Συνεχείς επανεκκινήσεις

Διαβάζεται ακούγοντας αυτό:  

Είμαι στην καρέκλα του οδοντιάτρου και βλέπω όλη μου τη ζωή να περνάει μπροστά από τα μάτια μου. Ίσως φταίνε τα δυνατά φώτα που πέφτουν σαν προβολείς πάνω στο πρόσωπό μου και τα χειρουργικά εργαλεία που σκάβουν απειλητικά την κάτω γνάθο μου. Η Αθήνα μοιάζει άτονη, σχεδόν χλωμή. Ίσως φταίει η ζέστη, μπορεί και η διάθεσή μου. Μέσα στον ηλεκτρικό σωριάζονται οι ψυχές. Θυμάμαι, πριν χρόνια, κάπου στη στάση Αττική είχα συναντήσει μια γυναίκα επιβάτη, που κρατούσε ένα μικρό ματσάκι γιασεμί και τα μύριζε ξανά και ξανά. Κανείς δεν κρατάει πια λουλούδια στο μετρό. Τώρα μόνο κάτι έφηβοι συζητούν για τις «αποτυχίες» και τις «επιτυχίες» τους. Κάποιοι πέρασαν σε κάποια σχολή και κάποιοι όχι. Τόσο άγχος στα 18 για μια ζωή που ακόμα δεν έχει καν αρχίσει.

Πριν φύγω για τη Νέα Υόρκη γνώρισα την Εύα, μια γυναίκα περιδέραιο όπως θα έλεγε και ο Εγγονόπουλος. Η Εύα κατάγεται από τη Σουηδία και είναι μόλις 50 χρονών. Έφυγε στα 18 της από το σπίτι της και ταξίδεψε με οτοστόπ σε όλη την Ευρώπη, ερωτεύτηκε παράφορα έναν greek lover σε ένα ελληνικό νησί, έκαναν παιδιά, κάποια στιγμή χώρισαν, αλλά από την Ελλάδα δεν πήρε ποτέ διαζύγιο. Στα 35 της αποφάσισε να επιστρέψει στη Σουηδία και στα 40 πήρε το πτυχίο της και άρχισε να δουλεύει. Συνεχείς επανεκκινήσεις, δεύτερες, τρίτες και τέταρτες ευκαιρίες, σε ένα άλλο σύμπαν διαφορετικό από το ελληνικό. Εδώ το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να τιμωρούμε, αποκαλώντας «σκουπίδια» ανθρώπους που βρίσκονται σε ανάγκη προστασίας, και την ίδια στιγμή να τους διώχνουμε τα ξημερώματα, χωρίς προηγούμενη προειδοποίηση από τους χώρους που διέμεναν στο κέντρο της Αθήνας, ή κάνοντας ομοφοβικές επιθέσεις. Και όλα αυτά να περνάνε έτσι απλά, να συμβαίνουν και εμείς να αγχωνόμαστε και να κάνουμε σενάρια για μια ζωή που νομίζουμε ότι θα ζήσουμε.

Περπατάω στην οδό Αθηνάς. Το στόμα μου είναι μουδιασμένο από την ένεση που μου έχει κάνει ο οδοντίατρος. Ο άνθρωπος όσο μεγαλώνει μαζεύεται στον εαυτό του, κάνει παρέα μόνο με αδέσποτες γάτες και σκυλιά, ίσως και καναρίνια. Στη Νέα Υόρκη οι ψυχολόγοι συμβουλεύουν τους πελάτες όλων των ηλικιών να υιοθετήσουν ένα σκύλο για να μη νιώθουν μόνοι, για αυτό μάλλον η πόλη έχει γεμίσει ανθρώπους με σκυλιά. Η Αθήνα είναι γεμάτη μιζέρια από τα αποκαΐδια της κρίσης. Η μόνη επικερδής επιχείρηση είναι το airbnb που έχει εκτοξεύσει τις τιμές των ενοικίων στα ύψη. Η επιστροφή στην κανονικότητα μοιάζει δύσκολη, σχεδόν ανυπόφορη. Θέλω να ανέβω πάνω στην Ακρόπολη και να δω τις Καρυάτιδες να χορεύουν. Προς το παρόν ένας γνωστός μου μού στέλνει άκυρες φωτογραφίες που αδυνατώ να καταλαβώ το νόημά τους, το ίδιο κάνει και μια φίλη της μητέρας μου. Τοπία με θάλασσες, εκδρομές στη φύση, τοπωνύμια, άκυρες ερωτήσεις και ο ενοχλητικός ήχος του κινητού να σε παρενοχλεί. Και εγώ απλά σκέφτομαι την Ακρόπολη και τις Καρυάτιδες να χορεύουν κάτω από το αττικό φως, την Αμερικανή Εύα Πάλμερ και τον έρωτά της με τον ποιητή Άγγελο Σικελιανό και τίποτα άλλο.

Τα λέμε την επόμενη Κυριακή…