H Αθήνα μετά το lockdown σε ένα βίντεο του Δημήτρη Κλεάνθη

Δευτέρα 4 Μαΐου 2020. Πρώτη ημέρα ελευθερίας μετά το lockdown. Ο χρόνος κύλησε βασανιστικά αργά αλλά συνάμα πολύ γρήγορα, σαν το bullet time effect. 42 ημέρες κενές, έτσι τις νιώθω.

Παίρνω την κάμερά μου και αποφασίζω να βγω και να περπατήσω όσο περισσότερο μπορώ στην αγαπημένη μου πόλη, σε ακτίνα πολύ μεγαλύτερη από τα νοητά όρια του προηγούμενου διαστήματος. Από συνήθεια ψάχνω να βρω και να συμπληρώσω τη ΒΕΒΑΙΩΣΗ ΚΑΤ’ ΕΞΑΙΡΕΣΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗΣ ΠΟΛΙΤΩΝ, σε κλάσματα δευτερολέπτου το μυαλό μου προσπαθεί να αποφασίσει αν θα είναι μετακίνηση Β2 ή Β6, ότι είναι ευκαιρία να πετάξω και τα σκουπίδια. Συνειδητοποιώ ότι από σήμερα δεν απαιτείται η βεβαίωση, και εκνευρίζομαι που το συνήθισα, τεράστια η ελαστικότητα του ανθρώπου. Ξεκινάω λοιπόν την «άσκοπη» μετακίνηση μου.

Ο καιρός έξω είναι πολύ ωραίος, ανοιξιάτικος ζεστός ήλιος εναλλασσόμενος με κάτασπρα σύννεφα, όμως η ατμόσφαιρα δεν είναι αντίστοιχη, την νιώθω πιο γκρίζα και συννεφιασμένη, όχι πραγματικά κανονική, αρκετά αυτοκίνητα μεν αλλά λίγοι άνθρωποι δε.

Κατεβαίνω την Βασιλίσσης Σοφίας. Στο Πάρκο Ελευθερίας, ένα πολύ μικρό σκυλάκι χωρίς να υπολογίζει τίποτα εκφοβίζει έναν χαμογελαστό περαστικό, λίγο πιο κάτω μία κυρία μαζεύει λουλούδια. Μπροστά από τη Βουλή ούτε ένας άνθρωπος, ούτε ένα μπουλούκι τουριστών που να βγάζουν φωτογραφίες, μόνοι οι δύο εύζωνες και ο επιτηρητής τους. Δεν το έχω ξαναδεί αυτό.

Πλατεία Συντάγματος, Ερμού, Στοά Εμπόρων, το αγαπημένο μου Άριστον είναι κλειστό, ελπίζω προσωρινά. Στο πεζοδρόμιο της Πραξιτέλους το μάτι ενός κυρίου έχει γυρίσει τόσο πολύ στην άκρη για να επιτηρεί την μεταξύ μας απόσταση που σε λίγο θα βγει έξω από την κόγχη. Στην Ακαδημία Αθηνών ένας υπάλληλος του δήμου σβήνει ένα σύνθημα γραμμένο στον τοίχο «Τα κέρδη τους, οι νεκροί μας». Βρίσκω και άλλα συνθήματα με ταξικές ερμηνείες αυτού που συμβαίνει, «Κάτω το καπιταλιστικό κράτος μπαμπάς», «Την κρίση του κορονοϊού να την πληρώσουν τα αφεντικά και όχι οι εργαζόμενοι».

Στο παρκάκι πίσω από την Εθνική Βιβλιοθήκη εκατοντάδες νεράτζια πεσμένα στο έδαφος, πίσω από το Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων ένας λευκός/πορτοκαλί, εξωτικός παπαγάλος (μάλλον) περπατάει αμέριμνος, η αθηναϊκή άγρια φύση καλύπτει το κενό που άφησαν οι άνθρωποι, είναι το δικό μας αντίστοιχο των δελφινιών στα κανάλια της Βενετίας.

Κατεβαίνω προς Ομόνοια και μπαίνω στο αγαπημένο μου κατάστημα περιοδικών, αγοράζω ένα για να τους ενισχύσω, λέω στο μαγαζάτορα «υπομονή, θα περάσει» και μου απαντάει με χαμόγελο «Δεν νομίζω». Η πλατεία προς απογοήτευσή μου δεν είναι ακόμα έτοιμη, την κρύβουν οι λαμαρίνες. Στην πλατεία Κοτζιά τα περιστέρια κλασικά δεν συμμορφώνονται με τον περιορισμό συναθροίσεων και δίνουν σόου.

Στην πλατεία Μοναστηρακίου δύο τοξικομανείς βρίσκονται μετά από καιρό, ο ένας είναι διστακτικός και ο άλλος του φωνάζει δυνατά «εγώ δεν δέχομαι τίποτα λιγότερο από αγκαλιά, ή αγκαλιά ή τίποτα» και σφιχταγκαλιάζονται για κανένα λεπτό.

Τρώω ένα γεμάτο ρίσκο σουβλάκι στην άδεια πλατεία Αβησσυνίας και ανηφορίζω προς λόφο Φιλοπάππου. Ένας νέος λέει στη φίλη του «Και τώρα τι είναι αυτή η φάση με την ενδιάμεση κοινωνικότητα, και καλά cool αλλά από μακριά;»

Όλοι συζητούν για ένα θέμα, τον ιό. Πάνω στον λόφο ελάχιστοι άνθρωποι, θαυμάζω τη θέα και παίρνω μία βαθιά αναζωογονητική ανάσα μετά από όλο αυτό το κλειστοφοβικό διάστημα. Συνεχίζω προς Πλάκα και διασχίζω τα έρημα σοκάκια των Αναφιώτικων που όσο φορές και να τα επισκέπτομαι πάντα με γοητεύουν με την ιδιαιτερότητά τους.

Κατηφορίζω προς Μεταξουργείο, πολύ γκρι, κτίρια και άνθρωποι. Μπροστά από την Παλαιά Βουλή τέσσερις τηλεφωνικού θάλαμοι, κανείς δεν τους χρησιμοποιεί, ποιος θα τους ξαναχρησιμοποιήσει;

Επιστρέφω στο σπίτι. Στο μετρό πολύ λίγοι άνθρωποι, κανείς δεν μιλάει σε κανέναν, αλλόκοτη σιωπή, οι περισσότερες θέσεις άδειες με ταινίες σήμανσης που περιορίζουν τη χρήση τους. Ο δημόσιος κοινόχρηστος χώρος, η ουσία δηλαδή της κοινωνίας έχει πληγεί σημαντικά, όλοι και όλα είναι πλέον αντιληπτά ως απειλές. Αυτό είναι κάτι που ψύχραιμα πρέπει να υπομείνουμε προσωρινά αλλά όχι κάτι που πρέπει να συνηθίσουμε ή και να εξωραΐσουμε. Προσαρμογή δεν σημαίνει απαραίτητα υποχώρηση αλλά επαναδιεκδίκηση με νέους όρους.

Prochain arret: l’inconnu.