Η Σίσσυ Μακροπούλου (aka Sissi Rada) μιλάει στην ATHENS VOICE για τη δική της Αθήνα.
Τα 3 πράγματα που σου αρέσουν περισσότερο στην πόλη;
Τα περίπτερα, οι ταξιτζήδες που καπνίζουν και το να κολλάω τη μύτη μου στις βιτρίνες των ζαχαροπλαστείων.
Τα 3 πράγματα που, αν έλειπαν, θα έκαναν την Αθήνα λίγο ομορφότερη;
Όλα είναι όπως πρέπει. Αλλά μισό λεπτό, τώρα που το σκέφτομαι, θα μπορούσε να λείπει η μπλε πολυκατοικία μπροστά από το μπαλκόνι μου που μοιάζει με τη γαλανόλευκη. Επίσης ένας ένοικος που μένει στο δεύτερο και βγαίνει χωρίς μπλούζα στο μπλε μπαλκόνι του. Θα μπορούσε να λείπει και αυτός.
Η πρώτη δουλειά που έκανες στην Αθήνα;
Έπαιξα σε μία ορχήστρα νέων Μπρίτεν και πήρα το πρώτο μου άσπρο πουκάμισο που φοράω ακόμη. Έχει μια τρύπα στο μανίκι και το γυρνάω για να μη φαίνεται.
Το πρώτο σου διαμέρισμα στην Αθήνα;
Ήταν στη Βουλιαγμένη, σχετικά μικρό και σε μία πολυκατοικία την οποία πολλοί θεωρούν άσχημη. Εγώ τη βρίσκω κούκλα. Ακόμη πηγαίνω μερικές φορές απ’ έξω και κοιτάω το μπαλκόνι μου. Μου φαίνεται μικρό αλλά έχει τόση δύναμη. Μου φέρνει πεταλούδες στο στομάχι. Μία Πρωτοχρονιά είχα νοικιάσει για λίγες μέρες ένα διαμέρισμα απέναντι από εκείνο το μπαλκόνι. Ήταν τρομερή εμπειρία να το βλέπω από μακριά. Σα να πέθανα και η ψυχή μου να με βλέπει από ψηλά.
Σε ποιες πόλεις του εξωτερικού έχεις ζήσει; Ένα μειονέκτημα και ένα πλεονέκτημά τους σε σχέση με την Αθήνα;
Άμστερνταμ και Ντέτμολτν (μία αχρείαστη πόλη στη Γερμανία που όλοι είναι ρομπότ). Και στις δύο έμαθα αρκετά για τη μουσική και τις ευχαριστώ, αλλά θα ήθελα να τις βλέπω από δω και πέρα μόνο σε καρτ ποστάλ και σε παλιές φωτογραφίες που τα μαλλιά μου είναι απαίσια.
Πού ζεις τώρα;
Ζω στο Βερολίνο. Αλλά θα μπορούσα να ζω σε οποιαδήποτε πόλη. Αρκεί να είμαι ξένη και να μην τα καταλαβαίνω όλα.
Ποιος μουσικός δικαιούται να γράψει το σάουντρακ της πόλης;
H Aθήνα είναι ήδη ένα σάουντρακ. Όταν εμείς πληρώνουμε σε κάποιο γκισέ, ή περιμένουμε σε κάποια ουρά, ή μιλάμε στο τηλέφωνο, εκείνη δίνει ρεσιτάλ.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου εστιατόριο;
Ο Λουιζίδης στη Βουλιαγμένη και ο Μπάμπης στη Βάρη.
Ο μεγαλύτερος αθηναϊκός φόβος σου;
Ότι δεν θα με αφήσουν να βγω στη στάση μου από το μετρό αυτοί που θέλουν να μπουν.
Ποιος Αθηναίος θα γινόταν ο καλύτερος πρωθυπουργός της χώρας;
Ο Μάνος Χατζιδάκις.
Η καλύτερη θέα στην Αθήνα;
Τα μπαλκόνια των αγαπημένων μου.
