Ακροβατώντας μεταξύ Εξαρχείων και Κολωνακίου

Στους ατέρμονους περιπάτους που κάνω αυτούς τους μήνες εν μέσω πανδημίας δεν απομακρύνομαι από το κέντρο. Βιώνω ως επίμονος κηπουρός τη ρουτίνα. Την επαναλαμβάνω αδιαμαρτύρητα και την εντείνω εθελούσια, ως ψυχικό αντίδοτο - εμβόλιο. Είναι η μικρή άσκηση αυτοπειθαρχίας. Μέσα στο ιδεατό τρίγωνο Σύνταγμα - Κολωνάκι - Εξάρχεια καταστρώνω ευθύγραμμες, κυκλικές ή δαιδαλώδεις διαδρομές, σαν ακατάβλητος γεωμέτρης, προσπαθώντας να κρατήσω πάντα μία κεντρική σκέψη για τη βόλτα. Στις χαλαρές στιγμές όμως, ως γνωστόν, οι ανθρώπινες σκέψεις είναι άτακτες, σπασμωδικές, ασύμπτωτες, αναλαμπές χωρίς την παραμικρή συνοχή. Οι άνθρωποι εκτρέπονται σε μία φυσιολογική σχιζοφρενική εκκεντρότητα όταν συνειδητοποιούν τι και πώς σκέφτονται όταν είναι μόνοι. Μοιάζουν με όνειρα τότε οι σκέψεις. Καθώς περπατάω, θέλω να φέρω στο μυαλό μου προσωπικές μνήμες και μικρές ελπίδες, την ιστορία της πόλης ή την αρχιτεκτονική των κτιρίων, τους κοινωνικούς στροβιλισμούς, με τις αντιθέσεις και τις συνθέσεις ή την δύναμη του δημόσιου χώρου για τη συλλογική ζωή. Και ξαφνικά παρεισφρέουν σαν λεπτό χαλάζι ασήμαντα και σημαντικά, άσχετα και αστεία. Είναι αδύνατον να συγκεντρωθείς, ειδικά αν περιδιαβαίνεις. Πολλές φορές μπαινοβγαίνω διαγώνια και εναλλάξ στα Εξάρχεια και στο Κολωνάκι. Με συνεπαίρνει και με παρασέρνει άλλοτε ένα νέο γραφιστικό του αντιεξουσιαστικού φανταστικού (ευφυές ή πεζό) στο πεζόδρομο της Μεσολογγίου στη μια πλευρά ή ένα bauhaus κτίριο του αθηναϊκού μοντερνισμού, με τις αδιαπραγμάτευτες γραμμές και το αταλάντευτο ύφος του, στη γωνία της άλλης γειτονιάς, στην οδό Μαυρομιχάλη.

Το σύνορο Κολωνακίου - Εξαρχείων είναι ρευστό, νοητό, αχαρτογράφητο. Δεν υπάρχει παρά μόνο στενά διοικητικά. Κατά τα άλλα είναι μία πολεοδομική ώσμωση, ένα συνονθύλευμα της όντως πραγματικότητας και έτσι δικαιούσαι να το χαράξεις υποκειμενικά όπως το εννοιολογείς. Πάντα πίστευα πως στο μεταίχμιο υπάρχει μόνο κάποιο ίχνος αλήθειας - εφόσον τελικά αυτή υπάρχει. Έχει σημασία η κοινωνική ματιά, η προέλευση και η αφετηρία. Τι καταλαβαίνεις και νιώθεις, και τι σου ξεφεύγει σαν συμβολική εκδοχή. Το σύνορο λοιπόν μπορεί να τοποθετηθεί στο ύψος της Ασκληπιού από κάποιους ή στη Χαριλάου Τρικούπη από άλλους. Έχει σημασία η στερεοσκοπική γωνία λήψης, ίσως το συναισθηματικό μέτρο, που θα επιλέξεις ή το λογικό κριτήριο που θα θέσεις. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει.

Για μένα οι δύο εμβληματικές γειτονιές είναι αδιαίρετες, ένας κόσμος με δύο ψυχές. Δύο ψυχές που πρέπει να ενυπάρχουν για να τροφοδοτείται συναίσθημα και λογική σε συμπληρωματικές δόσεις. Έτσι όπως το θέτει εξαιρετικά στο νέο του βιβλίο «Η Ελλάδα των Ονείρων» ο μεγάλος Στέλιος Ράμφος. Λέει ότι υπερβάλλουμε σε συναίσθημα στην Ελλάδα, αλλά δεν αρκείται στην ανάδειξη της στεγνής λογικής. Ζητάει δοσολογία, αναγάγοντας αυτή τη μίξη σε τέχνη ζωής. Κρατώ πάντα σε υψηλή εκτίμηση τη μποέμ διάσταση των Εξαρχείων, την ελευθεριότητα της καλλιτεχνικής έκφρασης, τις απέριττες βιτρίνες των τυπογραφείων και βιβλιοπωλείων, την αφαιρετικότητα και το ανεπιτήδευτο των εστιατορίων και των μπαρ και αναγνωρίζω τον ορθολογισμό του Κολωνακίου, την απαρέγκλιτη συνθήκη του mainstream, την «κανονικότητα», ενίοτε βαρετή που χρειάζεται όμως η μεγάλη πόλη για να ισορροπεί. Έχουν οι περιοχές και πολλά κοινά. Οι ευθύγραμμοι άξονες που τις ενώνουν. Η κομψή Σκουφά - Ναυαρίνου, η σοφιστικέ Μπιζανίου και άλλοι παράλληλοι. Ίσως ο συμφιλιωτικός κόμβος των δύο ψυχών να είναι το Φίλιον, όπως διαμορφώνεται από τους θαμώνες του Σαββάτου. Η βόλτα τελειώνει με επιστροφή στο γραφείο, που φρόντισα να βρίσκεται στο αδιόρατο σύνορο: Δελφών και Σκουφά.