Urban Lines: Αιγάλεω

«Στην Αθήνα βρίσκεσαι, ποτέ και πουθενά δεν είσαι αλόουν.»

«Αλόουν ίσως όχι, λόνλι όμως.»

«Αυτό είναι μια άλλη κουβέντα, Αγγελική. Λόνλι μπορείς να είσαι και εδώ μέσα, σαν αυτόν τον κύριο εκεί. Αλόουν σίγουρα δεν είσαι.»

«Τον κυριούλη κοιτάς τόση ώρα; Και νόμιζα ότι είχες σταμπάρει κάνα ωραίο γκομενάκι.» «Είναι Σάββατο πρωί, Αγγελική, τα ωραία γκομενάκια ή κοιμούνται ή είναι ήδη για καφέ.»

«Σωστά. Δεν μου’ πες όμως, γιατί τον κοιτάς;»

«Δεν ξέρω….»

«Ναι, αλλά δεν είναι ωραίο. Μπορεί να το διαισθάνεται. Δεν σου’ χει τύχει να κοιτάξεις κάποιον στο άσχετο και να τον πιάνεις να σε κοιτάει;»

«Πολλές φορές! Δεν είναι τέλειο; Και μένα μ’ έχουν «πιάσει». Είναι το ένστικτο που οδηγεί το βλέμμα εκείνη την ώρα.»

«Το παραέχεις αναλύσει μου φαίνεται και με τρομάζεις.»

«Σε μένα μιλάς, the queen of overthinking. I can think you to death, Αγγελική.»

«Πίστεψέ με, το γνωρίζω. Τώρα όμως λέγε, τι έχει ο κυριούλης;»

«Εσύ θα μου πεις.»

«Τι εννοείς;»

«Δεν θα στο δώσω έτοιμο, σκέψου, παρατήρησέ τον, πες μου την ιστορία του, όπως τη φαντάζεσαι, με ότι βλέπεις.»

«Μα το θεό είσαι η πιο voyeuρίστικη φιγούρα ανθρώπου που έχω γνωρίσει.»

«Ναι, αλλά κωλυσιεργείς και θα φύγει, chop chop.»

«Πολύ φοβάμαι ότι για τον κύριο δεν έχω πολλά να πω πέραν του ότι είναι προφανέστατα στεναχωρημένος για κάτι.»

«Boooriiing.»

«Σκάσε. Θα σου πω για την κοπέλα με το κόκκινο φούτερ όμως.»

«Δεν πιστεύω να την γνωρίζεις, γιατί να ξέρεις δεν μετράει.»

«Όχι παιδί μου, ούτε καν, απλά μου κίνησε το ενδιαφέρον κάτι.»

«Το βάψιμό της;»

«Ναι. Γαμώτο σου, ναι.»

«Ωραία, σ’ ακούω.»

«Είναι μικρή σε ηλικία αλλά πολύ βαμμένη. Τα ρούχα της είναι καθημερινά, αλλά το make-up της βραδινό.»

«Και τι άλλο;»

«Τι;» μου λέει με περιέργεια μικρού παιδιού.

«Παλιό. Δεν βάφτηκε το πρωί πριν φύγει, είναι βαμμένη από χθες το βράδυ.»

«Walk of shame?»

«Πιθανόν, ή απλά δουλεύει νύχτα σε κάποιο μαγαζί.»

«Και γυρνάει τώρα; Δεν είναι δα τόσο νωρίς.»

«Μπορεί να πέρασε από κάπου αλλού μετά τη δουλειά. Επίσης στο σωστό walk of shame πρέπει να φοράς τα ίδια ρούχα με χθες, και παίρνεις έξτρα πόντους αν δεν φοράς βρακί.»

Η Αγγελική ξελιγώνεται στο γέλιο και μου λέει «Δεν υπάρχεις! Μα χωρίς βρακί; Γιατί τι απέγινε;»

«1) Έφυγες βιαστικά (είτε γιατί άργησες, είτε γιατί μόλις ξύπνησες συνειδητοποίησες τι έγινε) και ενώ έψαξες λίγη ώρα για να το βρεις, δεν ήταν πουθενά (πεταμένο μάλλον σε καμμιά γωνία ή χαμένο σε κάποια σχισμή του καναπέ), οπότε είπες fuck it, πάμε commando σήμερα. 2) Εάν η νύχτα ήταν ιδιαιτέρως καλή, το βρακί δεν φοριέται πια γιατί σκίστηκε κάπου μεταξύ εξώπορτας και επίπλου όπου έσκυψες.»

«Γίνεσαι γραφική.»

«Ναι, σε χάλασε. Πες, πόσο καιρό έχει να σου συμβεί αυτό;»

«Ούτε που θυμάμαι την τελευταία φορά.»

«Τουλάχιστον το ‘χεις ζήσει, αυτό έχει σημασία. Το κράτησες για ενθύμιο;»

«Το σκισμένο εσώρουχο; Όχι, νομίζω το κράτησε εκείνος. Τώρα λογικά θα το ‘χει πετάξει.»

«Δεν το ξέρεις αυτό.»

«Οι άντρες δεν κρατάνε ενθύμια όπως εμείς.»

«Αυτό όμως δεν είναι ενθύμιο, είναι τρόπαιο.»

«Σωστά.»

Προς στιγμήν είδα την Αγγελική να αφαιρείται. Είχε τεντωθεί προς τα πίσω και κοιτούσε χαμηλά. «Ρε συ!» μου λέει ενώ επέστρεφε, «φοράει τακούνια!» και γούρλωσε τα μάτια της με χαρά. Δεν μπορούσα παρά να γελάσω. Είχε το βλέμμα ενός παιδιού που του ‘χεις μόλις δώσει ένα καινούργιο παιχνίδι. «Άρα είναι walk of shame» συνέχισε, «αλλά από την άλλη δεν θα ήταν λίγο πιο χαρούμενη;»

«Εννοείς το glow που έχεις μετά το καλό σεξ;»

«Ναι ναι! Αυτό!»

«Ε, ή δεν ήταν καλό, ή εμείς είμαστε τελείως εκτός θέματος.»

«Δηλαδή;»

«Το κορίτσι μπορεί να είναι κομμάτια απ’ τη δουλειά, να πέρασε όντως καλά αλλά μετά να τσακώθηκε με τον γκόμενο ή γκόμενα και τώρα να είναι έξαλλη, χίλια δυο.»

«Τώρα γιατί μου το χαλάς; Νόμιζα είχαμε καταλήξει.»

«Εικασίες μπορούμε να κάνουμε, στην καλύτερη, ρε αγάπη. Ποτέ δεν ξέρεις τι πραγματικά συμβαίνει στον άλλον. Ακόμα και εάν γνωρίζεις τι του συνέβη επειδή είσαι κοντά του, ίσως ποτέ δεν μάθεις τι έχει μέσα του.»