Η μουσικός Μαριέττα Φαφούτη μας μιλάει για τη γειτονιά της, τον Χολαργό.
Πάνε πια οι γειτονιές, λένε. Οι άνθρωποι είναι αποξενωμένοι και κλεισμένοι στα σπίτια τους, λένε. Μα τον θεό, αυτούς τους ανθρώπους θα ήθελα να τους φέρω για μια μέρα στη γειτονιά μου, στον Χολαργό. Μια γειτονιά, όπως οι σωστές, οι μερακλίδικες, οι παλιές οι γειτονιές. Με φοβερή αγάπη, στήριξη… και μηδέν ιδιωτικότητα. Ειδικά το καλοκαίρι.
Καταρχάς, ανήκω στην τυχερή γενιά που μεγάλωσε στις πλατείες. Τότε που λιώναμε όλη η πιτσιρικαρία στο παιχνίδι χωρίς να μας προσέχει κανείς και εκεί γύρω στη δύση του ηλίου έβγαιναν οι μανάδες στα μπαλκόνια και μας φώναζαν να γυρίσουμε σπίτι. 30 χρόνια περίπου μετά και το μόνο που έχει αλλάξει είναι το ότι τα πιτσιρίκια δεν παίζουν πια χωρίς να υπάρχει κάποιος εκεί γύρω να τους προσέξει. Οι σχέσεις όμως με τη γειτονιά είναι ίδιες. Απλά στα 18 μου είχαν όλοι άγχος για το αν θα περάσω στις πανελλήνιες, και τώρα είναι σε φοβερή αγωνία που είμαι 38 χωρίς δεσμό και άμεσα σχέδια για γάμους και παιδιά.
Προχτές ήταν η μάνα μου στο δρόμο έξω με την κυρία Βούλα (η κυρία Βούλα με τον κύριο Αντώνη είχαν το ψιλικατζίδικο που το λέγαμε Ρόιτερς για ευνόητους λόγους και παρεμπιπτόντως την υπεραγαπώ). Και ξεκινάει φοβερό σόου διαλόγου: -Ρε συ, Ελένη, γιατί δεν τους λες τίποτα, δεν θα παντρευτεί καμία τους;
-Τι να τους πω, ρε Βούλα, σάμπως και με ακούνε;
-Ε πίεσέ τις κι εσύ, δεν θα γίνει δουλειά έτσι.
Και εγώ στον δεύτερο όροφο να τα ακούω όλα πεντακάθαρα και να λέω «Τι φανταστικά πράγματα γίνονται σ’ αυτό εδώ το μέρος, τι…».
Επίσης η έννοια της αλληλεγγύης σε αυτή τη γειτονιά έχει φτάσει άλλο επίπεδο. Σκάει μια μέρα ένας τύπος με το αυτοκίνητο και παίρνει μαζί του και τον καθρέφτη μου. Αυτός ο τύπος θα σκέφτηκε λογικά, «ντάξει, σιγά μη με πήρε κανείς είδηση». Δεν ήξερε φυσικά ότι είχε πέσει σε γιάφκα. Γιατί εκείνη τη μέρα βγήκε ο πατέρας μου να πάει να αράξει στο καφενείο και έσκασαν δέκα διαφορετικά άτομα με χαρτί με τις πινακίδες του τυπά με το αυτοκίνητο. Ενώ μια άλλη μέρα που έβρεχε καρέκλες και δεν έβλεπες στο ένα μέτρο μπροστά πάω να μπω στο αυτοκίνητο και μου πέφτουν τα κλειδιά στον υπόνομο. Και μέσα σε λίγα λεπτά είχε βγει όλο το καφενείο έξω χωρίς ομπρέλες, χωρίς τίποτα, και είχαν φτιάξει ειδικό μηχανισμό με κάτι σίδερα για να πιάσουν τα κλειδιά μου.
