Η Αθήνα αχνίζει σαν ταψί με γεμιστά, άρα είναι Αύγουστος

Τα τελευταία χρόνια περνάω τον Αύγουστο στην Αθήνα – οι διακοπές μας είναι πιο νωρίς, και ο Αύγουστος (το λέω σιγά μη με ακούσει κανείς…) μου αρέσει στην Αθήνα: δεν έχει κόσμο, ζεματάνε όλα, οι δρόμοι κάνουν αυτή την κινηματογραφική αντανάκλαση της ερήμου, και επίσης, δεν γίνεται να βρίσκομαι στη Θάσο ή στην Καβάλα ΚΑΙ τον Αύγουστο, οπότε το πολιτεύομαι. Η Αττική έχει 3.742.235 κατοίκους, η Αθήνα γύρω στα 3μισι εκατομμύρια, και τον Τρομερό Μήνα Αύγουστο, υπό κανονικές συνθήκες έχει γύρω στους μισούς. Ακόμα και φέτος, που κανείς δεν έχει λεφτά για διακοπές, οι οικογένειες πηγαίνουν στο χωριό κι οι μέρες από 10 μέχρι 20 Αυγούστου περνάνε ραχατλίδικα, νυσταλέες, καθώς «δεν γίνεται τίποτα»…

Η αλήθεια είναι ότι γίνονται ένα σωρό πράγματα φέτος τον Αύγουστο στην Αθήνα, από συναυλίες και μουσικές βραδιές, από την οργανωμένη Τεχνόπολη μέχρι την ωραία Ταράτσα του Φοίβου, από μαζικές μέχρι εστέτ. Γίνονται θεατρικές παραστάσεις από το Άλσος μέχρι τον Άλιμο, παίζονται ταινίες στα θερινά σινεμά, ανεβαίνουν μικρά και μεγάλα σόου. Κάμποσα μπαρ μένουν ανοιχτά κοντά στις πλατείες και σερβίρουν παγωμένα ποτά ως αργά τη νύχτα, με ηλιοκαμένα πιτσιρίκια να συζητάνε βαθυστόχαστα στα παγκάκια, και να φιλιούνται λίγο πριν ξημερώσει – αυτό το άσπρο, ελαφρύ ξημέρωμα της θερινής Αττικής που σε κάνει να τα βλέπεις όλα στη σωστή τους θέση, είναι-δεν είναι…

Βέβαια τυχαίνει να είναι πράγματι Τρομερός, ο Μήνας Αύγουστος: δανείζομαι τον τίτλο του Βασίλη Βασιλικού «Ο Τρομερός μήνας Αύγουστος»: το βιβλίο είναι το πρώτο από τα αυτοβιογραφικά του συγγραφέα, από την τριλογία την αφιερωμένη στη Μιμή, την αγαπημένη του που πέθανε ξαφνικά, πολύ νέα, έναν Αύγουστο. «Ήθελα να εκφράσω τι νιώθει ένας άνθρωπος μπροστά στον αναπάντεχο, ξαφνικό θάνατο ενός αγαπημένου του προσώπου… η δουλειά του συγγραφέα είναι η έκφραση του ανέκφραστου, και η ανταμοιβή του, από θεράπων του λόγου να γίνει θεραπευόμενος», είχε πει τότε ο Βασιλικός. Διάβασα τον «Τρομερό Μήνα Αύγουστο» μία φορά, μικρή, όταν δεν καταλάβαινα ακόμα τη φρίκη ούτε του Αυγούστου όταν αναποδιάσει, ούτε της απώλειας αγαπημένου προσώπου. Το ξαναδιάβασα μεγαλύτερη, όταν νόμιζα ότι τα καταλάβαινα όλα. Και τις δύο φορές, έκλαιγα μέχρι το ΤΕΛΟΣ. Έτσι είναι ακριβώς, όπως τα λέει ο μεγάλος Βασιλικός, έτσι είναι η αίσθηση της απώλειας, το ξαφνικό ΜΠΑΜ στη μούρη, η συνειδητοποίηση-ταμπλάς, ότι το άτομο που τόσο αγαπάς έφυγε και δεν θα ξαναμπεί ποτέ μα ποτέ από αυτήν ή την άλλη πόρτα. Έτσι είναι και ο Αύγουστος, όταν σε πιάσει από τα μούτρα, τρομερός μέσα στην κάψα του, με τις θερμοκρασίες στο ταβάνι που στάζει ιδρώτα, όπως κι εσύ…

