Ο εικονογράφος και street artist RTMone, συνιδρυτής του Imaginary Rooms, πραγματοποιεί την πρώτη του ατομική έκθεση «Astytherapy» στην Εφημερίδα ATH
Aσπρόμαυρες χαρακτηριστικές φιγούρες που ίσως έχεις δει στους δρόμους της Αθήνας και σε τραβούν σαν καθρέφτης να τις κοιτάξεις πιο προσεκτικά. Σαν να βλέπεις τον εαυτό σου. Χρησιμοποιώντας την ίδια γλώσσα με αυτή που επιλέγει να επικοινωνήσει στους τοίχους, ο εικονογράφος και street artist RTMone, συνιδρυτής του δημιουργικού στούντιο Imaginary Rooms, πραγματοποιεί την πρώτη του ατομική έκθεση «Astytherapy» στην Εφημερίδα ATH. Ένα σύνολο ημερολογιακών σημειώσεων από άβολα συναισθήματα, εσωτερικές συγκρούσεις, επικοινωνιακά κενά. Από τι πάσχει η πόλη; Υπάρχει θεραπεία; Πριν δούμε από κοντά τα έργα του, μας έδωσε απαντήσεις.
Αστυθεραπεία: Ποιον ορισμό δίνεις εσύ και από ποιες ασθένειες πιστεύεις πως πάσχει η πόλη;
Κάθε άνθρωπος οφείλει να βρει το προσωπικό του ψυχικό φάρμακο. Το αστικό περιβάλλον είναι κάτι αφύσικο και προβληματικό, ενστικτωδώς σε απωθεί και οι τάσεις φυγής γέννησαν και τις αναγκαίες διακοπές. Την αποχή από τους πάντες και τα πάντα. Ο λεγόμενος «περίπατος με spraycans», η εξερεύνηση της πόλης, η επανένωσή μου με δημιουργικούς ανθρώπους, η εκφραστική εκτόνωση, λειτούργησε θεραπευτικά για μένα. Το γνώριζα, το είχα ξεχάσει, το ξαναθυμήθηκα. Όλοι γνωρίζουν ποια είναι η θεραπεία τους, αλλά η ζωή στο άστυ μας αποπροσανατολίζει.
Με την πρώτη σου ατομική έκθεση κλείνει και ένας κύκλος ζωής για σένα. Τι κρατάς από αυτό και τι είναι εκείνο που θες να ξορκίσεις;
Νομίζω ότι είναι πρέπον να κρατάμε όλες τις στιγμές που έχουμε ζήσει, καλές και κακές, δύσκολες ή ευχάριστες. Η κάθε μία θα φανεί ξανά χρήσιμη και θα ατσαλώσει το μέλλον μας. Είμαστε το σύνολο των βιωμάτων μας, καθώς και των επιλογών μας, που βέβαια, κι αυτές είναι σαφέστατα επηρεασμένες από τα βιώματα. Ξορκίζω το αόρατο φρένο της ζωής του ενήλικα, που δεν μας επιτρέπει να παίζουμε. Και φυσικά μιλάω για την αυθόρμητη έκφραση κι επικοινωνία.
Τι θα δούμε στην ατομική σου έκθεση στην Εφημερίδα ATH;
Ουσιαστικά, παρουσιάζω ένα σύνολο ημερολογιακών σημειώσεων από άβολα συναισθήματα, εσωτερικές συγκρούσεις, επικοινωνιακά κενά. Μια γραμμική σειρά εικονογραφήσεων που επικοινωνούνται μέσω της γλώσσας με την οποία με έχει γνωρίσει το κοινό της Αθήνας τα τελευταία τρία χρόνια. Αυτής του λογότυπου, street art, graffiti, character ή όπως αλλιώς αντιλαμβάνεται το κοινό το σχέδιό μου μέσα στην πόλη.
Τι είναι αυτό που σε τράβηξε εξαρχής στο «τύπου κόμικ» street art και τι θα ήθελες να περάσεις στον περαστικό;
Μεγάλωσα διαβάζοντας κόμικς. Σαν παιδί, ήταν η διέξοδός μου από την πραγματικότητα, παρόλο που είχα υπέροχα παιδικά χρόνια. Δεν θέλω να περάσω κανένα απολύτως μήνυμα στους περαστικούς. Πλέον, όμως, γνωρίζω ότι ο αναγνώστης του street art μου μπορεί να δει τον ίδιο του τον εαυτό στα έργα μου. Όταν δει ένα θλιμμένο ή ένα εκνευρισμένο character μου, την ώρα που πηγαίνει ή γυρνάει από τη δουλειά του ή το σχολείο, μπορεί πολύ εύκολα να ταυτιστεί. Μαντέψτε γιατί!
Ταυτόχρονα από ταλαντούχος street artist μετατρέπεσαι σε «δάσκαλο» για μικρά παιδιά. Πώς είναι αυτή η εναλλαγή; Σε ενθουσιάζει να δουλεύεις με νέους;
Είναι «βαρύς» ο όρος δάσκαλος. Με ενθουσιάζει να δουλεύω με νέους, μάλλον γιατί γίνομαι κι εγώ νέος. Εξηγώ πάντα στα παιδιά ότι αυτοί είναι οι δάσκαλοι κι εγώ ο μαθητής. Στην ουσία, όμως, είμαστε μια ομάδα. Ένα crew. Δεν υπάρχει κάποια εναλλαγή στις ιδιότητές μου. Κάνω αυτό που έκανα πάντα με την παρέα μου, το crew μου. Μοιραζόμαστε την αγάπη μας για ό,τι μας εμπνέει. Εμπνέει ο ένας τον άλλον. Το graffiti/street art είναι ένα εκπαιδευτικό ταξίδι από μόνο του. Εμείς ταξιδεύουμε μέσα σε αυτό.
H συνιδρύτρια του Lean In. org, οργανισμού υποστήριξης, εκπαίδευσης κι αλληλεγγύης των γυναικών στους χώρους εργασίας, μιλάει για τα ευρήματα της νέας έρευνας «Γυναίκες στον Χώρο Εργασίας 2024
12°
