Ένα γοτθικό σπίτι, ο Φαρφουλάς, το Booktalks και η νέα Ομόνοια

Στην οδό Θήρας 54, στην πλατεία Αμερικής, υπάρχει το σπίτι που βλέπετε στη φωτογραφία. Πολλοί αναγνώστες και αναγνώστριες με είχαν κατά καιρούς ρωτήσει: είχα απαντήσει ότι η επιτόπια έρευνα δεν είχε αποδώσει παρά μια σχέση του κτίσματος με κάποιον ναυτικό. Πρόσφατα έμαθα ότι ήταν σπίτι της οικογένειας Τυπάλδου (το ότι η οικογένεια είναι κεφαλονίτικη και ότι κάποιος άλλος Τυπάλδος –ίσως συγγενής τους– ήταν εφοπλιστής, εξηγεί ίσως το «κάποιος ναυτικός»). Το οίκημα παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, γιατί είναι ένα από τα ελάχιστα κτίσματα γοτθικού ρυθμού που σώζονται στην περιοχή της Αθήνας. Εγώ τουλάχιστον δεν ξέρω παρά την αγγλικανική εκκλησία, το μισογκρεμισμένο εξοχικό της δούκισσας της Πλακεντίας στην Πεντέλη, το κατεδαφισμένο σπίτι των Σαριπόλων Πατησίων και Χαλκοκονδύλη και (ακουστά, από φίλους) μια ακόμα εκκλησία «που έφτιαξε η Φρειδερίκη» και υπάρχει μέσα στο κτήμα Συγγρού, στο Μαρούσι. Επομένως, το πυργόσπιτο της πλατείας Αμερικής προσφέρεται για όποιον θέλει να δει ένα ωραίο δείγμα ιδιωτικής οικοδομής γοτθικού ρυθμού, χωρίς να τρέχει ανά τας Ευρώπας. Είναι μεν έρημο και εγκαταλειμμένο, αλλά σε σχετικά καλή ακόμα κατάσταση και με πολλές γάτες να κινούνται στην αυλή του. Πληροφορίες το θέλουν διατηρητέο, κι ελπίζω να ισχύει αυτό, γιατί δεν έχουμε και πολλά δείγματα του είδους. Όσα άλλα ακούγονται για φαντάσματα, μάγισσες, βρικόλακες κ.λπ. είναι οι συνήθεις μπούρδες, ψεκασμένες ή μη.

Φαρφουλάς

Ο Δημοσθένης Βουτυράς, ένας από τους σημαντικότερους νεοέλληνες πεζογράφους (οι πέντε τόμοι των «Απάντων» του κυκλοφορούν –ακόμα– από τις εκδόσεις «Δελφίνι», και ψάξτε τους) δεν έχει, κατά τη γνώμη μου, την αναγνώριση που του αρμόζει. Οι φίλοι του είναι σχετικά λίγοι, αλλά ακλόνητοι. Μια τέτοια περίπτωση είναι το νεαρό ζευγάρι Διαμαντής Καράβολας και Αργυρώ Φραγκή. Πήραν την άνευ νοήματος (τουλάχιστον άνευ γνωστού νοήματος) λέξη «Φαρφουλάς» του Βουτυρά και κάτω απ’ αυτή την ταμπέλα φτιάξανε με τη σειρά: φανζίν, περιοδικό, βιβλιοπωλείο και εκδοτικό οίκο, όπου εκδίδουνε ποικίλα βιβλία, «με έμφαση στους παλιούς παραγνωρισμένους και στους άγνωστους νέους συγγραφείς» (όπως είπε η Αργυρώ). Το δε βιβλιοπωλείο τους, ηλικίας δύο ετών και κάτι, διαθέτει τόσο παλιά και/ή δυσεύρετα, όσο και τρέχοντα βιβλία. Μαυρομιχάλη 18, Χημείο, 211845583, https://farfoulas.blogspot.gr/p/blog-page_28.html

Booktalks

Συνεχίζοντας για βιβλιοπωλεία: βρέθηκα στο μαγαζί αυτό λίγες μέρες πριν, δίχως να ξέρω τίποτα, παρά μονάχα ότι ήμουνα συμπαρουσιαστής στο βιβλίο του Γιώργου Χουλιάρα «Λεξικό αναμνήσεων». Βρέθηκα λοιπόν μπροστά σε μια θετική έκπληξη την οποία και σας μεταφέρω. Πρώτον, πρόκειται για ένα από τα ελάχιστα συνοικιακά βιβλιοπωλεία που δεν έχουνε καθόλου χαρτικό, ούτε δώρο. Δηλαδή είναι βιβλιοπωλείο-βιβλιοπωλείο, όπως τα του κέντρου. Δεύτερον, είναι πολύ ενημερωμένο σε νέους τίτλους και με καλή οργάνωση. Τρίτον, μιλάμε για δύο μαγαζιά σε συσκευασία ενός. Μεταξύ τους. Δηλαδή δεν είναι βιβλιοπωλείο που κάνει και καφέ, ούτε καφέ που έχει και μερικά βιβλία: μιλάμε για δύο μαγαζιά, με δύο πόρτες, που γίνονται ένα μονάχα στις εκδηλώσεις. Διαφορετικά, το ένα λειτουργεί ανεξάρτητα από τ’ άλλο. Έρχεται ο άλλος για καφέ ή για ποτό στο μπαρ. Αν και, φαντάζομαι, αρκετοί παίρνουν ένα βιβλίο κι αράζουν να το διαβάσουν σε κάποιο τραπεζάκι του καφέ. Το μαγαζί το στήσανε η (και συγγραφέας) Κατερίνα Μαλακατέ κι ο Άγης Αθανασιάδης, δύο άνθρωποι, βιβλιόφιλοι και μπλόγκερ. Αρτέμιδος 47 & Αγ. Αλεξάνδρου 58, Παλιό Φάληρο, 210 9802520.

Ξαναζεί και η νότια Ομόνοια

Έγραφα την άλλη φορά για τη βόρεια πλευρά της μεγάλης, αγαπημένης λαϊκής πλατείας, ότι πρώτα το «Μeet me» κι ύστερα ο «Βενέτης» της δώσανε καινούργια ζωή. Τώρα είδα με χαρά ότι ξαναζεί εν μέρει το νότιο κομμάτι, για την ακρίβεια το νοτιοανατολικό, ανάμεσα στην Αθηνάς και τη Σταδίου. Γιατί ανοίξανε δύο καινούργια μαγαζιά κάτω από το διατηρητέο «Μπάγκειον» (έργο Τσίλερ, θυμίζω), το «Γουρουνάκι» και το «Ομόνοια café». Το πρώτο είναι, προφανώς, ψητοπωλείο – επιφυλάσσομαι. Το άλλο, όμως, έκανε την ουσιώδη κίνηση: έβγαλε τραπέζια και καρέκλες πάνω στο φαρδύ πεζοδρόμιο της πλατείας, σπάζοντας το ρυθμό της τρεχάλας και της κίνησης. Προσωπικό από ευγενικά (όχι δουλικά) και αποτελεσματικά κορίτσια, ποικίλοι καφέδες, πολλά πρόχειρα φαγώσιμα, χαμηλές τιμές και –έκπληξη– η καλύτερη σπανακόπιτα που έχω φάει εκτός σπιτιού εδώ και χρόνια.