Οι ντελιβεράδες της Αθήνας και ο «bro-code»

Είτε οδηγεί μηχανάκι, είτε ποδήλατο είτε πατίνι, στο μυαλό των περισσότερων από εμάς, ο ντελιβεράς ήταν ανέκαθεν ο cool, διακριτικός τύπος που απλά θα μας φέρει τον καφέ στο γραφείο ή το φαγητό στο σπίτι, θα ανταλλάξουμε ένα γεια και τίποτα περισσότερο. Από την στιγμή όμως που με την απαγόρευση της κυκλοφορίας το ντελίβερι αυξήθηκε και οι διανομείς έφτασαν να είναι οι άνθρωποι που τυχαίνει να βλέπουμε όλο και περισσότερο μέσα την καραντίνα, θέλουμε να τους γνωρίσουμε καλύτερα. Δύο από αυτούς, ο Σταμάτης Καμπύλης και  Διονύσης Τσακίρης, μοιράζονται μαζί μας ιστορίες από τις πολύωρες βάρδιες στο δρόμο. Ο «bro-code» όσων δουλεύουν στην άσφαλτο, περίεργοι πελάτες που «έχουν πάντα δίκιο», δρομολόγια στη βροχή, φλερτ από παραγγελίες, γλίστρες στο δρόμο είναι μέσα στο πρόγραμμα τους.

Σταμάτης Καμπύλης

Είναι διανομέας εδώ και 2 χρόνια στο κέντρο της Αθήνας, σε κατάστημα με καφέ και κουλούρι, συγκεκριμένα στο Street Kuluri. Σπούδασε λογιστική αλλά πάντα του άρεσε να κάνει βόλτες και να ανακαλύπτει την πόλη με μηχανάκι και πατίνι. Τελικά κατάφερε να συνδυάσει τα ενδιαφέροντά του με μια full time δουλειά που προς το παρόν τον καλύπτει. Μας λέει...

Ο πιο ενοχλητικός πελάτης «Είναι αυτός που δεν θα σε χαιρετήσει, δεν θα σε κοιτάξει, θα σε αντιμετωπίσει σαν ρομπότ που μεταφέρεις καφέ. Ένα χαμόγελο δεν βλάπτει. Παρόλα αυτά ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Αν δεν του αρέσει κάτι στην παραγγελία, θα του προτείνω να φέρω άλλη. Στην περίπτωση που πάρει τηλέφωνο να παραπονεθεί, τα παιδιά στο μαγαζί πρώτα εξετάζουν αν είναι λογικός άνθρωπος γιατί υπάρχουν και πολλοί με ευαίσθητα νεύρα που απλά ξεσπούν στον ντελιβερά. Από άλλους θα ακούσεις: «Πες στο παιδί, όπως έρχεται, να φέρει τσιγάρα και προφυλακτικά».

Οι απολαβές «Είναι σταθερές. Ο μισθός είναι ανάλογος του deal που έχεις κάνει με τον εργοδότη. Εγώ κυκλοφορώ με δικό μου πατίνι, όπως και το μεγαλύτερο μέρος των διανομέων χρησιμοποιούν τα δικά τους μηχανάκια. Σχετικά με την πληρωμή της βενζίνης γίνεται στο μιλητό, συνήθως όμως επιβαρύνονται οι διανομείς. Το ίδιο και σε κλήσεις που μπορεί να φάνε, ευτυχώς οι αστυνομικοί δείχνουν κατανόηση στους ντελιβεράδες με μηχανάκια. Εγώ έχω ένα οικολογικό πατίνι, επομένως έχω γλιτώσει από αυτά, σε περίπτωση όμως φθοράς θα κάνω μια συζήτηση με το αφεντικό μήπως μοιραστούμε τα έξοδα».

