Η παρέα που απέκτησα στην καραντίνα

Πώς λέμε «θα πάρω τα βουνά»; Ελλείψει αντίστοιχου κωδικού βεβαίωσης για κατ’ εξαίρεση μετακίνησή μας προς αυτά, πολλοί από εμάς πήραμε τις ταράτσες! Μια χαρά κιόλας.

Από πιτσιρικάς, κάθε που με έπιανε υπαρξιακή ανησυχία, η ταράτσα της πολυκατοικίας μας μου έφτιαχνε το κέφι. Μια ο καταγάλανος Αττικός ουρανός, μια ο Ήλιος ο Ηλιάτορας, ο πετροπαιχνιδιάτορας, το δάσος από κεραίες (που πλέον αντικατέστησε δάσος από δορυφορικά πιάτα)… Το ζωογόνο αεράκι, η απόλυτη ησυχία, η επουλωτική μοναξιά, επέφεραν τη πολυπόθητη κάθαρση που αναζητούσα…

Και να που εδώ και δέκα ημέρες, απέκτησα παρέα!

Δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα που να μην αντιληφθώ τουλάχιστον έναν ομοιοπαθή σαν και τον εικονιζόμενο συμπολίτη. Με ψείρες ακουστικά στα αυτιά του, τον είδα να ψελλίζει στίχους αγαπημένων τραγουδιών και χαμογέλασα ζεστά.

«Έτσι!» σκέφτηκα. Θα το περάσουμε κι αυτό, παραμένοντας όρθιοι!