Αποδομητικά πουλιά: Στην Αθήνα δεν ζούμε χωρίς έρωτα

Ένα απόγευμα του φθινοπώρου του 2011, ανοίγω το γκάζι της μηχανής μου στην άδεια Ακαδημίας και μέσα από το κράνος με έχουν πιάσει τα κλάματα. Δεν είχα ξαναδεί την Ακαδημίας, ούτε την υπόλοιπη Αθήνα, τόσο έρημη. Την Αθήνα μου, που κάποια εποχή ήταν η πιο ζωντανή πόλη, που μεθυσμένοι από το Guru –αφού μας είχε απογειώσει ο Πατρελάκης– πηγαίναμε αγκαλιά με τον Κώστα, τον Πάνο και τον Φώτη στην Ομόνοια για junk food. Και πιο πριν στις χρυσές εποχές των rave και του Factory στην Εμμ. Μπενάκη. H Αθήνα ήταν μια αληθινά ερωτική πόλη. Ήμασταν όλοι αποδομητικά πουλιά. Αποδομούσαμε τη μαλακία, την κάναμε χιούμορ και διασκέδαση. Είχαμε δεν είχαμε λεφτά.

Η Αθήνα ήταν μια υπέροχη έκρηξη και μετά ήρθε η κρίση και μας γονάτισε όλους – για διαφορετικούς και για ίδιους λόγους τον καθένα. Μεσολάβησαν πολλά. Τι δεν έβλεπες στην πόλη; Δεν έβλεπες τον έρωτα. Σαν κάτι να τον είχε απαγορεύσει, σαν κάποιος να μας είχε πει «τώρα τέλος όλα – τώρα εμφύλιος, γιατί έτσι». Και τα χρόνια περνούσαν μέσα στην αγωνία. Σκληρύναμε όλοι. Γίναμε πιο ανθεκτικοί. Πιο χοντρόπετσοι. Ο τύπος με το βέλος δεν ήξερε τι να κάνει. Δεν πέρναγε τίποτα μέσα. Αλλά η ζωή κάνει κύκλους.

Πέρσι τον χειμώνα ήμουν με τη φίλη μου σε ένα live του «The Boy». Και κατάλαβα ότι η Αθήνα έχει αρχίσει να ξαναβρίσκει κάτι που είχε χάσει. «Γλυκιά μου αγάπη, φέρε το κάτι το απαλό να μου γεμίσει το αδειανό και να κυλάω». Φιλιά γύρω μου, αγόρια με κορίτσια, αγόρια με αγόρια, κορίτσια με κορίτσια. Λέω από μέσα μου «ναι, ρε γαμώτο, αυτή είναι η πόλη μου». Ο Λυκαβηττός που έριχνες κουτουλιές στον πρώτο σου έρωτα για να του δείξεις πόσο γερό κεφάλι έχεις, το ημιυπόγειο στην Πλάκα που έκανες έρωτα με ανοιχτά τα παράθυρα, τα αστικά κενά του Ψυρρή, το 55 της Καλλιδρομίου που πήγαινες μετά τη δουλειά για μπίρες, κάτω από το αστεροσκοπείο –πάλι σε ημιυπόγειο– να φιλιέσαι στον καναπέ και ο ματάκιας να κάνει πέρα την κουρτίνα και να αρχίζεις τα μπινελίκια για να φύγει.

Εμείς την Αθήνα τη μετράμε με τις γωνίες που μας θυμίζουν φιλιά και αγκαλιές, κι όχι ξύλο και κραυγές από φασιστόμουτρα κάθε λογής. Ήμασταν και θα ξαναείμαστε αποδομητικά πουλιά γιατί έτσι μας θέλει η Αθήνα μας, η πόλη μας, η ασφάλειά μας, το γονεϊκό μας υποκατάστατο. Είμαστε αυτοί που θα μείνουμε 42 κιλά γιατί ο έρωτας της ζωής μας αρρώστησε και θα ελπίζουμε να γίνει καλά. Είμαστε αυτοί που θα μείνουμε μέσα με τον άνθρωπο που γουστάρουμε και ας δουλεύει όλη μέρα. Είμαστε αυτοί που θα βασανιστούμε με την ελπίδα της δημιουργίας ενός θεατρικού έργου και ας είναι όλα εναντίον.

Σιγά μη μασήσουμε από τον κορωνοϊό, μάθαμε σε πολύ χειρότερα. Καταφέραμε να νικήσουμε το μίσος και τώρα σιγά-σιγά γυρνάμε στον άξονά μας που είναι ο έρωτας και η αποδόμηση του μίσους. Ναι, είμαστε λιγότεροι αλλά ξέρουμε να αγαπάμε και όχι να μισούμε ό,τι διαφέρει. Είμαστε τα αποδομητικά πουλιά της Αθήνας και έτσι μας αρέσει.