Στη γειτονιά μου, όμως, έχουν κάνει και τρομερή υπομονή. Η μάνα μου είχε μια φοβερή ιδέα όταν ήμασταν μικρές. Μια μέρα που είχε κέφια σκέφτηκε: «Ποιος θα ήταν ο πιο υπέροχος τρόπος να καταλαβαίνω πού βρίσκονται οι τρεις κόρες μου ανά πάσα στιγμή;» Και εκείνη τη μέρα μaς αγόρασε τσόκαρα. Αγόρασε τσόκαρα, ρε παιδιά. Στις 4, 6 και 9 χρονών κόρες της που έτρεχαν και ανεβοκατέβαιναν σκάλες κατά μέσο όρο 15 ώρες την ημέρα. Δεν ξέρω αν αντιλαμβάνεστε το μέγεθος του θορύβου. Μπορώ να σας το επιβεβαιώσω και εγώ, και η κυρία Καίτη από δίπλα, που κάθε βράδυ λογικά θα ήταν σε εμβρυακή στάση στο μπάνιο της.
Τι άλλο όμως έχει ο Χολαργός εκτός από φοβερές γειτονιές;
Κατ’ αρχήν, ας είμαστε ειλικρινείς. Ο Χολαργός για τους Χολαργιώτες είναι ο ομφαλός της Γης. Δεν υπάρχει κανένας Χολαργιώτης που να μη θεωρεί ότι μένει στο πιο γαμάτο προάστιο της Αθήνας. (Πόσοι τσακωμοί σε ζευγάρια θα έχουν παίξει «Μα έχω δικό μου σπίτι στη Νέα Σμύρνη», «Είσαι τρελή που θα αφήσω τον Χολαργό και θα έρθω να μείνω εκεί;») Ωστόσο...
Υπάρχει μια πανανθρώπινη αλήθεια. Που κανείς δεν μπορεί να την αμφισβητήσει. Ένας αληθινά σπουδαίος λόγος να έρθει κανείς στον Χολαργό. Και αυτός, παιδιά μου, δεν είναι άλλος από... το «Juicy Grill». Το πιο συγκινητικό μπέργκερ με το οποίο έχετε βρεθεί ποτέ face to face. Καθημερινά έρχονται δεν ξέρω και εγώ πόσοι μα πόσοι άνθρωποι από κάθε άκρη της Αθήνας για να ζήσουν αυτή τη μεταφύσικη εμπειρία των μπέργκερ του Δημοσθένη και των φανταστικών cheesecake της Εβίτας.
Στη λίστα όμως των συγκινητικών γεύσεων του δικού μου Χολαργού βρίσκονται και κάποιοι άλλοι αληθινά σπουδαίοι θησαυροί. Όπως ο «Σταύρος» με το φοβερό κοτόπουλο στα κάρβουνα που ψήνεται με ντομάτα και κεφαλοτύρι, ή τα παγωτά του «Ακρόπολις» που σου θυμίζουν την αγκαλιά της μαμάς όταν ήσουν μωρό (πάρτε γεύση «μπισκότο πτι-μπερ» και «κρέμα με βύσσινο» και θα με θυμηθείτε), το «Chilangos» για ακραίο μεξικάνικο, το «Πάπιγκο» για πραγματικά σοβαρό σουβλάκι, ο «Κορομηλάς» για φανταστικό παϊδάκι και αυλή που θα σε κάνει να μεταφερθείς στα καλοκαίρια της παιδικής σου ηλικίας, το «Aperio» και η «Pizzaiolo» για ιταλική κουζίνα όνειρο, το «Flower» που άνοιξε επιτέλους Χολαργό και δεν χρειάζεται να πηγαίνουμε Μαβίλη για τη λαχταριστή πίτσα που κάνει. Και φυσικά για τα καλύτερα ποτά υπάρχουν οι σταθερές αξίες του «Bootleg» και του «White Spoon» και για πιο απογευματινές ώρες του «Koykoy» που ό,τι και αν πιεις ή φας είναι σα να το έφτιαξε η μαμά σου. Με λίγα λόγια, ελάτε όπως είστε Χολαργό να ζήσετε το όνειρο.
