Γνωστό από δεκαετίες στους παλιότερους κατοίκους του Μεταξουργείου και της Ακαδημίας Πλάτωνος (βρίσκεται ανάμεσα) το τρίφατσο αυτό καφενείο, που όντως έχει δυο μεγάλες μουριές στην πρόσοψη, έχει περάσει πλέον στα χέρια του Σπύρου και της Στέλλας Τσάμη. «Δουλεύουμε από 7 το πρωί μέχρι 12 ή και 1 το βράδυ, όσο πάει η δουλειά, όλες τις μέρες της βδομάδας. Εκτός από τράπουλα, τάβλι, καφέδες, ποτά και αναψυκτικά, σερβίρουμε και μερικά φαγητά. Σαγανάκι, πατάτες, χταπόδι, γάβρο, μαρίδα, κεφτέδες, τας κεμπάπ, τηγανητά. Απλά πράματα» λέει η Στέλλα. «Απλά»; Λόγω σεμνότητας, δεν μιλάει για την άριστη ποιότητα των παρασκευασμάτων της, τη φιλική εξυπηρέτηση, το έξοχο κρασί που δεν χτυπάει στο κεφάλι, το σπετζοφάι που μας το κέρασε η ίδια και τις χαμηλές τιμές. Λαϊκό φαγάδικο πρώτης. Μακριά από «δήθεν» καταστάσεις, τρία άτομα φάγαμε και ήπιαμε του σκασμού, με 11 ευρώ έκαστος. Κερατσινίου 15, Κίμωνος και Πιερίας, πίσω από Κέντρο Διαλογής των ΕΛΤΑ στην Κωνσταντινουπόλεως, τηλ. 210 5226.805 (Μην μπερδευτείτε, είχα ξαναγράψει για άλλες «Μουριές» στη Ριζούπολη)
Πιάνο…ταψιού
Μπαίνεις στου Κωνσταντινίδη ν’ αγοράσεις τα κλασικά εξαιρετικά γλυκά ταψιού, και το κεφάλι σου γεμίζει μελωδία πιάνου. Συνειδητοποιείς ότι είναι πιάνο ζωντανό, με μια γλυκύτατη πιανίστα. Ρωτάς. Όχι, δεν συμβαίνει μόνο εδώ, μα και σ’ όλα τ’ αθηναϊκά μαγαζιά του γκρουπ. Κάποιοι λοιπόν μειώνουνε το κέρδος τους προκειμένου εργασία και αγορές να συντελούνται όχι με τα συνήθη ηχορρυπαντικά σκουπίδια, μα με νότες ποιότητας. Μου λένε μάλιστα ότι πολλές φορές τυχαίνουν και χάπενιγκ με καλλίφωνους πελάτες. Εύχομαι από καρδιάς μακροημέρευση. Ζαχαροπλαστείο Κωνσταντινίδη, Μεσογείων 368, 210 6082.220
Γιατί τη λένε Γκράβα
Γκράβα ή γράβα στ’ αρβανίτικα θα πει γκρεμός. Οι παλιοί χάρτες σημειώνουν το τοπωνύμιο στις νοτιοδυτικές υπώρειες των Τουρκοβουνιών, ανάμεσα Γαλάτσι και Κυψέλη, όπου πράγματι υπήρχε βαθύς γκρεμός. Αργότερα, τα λατομεία της περιοχής ισοπέδωσαν το χώρο. Αντί όμως το πρώην νταμάρι να εγκαταλειφτεί (π.χ. Ψυχικό), αντί να δημιουργηθεί εντός του θέατρο (π.χ. Λυκαβηττός, Βύρωνας, Πετρούπολη) ή γήπεδο (π.χ. Αλεπότρυπα, Καλλιθέα), εδώ φτιάχτηκαν σχολεία κι αθλητικές εγκαταστάσεις. Έτσι, αν και δεν υπάρχει πια γκρεμός, το τοπωνύμιο επέζησε στα «Σχολεία της Γκράβας». Τα δε υπολείμματα από τις εγκαταστάσεις του νταμαριού σώζονται στο δυτικό άκρο του χώρου, δίπλα στο γήπεδο του μπάσκετ.
Στον οδό Πορφύρα, τον πεζόδρομο δίπλα στη βίλα Δρακόπουλου, στα Άνω Πατήσια, δίπλα στους πυκνούς θάμνους, υπάρχει εδώ και τέσσερις μήνες ένα καντήλι που καίει, ένα κονοστάσι και μερικά λουλούδια. Είναι ένα ταπεινό θυμητικό σύνολο στη μνήμη του Ν.Α. Σάββα, του αστυνομικού που εκτελέστηκε εν ψυχρώ από τους δολοφόνους της λεγόμενης «Σέχτας Επαναστατών» τον περασμένο Ιούνη. Είναι, κατά τη γνώμη μου, η άλλη όψη του νομίσματος της «Οδού Αλέξη Γρηγορόπουλου» στα Εξάρχεια. Δυστυχώς, και οι φόνοι συμβάλλουν στα μνημεία της πόλης μας.
Ιστορίες, μύθοι και πρόσωπα του δρόμου που άλλαξε την Αθήνα: Από τον ιπποσιδηρόδρομο στα ηλεκτροκίνητα τραμ και από την οικία Βούρου στα Grand Magasins
14°