Τα μεγαλύτερα tips «Τα παίρνω σε δικηγορικά γραφεία από δικηγόρους που έχουν νεύρα! Κάθε φορά που τους διακόπτω, ενώ έχουν έναν καβγά π.χ. στο τηλέφωνο, μου δίνουν αρκετά παραπάνω και κάνουν νόημα να φύγω χωρίς να δώσω ρέστα γιατί εκείνη την ώρα πραγματικά δεν έχουν διάθεση για πολλά-πολλά. Υπάρχουν και κάποιοι που σου φτιάχνουν τη μέρα με τη στάση τους χωρίς να δώσουν μεγάλα tips. Θυμάμαι μια ηλικιωμένη που της έκανα ποδαρικό (ήμουν ο πρώτος που μπήκα σπίτι της τον Μάρτιο) μου έδωσε γλυκό για τον δρόμο. Συμβαίνει συχνά να έχουν κάποια γιορτή την ώρα που πας και σε κερνούν κανονικά. Αυτό σαν κίνηση το εκτιμώ πιο πολύ από τα tips. Οφείλω να πω πως παρά τα στενεμένα οικονομικά, σχεδόν όλοι οι πελάτες μου δίνουν tip  ενώ δεν είναι υποχρεωμένοι».

Οι εκπλήξεις του επαγγέλματος «Μου  έχει ανοίξει κοπέλα με μπουρνούζι και όχι μόνο μία φορά. Επίσης έχει τύχει να διακόψω την ώρα του σεξ. Αν και ακούγονταν οι ήχοι, αναγκάστηκα να χτυπήσω. Μου άνοιξε ο άνδρας μισοντυμένος και αμήχανος. Αμήχανη στιγμή και για τους δυο μας. Μια άλλη διαπίστωση είναι ότι πολλά περισσότερα σπίτια στην Αθήνα απ’ όσα νομίζουμε μυρίζουν μπάφο, η μυρωδιά ξεκιάνει από τον διάδρομο, πριν καν χτυπήσεις το κουδούνι. Επειδή κινούμαι στην ίδια γειτονιά με τους ίδιους πελάτες και με ξέρουν, συχνά μου εξομολογούνται ιστορίες από τη δουλειά ή τα προσωπικά τους».

Το φλερτ μέσα από παραγγελίες. «Συμβαίνει... Συνήθως αγόρια παραγγέλνουν μπισκότα ή γλυκά και γράφουν στο σχόλιο ότι αυτό πάει στην τάδε ως δώρο με αφιέρωση. Μια τέτοια κίνηση δίνει στις παραλήπτριες μεγάλη χαρά. Γίνονται και από τη δική μας πλευρά γνωριμίες με πελάτισσες. Μου έχει τύχει να της πηγαίνω καθημερινά την παραγγελία ώσπου κάποτε ανταλλάξαμε social και βγήκαμε ραντεβού».

Είναι φοιτητής μάρκετινγκ στην ΑΣΣΟΕ και παράλληλα κάνει διανομές ρούχων και εξοπλισμού υπαίθριων δραστηριοτήτων, με ποδήλατο σε όλη την Αθήνα, από το κέντρο μέχρι τα βόρεια προάστια και από εκεί μέχρι το Ελληνικό. Τη διανομή με ποδήλατο την πρότεινε ο ίδιος στo Alpamayo που εργάζεται ως υπάλληλος κατά το πρώτο lockdown, επειδή θεώρησε ότι οι πελάτες θα πρέπει να έχουν άμεση παραλαβή των προϊόντων τους και προσωπική επαφή με το κατάστημα. Τελικά σκέφτεται να το συνεχίσει και μετά την άρση της απαγόρευσης.

Tι πουλάει περισσότερο στo ντελίβερι αθλητικών «Ο εξοπλισμός για πεζοπορίες στα βουνά της Αττικής. Ποτέ άλλοτε ο κόσμος δεν το έριξε τόσο πολύ στις αθλητικές δραστηριότητες και στη γυμναστική στη φύση. Ήμουν χρόνια ποδηλάτης, οπότε σκέφτηκα γιατί όχι να τους πηγαίνω εγώ μόλις την επόμενη μέρα τις παραγγελίες τους οπουδήποτε στην Αττική με το πλεονέκτημα να τους εξηγώ κατά την παράδοση και τεχνικές λεπτομέρειες σχετικά με το προϊόν που παράγγειλαν. Το περισσότερο που έχω κάνει μέσα σε μία μέρα είναι 9 δρομολόγια».