Αν τώρα είστε σε δίαιτα, διατροφή, δενξερωγωτί και θέλετε να είστε σε φόρμα, έχω και για εσάς φανταστικές προτάσεις. Γιατί ο Χολαργός, όπως είπα και νωρίτερα στο παραλήρημά μου, τα έχει όλα. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση η μαγική λέξη είναι μία: Yμηττός. Προσωπικά τρελαίνομαι να αφήνω το αυτοκίνητο στην περίφημη διαδρομή του bypass εκεί στα σύνορα Χολαργού - Παπάγου και να χώνομαι για πεζοπορία εκεί γύρω. Επίσης μια υπέροχη φάση διαδρομών παίζει και στην είσοδο του Τσακού από την πλευρά του μπάσκετ. Δεν το συζητώ ότι μπορούν να γίνουν καταπληκτικά αράγματα και πικ-νικ εκεί. Όπως φανταστικά αράγματα μπορούν να γίνουν και στα τόσα πάρκα που έχουμε εδώ. Το πάρκο απέναντι από το Δημαρχείο Χολαργού αλλά και το πάρκο στο Κηποθέατρο Παπάγου είναι δύο από τα αγαπημένα μου. Τέλος να μην ξεχάσω τον έρωτα που έχω με το Γήπεδο του Χολαργού (γνωστό και ως Νταμάρι) στην Αριστοτέλους που μπορείς να πας για τρέξιμο, να κάνεις γυμναστική με τα όργανα που έχει και γενικά να φύγεις άλλος άνθρωπος.
Εδώ κάπου το χολαργιώτικο παραλήρημα ολοκληρώνεται. Και εγώ, ήρεμη που συνέβαλα στην ανάπτυξη του τουρισμού στον Χολαργό τώρα το καλοκαίρι, αποχωρώ με ήσυχη τη συνείδησή μου. Εξάλλου πρέπει να πάω και απέναντι στον Σταύρο που έχει το κρεοπωλείο, για να μου πει μια φοβερή συνταγή με χοιρινό που μου υποσχέθηκε.
Υ.Γ. Τις προάλλες ανακάλυψα μια αρκετά creepy καβάτζα, αλλά λέω να τη μοιραστώ μαζί σας. Έξω ακριβώς από το κοιμητήριο Παπάγου παίζει ένα σαν μίνι παρκάκι με μοναστηριακά new age τραπέζια. Ξέρω, ακούγεται περίεργο, αλλά ήταν πάρα πολύ ήσυχα (προφανώς) και ήρεμα (προφανώς) και εγώ θα ξαναπάω.
*Η Μαριέττα Φαφούτη είναι μουσικός. Πολύ σύντομα θα κυκλοφορήσει το τραγούδι «All in good time» σε μουσική δική της, στίχους Ηλέκτρας Λιαρμακοπούλου και ερμηνεία Τζωρτζίνας Καραχάλιου που έγραψε για την ταινία «Μήλα» του Χρήστου Νίκου. Το τραγούδι θα κυκλοφορήσει από τη Musou Records. Περισσότερα στο mariettafafouti.co
Τα απογεματινά ηλεκτρονικά πάρτι – θεσμός με την υπογραφή του Plissken Festival επιστρέφουν με μία σεζόν που θα μας δώσει ακόμα περισσότερα από όσα υπόσχεται.
Ανταποκρίσεις από μια πόλη που χορεύει ακόμα: Ίσως υπερβολή που περπατάω τόσο δρόμο τέτοια ώρα για να ακούσω τέκνο, αλλά το έχω ανάγκη να χτυπηθώ στο μπάπα μπούπα, που λέει και ο μπαμπάς μου.
Τι δουλειά έχει ένα τροπικό πτηνό στην Αθήνα; Ποια αποστολή ήρθε να εκπληρώσει; Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί. Έσω έτοιμη. Expect and respect the unexpected!
15°
