Σα να λες ότι κάποιος σκόνταψε σ’ ένα στύλο ενώ τον κουτσουλούσε περιστέρι (τύπου massive), και ενώ ταυτόχρονα πατούσε πρόκα, έβγαζε ακμή, έβλεπε κουλτουριάρικη ταινία υποφέροντας από γαστρεντερίτιδα (τύπου super) ΚΑΙ μάθαινε ότι τον κερατώνει η γκόμενά του.
Σα να λες ότι κάποιος σκόνταψε σ’ ένα στύλο ενώ τον κουτσουλούσε περιστέρι (τύπου massive), και ενώ ταυτόχρονα πατούσε πρόκα, έβγαζε ακμή, έβλεπε κουλτουριάρικη ταινία υποφέροντας από γαστρεντερίτιδα (τύπου super) ΚΑΙ μάθαινε ότι τον κερατώνει η γκόμενά του.Τύπου, «δεν υπάρχει έλεος».
Το καλό που μας έμεινε από τα “Twilight” εκτός από τον Ρόμπερτ Πάτινσον είναι το soundtrack – οι Muse και το σουξέ τους “Supermassive Black Hole”. Το οποίο “Supermassive Black Hole” έχει ένα μισολιωμένο βιντεοκλίπ με τα μέλη του γκρουπ ως alien-όφατσες, λίγο «είμαι στο διάστημα», λίγο «έχω μισολιώσει» και λίγο “Beettlejuice” (πόσο πίσω με πας!). Και δεν έχω λόγους που μπαίνω σε ξένα χωράφια τώρα, γι’ αυτό βγαίνω αμέσως: μια μέρα πήγα στο Πλανητάριο και είδα στο τολμηρό εργάκι «Ο θάνατος των Άστρων» αυτό που λέει ο τίτλος, δηλαδή το θάνατο των άστρων, όντως. Τα οποία άστρα συγχωρούνται με διάφορους τρόπους. Ναι. Είναι ενδιαφέρον, ιδίως αν έχετε παιδάκια μαζί σας που θέλετε να τα φρουμάξετε /ή/ και να βγάλουν το σκασμό για καμιά ωρίτσα. Ξέρω ότι κανένας δεν ψοφάει με τέτοια, ακόμα κι εγώ δηλαδή πρέπει να είμαι σε ειδική κατάσταση για να κολλήσω με τους Γαλαξίες… αλλά μερικές φορές στη ζωή είσαι σε ειδική κατάσταση βρέξει-χιονίσει ή και έτσι, στο άσχετο.
Τα αστέρια λοιπόν που ξεπερνούν τις 3 ηλιακές μάζες δεν φουντάρουν απ’ το παράθυρο («πωπω, είμαι κήηηητος!») αλλά τα ρουφάνε οι Μαύρες Τρύπες στο μακρινό διάστημα. Οι οποίες Μαύρες Τρύπες, καταπίνοντας αστέρια σα να ’ναι λεμπλεμπλιά μαυρίζουν απ’ το κακό τους, και μια ωραία ημέρα γίνονται Supermassive Black Holes – Τεράστιες Μελανές Οπές. Έχουν στην κοιλιά τους από εκατοντάδες χιλιάδες ως δισεκατομμύρια ηλιακές μάζες, και τις φαντάζεσαι κάπως σαν αυτά τα χοντρά βραζιλιάνικα βατράχια που περιμένουν να χάψουν όποια γκαντέμω μύγα περνάει από μπροστά τους. Η «Τεράστια Μαύρη Τρύπα» τέλος πάντων είναι η μάζα της Μαύρης Τρύπας διαιρούμενη από τον όγκο του Schwarzschild Radius… που έχει βαφτιστεί προς χάριν ενός αστρονόμου με πολύ κοκορετσάτο όνομα, το οποίο αρνούμαι να ξαναγράψω γιατί σίγουρα θα ξεχάσω κανένα γράμμα – μία, και πολύ του είναι. Όλα αυτά δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τίποτα. Αν και μερικοί άνθρωποι δεν κοιμούνται τις νύχτες επειδή φοβούνται ότι θα μας χάψει η Μαύρη Τρύπα, σε γενικές γραμμές ζεις τη ζωή σου χωρίς να ιδρώνεις με το συγκεκριμένο θέμα. Είναι σαν το ανέκδοτο με τους δύο Πόντιους, που όταν κουνάει το αεροπλάνο τους σε κενό αέρος ο ένας ρωτάει «λες να πέσει;» κι ο άλλος απαντάει «στα γκαγκάβια σου, σάμπως δικό μας είναι;». Γιατί ακόμα κι αν παρ’ ελπίδα η Γη μπει στο μάτι της κοντινότερης Τεράστιας Μαύρης Τρύπας… όσο και να χτυπιέσαι δεν τη γλιτώνεις. Και η κοντινότερη S.B.H. βρίσκεται στο Γαλαξία «μας». Με περισσότερες από 4 εκατομμύρια ηλιακές μάζες (μεταφορικά) στην κοιλιά της, μας βλέπει σαν ξερολούκουμα, εμάς και τους άλλους πλανήτες, τα αστέρια, τους δορυφόρους κι όλο τους το σόι.
