ο ποδηλατόδρομος υφίσταται κι έχει τη χαλαρή λειτουργία που οφείλει στη χώρα των χαλαρών, δηλαδή περπατιέται κι από πεζούς. Ας όψονται οι κλέφτες ποδηλάτων που με έχουν κάνει δίποδο άτροχο εδώ και δεκαετίες. Δώσαμε λοιπόν ραντεβού στο άγαλμα της Μελίνας, που έχει και παγκάκια για την πρώτη στάση διότι είχαμε ξεκινήσει ποδαράτο από τις γειτονιές μας, εκείνη Ιλίσσια, εγώ Κυψέλη.

Aπό κει με πήγε στου Φιλοπάππου, όπου εγώ της διηγήθηκα την ιστορία του καημένου του άρχοντα που τον άφησε ο παππούς χωρίς βασίλειο, αλλά εκείνος εκεί, Φιλόπαππος με το όνομα, κι εκείνη μου έδειξε τα πέτρινα σπίτια της πρώην συνοικίας το Όνειρο, η οποία από ευφημισμός έχει γίνει αληθινό όνειρο. Κι ευτυχώς είναι τύπος που καταγράφει γεωγραφικά τις ταβέρνες οπότε, οδηγημένη από το αλάθητο αυτό κριτήριο, με έβγαλε στα ορεινά Πετράλωνα, απ’ όπου κατηφορίζοντας φτάσαμε στο σταθμό του ΗΣΑΠ. Κι εκεί, περνώντας απέναντι, μπήκαμε στον επίσημο ποδηλατόδρομο που συνεχίζεται μέχρι το Φάληρο, και γελώντας με την κατάπληξή μου με έβγαλε φωτογραφία να δοκιμάζω τα όργανα γυμναστικής του Δήμου Ταύρου, ή ίσως να ήταν του παρακάτω Δήμου.

Μπέρδεψα λίγο τους Δήμους, οπότε χρειάστηκε να κάνω επανάληψη στον γυρισμό. Ταύρος, Καλλιθέα, Μοσχάτο, Φάληρο. Από τον σταθμό του Ταύρου και μετά αφήνει ο ποδηλατόδρομος τις γραμμές και ακολουθεί τον Ιλισσό, την τσιμεντένια κοίτη δηλαδή που νερό δεν έχει, έχει όμως δέντρα ένθεν και ένθεν. Ας μην τα θέλουμε όλα δικά μας. Κρίμα που το ποτάμι με το νερό είναι σκεπασμένο, ο Κηφισός λίγο πιο πέρα, λάθος προγραμματισμός για τις βόλτες των ρομαντικών τύπων που είναι πια στις μέρες μας πολιτικό αίτημα πλειοψηφίας. Τότε που τους διευθετούσαν και τους σκέπαζαν τους ποταμούς και αποφάσιζαν πού θα τους αφήσουν και πού θα τους κλείσουν, δεν ήταν. Τότε ήταν αίτημα να φύγει η βρώμα των ανοιχτών αγωγών και να ανοιχτούν δρόμοι, ή να δημιουργηθούν δρόμοι που να φεύγουν γρήγορα από τα στενάζοντα στενά. Πάλι καλά που περίσσεψε και λίγος περίπατος για το μέλλον, δηλαδή το δικό μας παρόν.

Φτάσαμε ως τη γέφυρα και μπροστά μας ανοίχτηκε αυτό που ονομάσαμε «νέες χώρες», σε πολύ νεανική κατάσταση. Συναντήσαμε μια ντόπια φίλη δηλαδή, η οποία έφερε τις παιδικές μας αναμνήσεις στα ίσα τους: πράγματι, εκεί κάναμε μπάνιο όταν ήμασταν παιδιά, αλλά μετά μεταφέρθηκαν μπάζα και προσχώσεις, πέρασαν δρόμοι, μεγάλωσε η στεριά μέσα στη θάλασσα, κι έκτοτε ακόμα σχηματίζεται ο τόπος, τώρα δε είναι σε οργασμό με λόφους από χώμα που αλλάζουν σχήμα διαρκώς, αδιαμόρφωτο τοπίο.

Τώρα που το μάθαμε, θα ξαναπάμε μόλις διαμορφωθεί. Προς το παρόν επιστρέφουμε και φτάνουμε ως το τέρμα, μέχρι την επίσημη έναρξη του ποδηλατόδρομου, στο Γκάζι. Τα έξυπνα τηλέφωνά μας, που μετρούν βήματα, μας συγχαίρουν με χρυσά κύπελα και μουσική θριάμβου. Κάναμε ρεκόρ. Ζήτω οι διαδημοτικές μετακινήσεις χωρίς αυτοκίνητο!