Το Κουκάκι μετά την καραντίνα

Είναι μία ερώτηση που έχει απασχολήσει τους Αθηναίους πολλαπλές φορές στο παρελθόν: Τι είναι αυτό που κάνει το Κουκάκι τόσο δημοφιλές; Ποια τα στοιχεία της συγκεκριμένης γειτονιάς που τη βοήθησαν να ανθίσει όσο λίγες άλλες, συγκεντρώνοντας στους πεζόδρομους και τα στενάκια της επισκέπτες από ολόκληρη την πόλη, τη χώρα, τον κόσμο; Ίσως όλα να οφείλονται στη θέση του. Μία ανάσα από το κέντρο αλλά χωρίς τη βαβούρα των λεωφόρων και με όλες τις όμορφες βόλτες της Αθήνας να βρίσκονται έναν περίπατο μακριά. Ίσως από την άλλη να είναι αυτός ο συνδυασμός κλασικής ελληνικής γειτονιάς με σύγχρονη εστίαση που γοητεύει τα πλήθη: όσο εσύ απολαμβάνεις fusion νοστιμιές στο καινούργιο ταϊλανδέζικο, στο μπαλκόνι απέναντί σου μία γιαγιά απλώνει την μπουγάδα της.

Όποιο κι αν είναι το μυστικό, το Κουκάκι εδώ και χρόνια αποτελεί τρομερό hot spot, σφύζει από ζωή και κατακλύζεται από κίνηση. Μέχρι που ήρθε η πανδημία. 

Κάνοντας μια βόλτα στην περιοχή τον καιρό της καραντίνας, το Κουκάκι χαρακτηριζόταν από αντιθέσεις. Οι δύο μεγάλοι πεζόδρομοι είχαν πάντα ησυχία (πρωτόγνωρη και αρκετά τρομακτική), με τα δεκάδες μαγαζιά ρούχων, τα καφέ και τα μπαρ να έχουν κατεβάσει ρολά και να έχουν στοιβάξει τις καρέκλες τους σε αποθήκες. Σαν Δεκαπενταύγουστος αλλά να κάνει ακόμα κρύο. Η ζωή εντοπιζόταν ξανά έξω από τους φούρνους, τα σούπερ μάρκετ και τα ντέλι, όπου πάντα έβλεπες κόσμο να στέκεται σε ουρά, τηρώντας τις απαραίτητες αποστάσεις, φορώντας μάσκες και γάντια και πιάνοντας κουβέντα ο ένας με τον άλλον σαν να είμαστε παλιόφιλοι. Ένα από τα θετικά της απομόνωσης είναι πως σε κάνει να εκτιμάς τους γείτονές σου.

«Από άποψη δουλειάς, δεν καταλάβαμε διαφορά στην καραντίνα» είχε να πει μία από τους ιδιοκτήτες του υπέροχου (και άκρως κινηματογραφικού) ντέλι Ελληνικά Καλούδια στην οδό Χατζηχρήστου. «Είχαμε τα ίδια ωράρια και αυξημένη ζήτηση. Νομίζω το φαγητό λειτούργησε σαν παρηγοριά για τον κόσμο. Όλοι κάτι καινούργιο μαγείρευαν ή δοκίμαζαν στην κουζίνα».

Η λίστα αναμονής είναι αντίστοιχα μεγάλη και στα κέντρα αισθητικής όπως το Περί Άκρων στη Βεΐκου, όπου εξαιτίας των νέων κανονισμών για τον αριθμό πελατών που επιτρέπονται στον χώρο, το πρώτο διαθέσιμο ραντεβού είναι μετά από τρεις εβδομάδες. Και αν αργήσεις, το έχασες.

Τα μαγαζιά εστίασης σταδιακά ανοίγουν κι αυτά, με μαγική λέξη το takeaway και ελπίδες για το καλοκαίρι. Προσφέρουν καφέδες και καλούδια για τον δρόμο, έχοντας διάθεση για συζήτηση και σκοπό να εξυπηρετήσουν όσο το δυνατόν καλύτερα. Η Αγάπη από το Bite Box δεν έχει ακόμα ανοίξει την κουζίνα του μαγαζιού, όμως φτιάχνει σοκολατόπιτα στον φούρνο του σπιτιού της, την κόβει σε κομματάκια και κερνάει τον κάθε πελάτη που παραγγέλνει καφέ. Ο Μάριος, ιδιοκτήτης και pastry chef του Flour of Youth, κάνει τον δρόμο να μοσχοβολάει μπισκότο και κέικ που ψήνονται και περιμένει να γλυκάνει τους περαστικούς με τις δημιουργίες του.

«Έχω μείνει στην Ισπανία και όσο καιρό ήμασταν σε καραντίνα άκουγα ιστορίες τρόμου από πολλούς φίλους μου στη Μαδρίτη. Ο κολλητός μου βρισκόταν στην εντατική για περίπου έναν μήνα. Πιστεύω εδώ στην Ελλάδα δεν καταλάβαμε τίποτα σε σχέση με άλλες χώρες. Ένιωθα αρκετά τυχερός που μένω εδώ. Χαίρομαι βέβαια που επέστρεψα στη δουλειά και μπορώ επιτέλους να επικεντρωθώ σε άλλα πράγματα».

Τώρα πια η βόλτα στον πεζόδρομο της Γεωργίου Ολυμπίου αλλά και της Δράκου δεν είναι τόσο ήσυχη. Μικρές παρέες περπατούν (χωρίς αθλητική αμφίεση) και λένε τα νέα τους, ιδιοκτήτες μαγαζιών βάφουν ξανά τραπέζια που είχαν μαζέψει σκόνη, οι πάγκοι της λαϊκής αγοράς γεμίζουν χρώμα από ανοιξιάτικα φρούτα και λαχανικά. Αγόρια παίζουν ποδόσφαιρο στο Περιβολάκι. Άλλοι κάθονται ξανά στα παγκάκια και ατενίζουν τις νεραντζιές. 

Έκπληκτος θα δεις μαστόρια να δουλεύουν και καινούργιους χώρους να ετοιμάζονται για εγκαίνια. Θαρραλέα απόφαση και αισιόδοξη. Όσοι πουλάνε ρούχα, κοσμήματα και αξεσουάρ έχουν στολίσει τις βιτρίνες τους με μάσκες προσώπου, ραμμένες στο χέρι και σε χαρούμενα υφάσματα. Πουά, φλοράλ, με ρίγες ή ζωάκια. Αφού πρέπει να προστατευθούμε, ας το κάνουμε με στιλ. 

Φυσικά, τίποτα δεν είναι όπως πριν. Ίσως το «όπως πριν» να μην επιστρέψει ποτέ. Όμως το Κουκάκι μετά την καραντίνα θυμίζει λίγο το πρώτο μπάνιο στη θάλασσα μετά τον χειμώνα. Μουδιασμένα βήματα, αργός ρυθμός, ισορροπία πάνω σε έδαφος που μπορεί να βουλιάξει. Λαμπερός ήλιος, ζεστή ατμόσφαιρα, υποσχέσεις του καλοκαιριού που κοντεύει. Μία απελευθέρωση όταν γίνεται η πρώτη βουτιά και ξεκινάει το κολύμπι.