Όλα αυτά επίσης δεν έχουν καμία σχέση με τίποτα. Αρχίζω να επαναλαμβάνομαι; Ή έχω κάποιο point το οποίο αυτή τη στιγμή μου διαφεύγει; Και πού πάνε τα points όταν διαφεύγουν; Σε τίποτε Supermassive Black Holes του μυαλού μας ή απλώς στο διάολο;
Εκτός λοιπόν από το Νέο Ψηφιακό Πλανητάριο, πήγα μόνο σε ένα μαγαζί αυτή τη βδομάδα κι η ιδέα της Τεράστιας Μαύρης Τρύπας με απασχολεί μέχρι πονοκεφάλου, ίσως επειδή δεν βγαίνω αρκετά. Το ένα και μοναδικό μαγαζί λέγεται «Γογό» όχι από ανορθογραφία αλλά από το όνομα της Γωγώς Σουμουλίδου, της sui generis «κυρίας» του… που έτσι γουστάρει, έτσι το γράφει το κέντρο. Με κάλεσε ο Βαγγέλης Νάσης, ηθοποιός και ταλαντούχος σεναριογράφος αλλά κολλημένος κι αυτός με διάφορα κουλά πράγματα όπως εγώ. Γράφαμε επί ένα χρόνο παρέα το σενάριο ενός σίριαλ κάποτε και τρώγαμε χίλια πεντακόσια σοκολατάκια μέχρι να κλωσήσουμε μια αράδα. Όταν τέλειωσε με το καλό το σίριαλ είχαμε γίνει σαν Βραζιλιάνοι βάτραχοι ή σαν Τεράστιες Μαύρες Τρύπες (χα! Το ήξερα ότι κάπου θα έβρισκα μια αναφορά ακόμα).
Το «Γογό tasty bar» είναι ένα ιδιαίτερο μέρος με τραπεζάκια κάτω από πλάτανο και με διακόσμηση (μέσα)… σαν παριζιάνικο μπιστρό, σαν σαλόνι καλής οικογενείας με μια δόση ζούρλας, ή σαν μπαρ-ρεστοράν απ’ αυτά που μόνο σε περίεργες γωνιές της Αθήνας πετυχαίνεις. Σερβίρει δύο σπιτικά φαγητά κάθε βράδυ, που τα φτιάχνει με τα χεράκια της η Γωγώ κι είναι πεντανόστιμα. Με τις σαλάτες του, τα σνακ, τα ποτά, αναψυκτικά, καφέδες κ.λπ., το «Γογό» είναι πραγματικά ένα νόστιμο μπαρ. Συχνάζουν ηθοποιοί, τραγουδιστές και μουσικοί. Προσπαθώ να βρω έναν τρόπο να πω, όχι ότι είναι «καλλιτεχνικό στέκι» (που είναι σιχαμένη έκφραση) αλλά ότι είναι… όμορφο, μοναδικό, έξυπνο, ενδιαφέρον και τέτοια. Είναι απ’ αυτά τα μαγαζιά που αν πας ένα βράδυ κατά τύχη, ξαναπηγαίνεις μετά πολλές φορές. Σε τραβάει δηλαδή (εύκολα!) σαν Υπερμαζική Μαύρη Τρύπα. Γιατί ειλικρινά θα έσκαγα αν δεν έβρισκα έναν τρόπο να καταλήξουμε όλοι παρέα σ’ αυτό το συμπέρασμα, όπως θα έχετε καταλάβει…
H συνιδρύτρια του Lean In. org, οργανισμού υποστήριξης, εκπαίδευσης κι αλληλεγγύης των γυναικών στους χώρους εργασίας, μιλάει για τα ευρήματα της νέας έρευνας «Γυναίκες στον Χώρο Εργασίας 2024
5°