Τι θα πρωτοέδειχνες στην πόλη σε έναν ξένο καλεσμένο σου;
Ένα οποιοδήποτε περίπτερο, θα του αγόραζα ένα μόλτο και θα του ζήταγα μία μπουκιά.
Πού αλλού θα ήθελες να ζήσεις στην Ελλάδα;
Σε όλα τα νησιά, ένα ένα, για πάντα.
Ο αγαπημένος σου περίπατος στην Αθήνα.
Μου αρέσει να ψάχνω να βρώ που πάρκαρα. Και να είναι αργά τη νύχτα. Τόσο ώστε οι περισσότεροι να κοιμούνται. Τα παπούτσια μου να χτυπούν στην άσφαλτο και να βγάζουν έναν ειδικό ήχο όταν αντιλαλούν στους τοίχους των αθηναϊκών πολυκατοικιών. Και να έχω ένα μικρό φόβο πως δε θα το βρω ποτέ. Και ότι θα αναγκαστώ να τηλεφωνήσω σε κάποιον φίλο να του ζητήσω να με σώσει. Αλλά δυστυχώς πάντα βρίσκω πού πάρκαρα. Και μένω με την ελπίδα να το ξεχάσω την επόμενη.
Θα φανταστώ κατ΄αρχάς τι έγινε μέσα στα τελευταία μόνο δέκα χρόνια και μετά θα αναρωτηθώ τι μπορεί να γίνει σε πενήντα. Πήραμε όλοι ένα έξυπνο τηλέφωνο που θα γίνει ο καλύτερος και σταθερότερος φίλος όλων μας στην πόλη. Εκείνος θα οδηγήσει σταδιακά σε διάφορα καινούρια πράγματα, εκτός από το να τηλεφωνιόμαστε μεταξύ μας. Θα μας μάθει να αγαπάμε όλοι μια πλατφόρμα που αρχικά ήταν εκεί για να συνδέει ανθρώπους. Τώρα στην Αμερική εκλέγει προέδρους (facebook). Αυτό που ήταν κάποτε απλά το μέιλ μας για να γράφουμε σε άλλους (gmail), μετά θα συνδεθεί με τις γεωγραφικές μας συντεταγμένες (googlemaps). Από τότε δε θα μπορέσουμε ποτέ ξανά να κρυφτούμε από κανέναν στην πόλη. Δουλειές δε θα παίρνουμε πια μέσω μέιλ, αλλά στον προσωπικό μας αριθμό από ανθρώπους που βάζουν στο προφίλ τους φωτογραφίες των παιδιών τους (what’s app). Οι γύρω μας θα ερωτεύονται avatars και όχι περαστικούς (tinder), και για να γίνουμε επιτυχημένοι μουσικοί, εμείς που θέλουμε να είμαστε μουσικοί, θα πρέπει να βασιζόμαστε στις αρεσκείες ανθρώπων που δεν ακούνε τη μουσική μας, αλλά βλέπουν τις φωτογραφίες μας (instagram). Και εάν ποτέ αντέξουμε όλα αυτά και γίνουμε επιτυχημένοι ποτέ, τότε αυτό θα έχει γίνει επειδή ήμασταν πολιτικώς ορθοί. Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή αυτού που θυμάμαι να σημαίνει καλλιτέχνης δέκα χρόνια πριν. Τι θα γίνει λοιπόν σε πενήντα χρόνια στην πόλη; Eγώ δε θα είμαι εκεί να δω. Κουράστηκα ήδη από τον πολύ πολιτισμό και λέω να πάω στο πιο μακρινό και άξεστο μέρος.
Η Σ.Μ είναι αρπίστρια, μουσικός παραγωγός και συνθέτρια. Στις 20&21/5 συμμετέχει στο Diaghilev Festival στο Περμ της Ρωσίας που επιμελείται ο Θεόδωρος Κουρεντζής ενώ θα παίξει live στο Acud Club του Βερολίνου (28/5) και στο Υupiyaya Fest. στη Δονούσα (14-16/6)
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
14°