Δεν είναι όλοι οι Αύγουστοι στενάχωροι. Πέρυσι έσπασα τον ώμο μου, 12 Αυγούστου στην άδεια Αθήνα, στην οποία μόνο το ΚΑΤ είχε κοσμοσυρροή (όλοι εκείνες τις μέρες βρήκανε να τσακιστούνε!) – αλλά άλλες χρονιές, άλλους Αύγουστους, έχω πάει σε υπέροχους γάμους και βαφτίσια, σε σούπερ πάρτι στην παραλία όπου εξακολουθούν να γίνονται σούπερ πάρτι, στη Βουλιαγμένη, στο Λαύριο και στο Σούνιο για μπάνιο, γενικά έχω περάσει κατά καιρούς τον Αύγουστο σαν να ήταν Ιούλιος, ανεβαστικός κατακόρυφος μήνας, και μάλιστα στην Αθήνα. Που δεν το θέλει ο θεός, όπως θα επιβεβαιώσει οποιοσδήποτε μεγάλωσε κοντά στη θάλασσα αλλά μένει πλέον μακριά της: την έχεις ανάγκη τη θάλασσα το καλοκαίρι, στην Ελλάδα ζεις, δεν διαθέτεις πολλά από τα κομφόρ και τα ατού και τα φράγκα που έχουν οι Σουηδοί αλλά τους τη βγαίνεις επειδή έχεις παραλίες, εκτός που δεν τους χωνεύεις πάρα πολύ. Μπορείς να μπεις στο λεωφορείο, στο αμάξι, στο τραμ, στο μετρό ή στο ταξί, να καβαλήσεις μηχανάκι, ποδήλατο ή παπάκι, και να πας στη θάλασσα. Να βουτήξεις στο δροσερό νερό, να νιώσεις το περίφημο/υπέροχο Ελληνικό Καλοκαίρι και να συνέλθεις. Η Αθήνα, από όλα σχεδόν τα σημεία, δεν απέχει πάνω από μία ώρα από κάποια παραλία. Ειδικά τον Αύγουστο, που η κίνηση είναι πεσμένη. 

Μια και φτάσαμε στην κίνηση… η κάμψη στην τουριστική κίνηση φέτος, λόγω του κορωνοϊού, είναι «από 40% ως 90%», και οι αφίξεις τουριστών σε όλη την Ελλάδα υπολογίζεται να πέσουν κατά 80% στο σύνολο της σεζόν. Περισσότερες από τις μισές χαμένες αφίξεις, είναι από την Αθήνα: θα έχουμε λίγους τουρίστες, ζευγάρια ή τετράδες και όχι γκρουπ, καθόλου Κινέζους και Γιαπωνέζους, καθόλου Σκανδιναβούς, Ισπανούς, Ιταλούς, Εγγλέζους και Αμερικάνους. Μπορούμε να πάμε στην Ακρόπολη, άνετα, στην Αρχαία Αγορά, στους Αέρηδες, στον Ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο γύρω στην πανσέληνο, ή όπου μας κάνει κέφι. Μέτρησα πάνω από 250 υπαίθριες μουσικές εκδηλώσεις για τον μήνα Αύγουστο, και σταμάτησα να μετράω τα παραλιακά κλαμπ όταν πέρασαν τα 20. 

Ο τρομερός μήνας Αύγουστος, ορίστε που πέρασε στα πεζά, ο Αύγουστος μπορεί να μην είναι και τόσο τρομερός, τελικά, αν τον πάρουμε με καλό μάτι από την αρχή του. 

«Ο Τρομερός Μήνας Αύγουστος», Βασίλης Βασιλικός, 1979, εκδόσεις Φιλιππότη, ξαναβγήκε στα 90s από τον Λιβάνη.