Η Μίκα Σύμπουρα θυμάται το «Les Grands Boulevards», ένα εστιατόριο υψηλής μαγειρικής με μοναδικά γαστριμαργικά προϊόντα και υλικά.
Κάπου εκεί στο 1988 με 1991 το πατρικό μας έγινε εστιατόριο υψηλής μαγειρικής ή γκουρμέ, σαν ένας επιχειρηματικός πειραματισμός. Η πρόταση ήρθε από το Παρίσι όπου μια εξαδέλφη της μητέρας μου ασχολείτο με την εστίαση και μπορούσε να βρει προσωπικό Γάλλους, αλλά και να προμηθεύσει μοναδικά γαστριμαργικά προϊόντα και υλικά.
Το όνομα ήταν «Les Grands Boulevards» ή «Οι Μεγάλες Λεωφόροι» επειδή τότε όπως και τώρα, η αγορά στη συγκεκριμένη περιοχή είχε κενό και δεν υπήρχε κάτι τόσο μεγαλεπήβολο να οδηγεί από την Λεωφόρο Αλεξάνδρας προς το Πεδίο του Άρεως. Η αλήθεια είναι πως στο Παρίσι λέγανε «Les Grands Boulevards» όλους τους δρόμους γύρω από το αστικό κέντρο αλλά επειδή τότε δεν υπήρχε κάτι πιο κοντινό, επελέγη ως η καταλληλότερη ονομασία.
Ήταν ένα φρεσκοβαμμένο νεοκλασικό στους τόνους της κόκκινης ώχρας με τα παράθυρα φωταγωγημένα, και από μέσα να φαίνονται οι καλεσμένοι σα μουσαφίρηδες σε μια δεξίωση.
Φτάνοντας στο εστιατόριο, περνούσατε σε μία από τις τρεις σάλες με τα δρύινα πατώματα και τις βαριές ξύλινες πόρτες με τα κρυστάλλινα σχέδια. Αφού σας οδηγούσαν στο τραπέζι σας, ερχόταν ο μετρ και πολύ ευγενικά σας ρωτούσε αν έχετε διαλέξει από ένα από τους δύο διαφορετικούς καταλόγους. Έναν για τα ποτά και ένα για τα ορεκτικά, το κυρίως γεύμα και τα επιδόρπια.
Ανάμεσα στα κρασιά συγκαταλέγονταν σπάνιες ετικέτες και συλλεκτικές σαμπάνιες σε ζωγραφισμένα στο χέρι μπουκάλια, φερμένες από το Παρίσι. Στην κουζίνα είχε εγκατασταθεί ο Γάλλος σεφ, ο Ζαν Πιερ, που άνοιγε μεταξύ άλλων και σφολιάτες στο χέρι ενώ ο Ζυλ, οινοχόος (σομελιέ) γνωστού ξενοδοχείου του Παρισιού, λειτουργούσε το μπαρ.
Η Ε.Κ. από την Κάλυμνο τραγουδούσε υπέροχα τόσο στο στιλ της Εντίθ Πιαφ, όσο και του Χατζιδάκι υπό τη συνοδεία πιάνου.
Αφού διάλεγες το ποτό σου από τη λίστα των εκλεκτών κρασιών, υπό τους ήχους της μουσικής, μπορούσες να ξεκινήσεις με κάτι πρώτο, συνήθως μια τερίν (terrine) λαχανικών, πουγκιά με φύλλο δεμένο με σχοινόπρασο, και τσιπούρα (dorade) ή σούπα βελουτέ, ή χτένια Σαιν Ζακ με σάλτσα Μορνέ, ή φουά γκρά.
Στη συνέχεια, λίγο σορμπέ για να «καθαρίσει» η γεύση και ακολουθούσε το κυρίως πιάτο που συχνά ήταν, καραμελωμένη πάπια Πεκίνου (canard confit) ή και φιλέτο Καφέ ντε Παρί (φιλέτο με πιπέρι).
Όταν έφτανε η σειρά του επιδόρπιου, ένα από τα ονομαστά ήταν το χειροποίητο τριπλό τύπου Μιλφέιγ με κρέμα σοκολάτας, βανίλιας και ένα ενδιάμεσο στρώμα. Αργότερα έγινε περιζήτητο.
Το ψωμί ήταν βέβαια χειροποίητο πάντα αγορασμένο από εκλεκτούς φούρνους.
Όμως η ζωή έκανε τον κύκλο της και ο κύκλος για κάποιο λόγο είχε κλείσει. Έτσι έκλεισε το «Les Grands Boulevards». Η χαρά όμως για νέες εξερευνήσεις δεν σταμάτησε ποτέ στα μέλη της οικογένειας είτε πρόκειται για νέες γεύσεις, για την τέχνη, τον αθλητισμό, είτε την επιστήμη…
H συνιδρύτρια του Lean In. org, οργανισμού υποστήριξης, εκπαίδευσης κι αλληλεγγύης των γυναικών στους χώρους εργασίας, μιλάει για τα ευρήματα της νέας έρευνας «Γυναίκες στον Χώρο Εργασίας 2024
20°
