Urban Lines Συγγρού - Φιξ: Η Ελένη Χελιώτη αφηγείται urban ιστορίες από το μετρό της Αθήνας
Ανυπομονώ να έρθει ο χειμώνας. Ανυπομονώ να μεγαλώσει η νύχτα. Φαντασιώνομαι το πρώτο βράδυ που θα χωθώ κάτω απ’ το πουπουλένιο πάπλωμά μου. Χθες πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της βραδιάς έξω στο μπαλκόνι με το τηλεσκόπιό μου. Δεν είχε την ίδια μαγεία όπως τον χειμώνα, που ενώ κοιτάς μέσα από το μικρό ματάκι σε διαπερνά το κρύο που φαντάζεσαι ότι υπάρχει στο διάστημα. Δεν υπήρχε η ίδια ησυχία. Φαντάστηκα, ενώ κοιτούσα πίσω στον χρόνο και έβλεπα τον Δία και τα φεγγάρια του Γαλιλαίου, ένα άλλο σύμπαν όπου τα έχουμε πάει καλύτερα.
Κάπως έτσι λοιπόν έτυχε να δω την ανατολή, και μου ήρθαν στο μυαλό όλα αυτά τα σκίτσα που συχνά δείχνουν ένα νυσταγμένο ήλιο να χασμουριέται καθώς αναδύεται. Μας αρέσει να προσωποποιούμε ότι έχουμε δυσκολία να καταλάβουμε· έτσι το φέρνουμε λίγο πιο κοντά μας. Το επίκεντρο του σύμπαντος άλλωστε, μέχρι αποδείξεως του εναντίον, είμαστε εμείς. Εάν μπορούσατε να επιλέξετε ένα μόνο τραγούδι να δώσετε σε έναν εξωγήινο να ακούσει, ποιο θα ήταν; Η κοπέλα που κάθεται μπροστά μου πάντως θα έδινε το «Cornflake Girl» από Tori Amos. Είναι η 3η συνεχόμενη φορά που το ακούει, αλλά δεν το βάζει στο repeat, απλά πατάει το rewind.
Τη νιώθω. Το κάνω και εγώ συνέχεια. Ζεις το δράμα σου αγκαλιά με τον καλλιτέχνη που εν προκειμένω σε εκφράζει. Νιώθεις σαν να γράφτηκε για σένα. Η μουσική και η λογοτεχνία συχνά μας θυμίζουν όμως ότι όχι μόνο δεν είμαστε μόνοι, αλλά δυστυχώς ούτε και μοναδικοί στο δράμα μας. Παρεμπιπτόντως, αν και λατρεύω το τραγούδι, ποτέ δεν κατάλαβα πλήρως ποιο είναι ακριβώς το μήνυμα της Tori. Το εν λόγω κορίτσι μπροστά μου είναι νεαρό (kudos που ακούει μουσική της δεκαετίας που με «έθρεψε»), γύρω στα 25, με αυτό το γνωστό ζαμανφού στιλάκι που όμως υποστηρίζει τόσο μα τόσο καλά.
Το δεξί της χέρι, στολισμένο με τουλάχιστον 7 δαχτυλίδια και 5 βραχιόλια, είναι υπεύθυνο για τις μουσικές της επιλογές, ενώ το αριστερό είναι τυλιγμένο γύρω από της συντρόφου της που κάθεται δίπλα. Τρία cornflake girls μετά και δεν έχουν ανταλλάξει ούτε ένα βλέμμα. Τα χέρια τους όμως μιλάνε, κινούνται και επικοινωνούν αυτόνομα. Τα δάχτυλά τους παίζουν με μια οικειότητα ζηλευτή. Μια στο τόσο χαμογελούν· ξεχωριστά όμως, σαν η κάθε μία να αντιδρά σε μια δικιά της ανάμνηση. Πόσο υποκειμενικά ανακαλούμε στιγμές; Πόσο αναξιόπιστη η μνήμη μας; Ίσως κάποιες να έρχονται λανθασμένα από ένα άλλο σύμπαν. A glitch in the matrix.
Την ώρα που το ένα κορίτσι ακουμπά τα μακριά, σγουρά μαλλιά της στον ώμο του άλλου, βλέπω την κυρία απέναντί τους να σφίγγεται. Παίρνει βαθιά ανάσα σαν να έχει μπροστά της μια ωρολογιακή βόμβα. Πόσες στάσεις μέχρι να φιληθούν (θα σκέφτεται); Θα προλάβει να κατέβει ή θα γίνει μέτοχος αυτής της «φρικτής» εικόνας; God save us all. Πώς θα συνεχίσει να ζει γνωρίζοντας ότι δύο νέοι άνθρωποι, ένα βροχερό πρωί Τρίτης, υπήρξαν τρυφεροί μεταξύ τους; Θα ήθελα τόσο να τη ρωτήσω τι την ενοχλεί πραγματικά... η αγάπη (που σου έλειψε); Η ελευθερία (που ποτέ δεν είχες); Η συνθήκη (που ζήλεψες); Ή η εικόνα (που απλά κάποιος σου είπε ότι δεν είναι σωστή); Γιατί η κόλαση στην οποία υποτιθέμενα θα πάνε τα κορίτσια είναι σίγουρα καλύτερη από αυτή στην οποία υποβάλλεις τον εαυτό σου με τόση άγνοια.
Θα τη ρώταγα εάν ήξερα ότι θα πάρω μια ειλικρινή, συνειδητή απάντηση. Τι θα ’λεγαν οι άνθρωποι εάν δεν φοβόντουσαν τον εαυτό τους; Έκανε άραγε άλλες επιλογές σε ένα άλλο σύμπαν η κυρία αυτή; Ή είμαστε όλοι καταδικασμένοι να επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη; Τα κορίτσια δεν φαίνεται να βλέπουν. Ή τα ’χουν δει όλα πια. Θα ήθελαν να μιλήσουν γι’ αυτό, ή κουράστηκαν; Θέλουν την αναγνώριση ή την ησυχία τους; Η ανέχεια δεν είναι αποδοχή, ούτε κατανόηση.
Το κορίτσι με τα σγουρά μαλλιά βγάζει τα ακουστικά της χωρίς να σταματήσει τη μουσική, ενώ η Τόρι ακούγεται αχνά να λέει This is not really happening. «Πόσο ωραία μαγειρεύει η μαμά σου, ρε συ;» λέει στη φίλης της, «και εσύ πώς έχεις καταφέρει να είσαι σαν καχεκτικό, μου λες;» «Ας όψεται η δουλειά και η ορθοστασία. Παρεμπιπτόντως με ρώτησε πότε θα ξανάρθεις.» «Πάμε την Παρασκευή; Τελειώνω δουλειά κατά τις 7. Τι γλυκό να φέρω;» «Φέρε εκλαιράκια, θα ξετρελαθεί.» «Τέλεια!» της λέει και ξανακουμπάει το μέτωπό της στο ώμο της». Η κυρία είναι όρθια και ψάχνει να βρει θέση κάπου μακριά μας.
H συνιδρύτρια του Lean In. org, οργανισμού υποστήριξης, εκπαίδευσης κι αλληλεγγύης των γυναικών στους χώρους εργασίας, μιλάει για τα ευρήματα της νέας έρευνας «Γυναίκες στον Χώρο Εργασίας 2024
19°