Η περιοχή με τους πιο κουραστικούς δρόμους «Το Πολύγωνο και το Κουκάκι. Η Αθήνα είναι ένα δράμα αν είσαι διανομέας. Υπάρχουν λακκούβες στο οδόστρωμα, όταν βρέξει έχει πολλά νερά παντού, πολλά στενά, έχει σπαστικές ανηφόρες, συχνά μποτιλιαρίσματα στο κέντρο, έργα που γίνονται και πορείες κλείνουν συνέχεια την κυκλοφορία. Επίσης πολλά ΙΧ, ταξί, λεωφορεία, περισσότερη αστυνομία από ποτέ στους δρόμους και απρόσεκτες γιαγιάδες. Σε αυτές τις περιπτώσεις θα μπω αναγκαστικά ανάποδα σε μονόδρομο για να πάω πιο γρήγορα. Όταν έχει κόκκινο κατεβαίνω και συνεχίζω ως πεζός. Τον πελάτη άλλωστε δεν τον νοιάζουν αυτά, όταν περιμένει την παραγγελία του. Τις μέρες της Μήδειας είχα πέρα από αδιάβροχο εξοπλισμό, ειδικό ποδήλατο ώστε να μεταφέρω τις παραγγελίες σε όλους ακόμα και με χιόνι».

Η δική μου πιο άβολη στιγμή στον δρόμο «Όταν με είδε στο κατώφλι μια κοπέλα που περίμενε δώρο και θεώρησε ότι το δώρο της ήταν το ποδήλατό μου! Το άρπαξε ενθουσιασμένη στην αρχή και όταν της εξήγησα ότι το δώρο της ήταν άλλο και μάλιστα μικρής αξίας, απογοητεύτηκε πολύ. Επίσης μου έχουν έρθει σημειώσεις τύπου “πήγαινε αυτό το δώρο εκεί αλλά να μην το μάθει η γυναίκα μου” ή “φέρε το σπίτι αλλά μη χτυπήσεις, τηλεφώνησέ μου να κατέβω να το πάρω εγώ”. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν θέλουν να καταλάβει η γυναίκα τους ότι χάλασαν πάλι λεφτά σε σπορ είδη. Για τους περισσότερους από αυτούς ισχύει μια κοινή αρχή, δεν θα παραγγείλουν τέλος του μήνα γιατί έχουν φάει το μισθό».

Ο τύπος πίσω απ’ την παραγγελία «Η αγαπημένη μου συνήθεια όσο είμαι καθοδόν για παράδοση είναι να προσπαθώ να φανταστώ τον άνθρωπο πίσω από την παραγγελία και έχει πραγματικά μεγάλο ενδιαφέρον όταν επιτέλους τον βλέπω. Μπορεί να είναι παιδάκια που χαίρονται, κάποιος που ανυπομονεί και πέφτει με τα μούτρα να ανοίξει το δέμα, άλλος που βαριέται και είναι σε φάση “φέρ’ το εδώ να τελειώνουμε”. Μπορεί να μένουν σε μικρό διαμέρισμα ή σε σούπερ βίλα με φρουρούς. Στην πλειοψηφία τους είναι ευγενικοί, λένε ευχαριστώ με την καρδιά τους και αυτό είναι που σου μένει στο τέλος. Το μεγαλύτερο φιλοδώρημα που μου έχουν δώσει ήταν 15 ευρώ, για παράδοση που έκανε 3,5 ευρώ».

Η συζήτηση που σπάει τον πάγο «Η φράση “Πότε λες να μας αφήσουν ελεύθερους;” είναι η πιο κοινή για να αρχίσει μια σύντομη κουβέντα. Οι πελάτες πάντως προσέχουν, τηρούν αποστάσεις. Για να τους κάνω κι εγώ να νιώσουν άνετα τους ρωτάω αν θέλουν να κρεμάσω στην πόρτα την παραγγελία ή να την αφήσω στο πατάκι. Συζητάμε ότι τη μέρα που ανακοινώνονται τα μέτρα τρέχουν όλοι πανικόβλητοι έξω να προλάβουν τις εκκρεμότητές τους, ενώ την πρώτη μέρα εφαρμογής νέων μέτρων νέκρα. Έτσι, μιας και κάθονται μέσα, παραγγέλνουν περισσότερο, οπότε υπάρχει ζήτηση γενικά και σε διανομείς από επιχειρήσεις».

Ο αγαπημένος μου αθηναϊκός δρόμος «Είναι η λεωφόρος Αμαλίας με διαφορά και ειδικά στο σημείο στους Στύλους του Ολυμπίου Διός. Μου αρέσει  και ο περιφερειακός του Λυκαβηττού».