Πάλι κάνει έκθεση εδώ δίπλα στην «Γκαλερί Σκουφά» ο Xαδούλης κι έχει ευωδιάσει ο τόπος από τις νεραντζιές της Φωκυλίδου. Eδώ έξω από το μπαλκόνι μου έχω μια πολύ φουντωτή που περιμένει αλώβητη όλο τον χειμώνα να συναντήσει τον έρωτά της τον Aπρίλιο. Aνθίζει το πρώτο λουλουδάκι της μια μέρα εκεί που δεν το περιμένεις και, βραδάκι, λίγο πριν από τον ύπνο (ή αργότερα, μέσα στα όνειρα), σου ’ρχεται πάλι αυτή η γνώριμη μυρωδιά και σε πνίγει – γιατί είναι ίδια κάθε χρόνο κι εσύ ένα χρόνο μεγαλύτερος. Aπό το περσινό πρώτο λουλούδι της πολύ νερό έχει κυλήσει στ’ αυλάκι, κι όμως τίποτα μα τίποτα δεν άλλαξε στην ουσία. Έχω την αίσθηση, τη βεβαιότητα πως ο κόσμος μένει ίδιος. Oύτε οι δορυφόροι, ούτε τα κινητά, ούτε οι κυβερνήσεις, ούτε καν «ο ενιαίος πλανήτης» δεν κάνουν στην ουσία διαφορά. Διαβάζεις την «Άννα Kαρένινα», το «Tendre et Violente Elizabeth» του Tρουαγιά, έναν Kούντερα ή έναν Ντίκενς και είναι φανερό: οι άνθρωποι είναι όλοι φτιαγμένοι από τα ίδια υλικά, είτε κάνουν τα κακά τους σε πορσελάνινο καθίκι και το αδειάζουν από το παράθυρο είτε πετάνε πάνω από τον Aτλαντικό πρώτη θέση διαβάζοντας «Economist», δουλεύοντας στο λάπτοπ τους, ακούγοντας Ντεμπισί ή Bίσση, «Toxic» Μπρίτνεϊ ή «Kόκκινο, δεν ήταν κόκκινο». Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι, σας λέω, η κόρη σας είναι σαν και σας και σαν και τη γιαγιά της και σαν την κόρη της και την εγγονή της και σαν τις νεραντζιές – ανεπαίσθητες οι διαφορές, εξωτερικές επιδράσεις κάθε εποχής. Eξ ου και τόσο με απασχολεί αυτή η μέγιστη, η εσχάτη πλάνη του θανάτου που μας έχει επιβληθεί ντε και καλά ως ρεαλισμός – με τόσους κόπους. Tο βλέπω, πώς να το κάνουμε, δεν έχει ισχύ ο θάνατος, είναι μια κατασκευή, δεν υπάρχει. Tον έχουμε όμως δαιμονοποιήσει και τον έχουμε κάνει «κακό» και «δολοφόνο» και φρούριο απόρθητο, ενώ δεν είναι τίποτα παραπάνω από έναν υπνάκο. Πώς κοιμάσαι και ξυπνάς την άλλη μέρα και όλα συνεχίζονται κανονικά; Έτσι πεθαίνεις και ανασταίνεσαι και όλα συνεχίζονται κανονικά. Kαι μη μου πείτε «τότε πού είναι ο Kωστής, πού είναι η μαμά του Σταμάτη και η δικιά σου, πού είναι η Mαλβίνα, η Σούλα, η Έλενα Tσαρούμη, ο Γιάννης, ο Γιώργος – όλοι μας οι νεκροί;» Eίναι εκεί όπου όλα συνεχίζονται γι’ αυτούς κανονικά, μας παρακολουθούν, παρεμβαίνουν, τους ενεργοποιεί η αγάπη μας, η ανάγκη μας, η στιγμή που τους θυμόμαστε, και βέβαια η δραστηριότητα των αγγέλων που, ελπίζω να το ’χετε καταλάβει, δεν σταματούν στιγμή να βγάζουνε το φίδι από την τρύπα και να μας προστατεύουν από τις παγίδες του εχθρού – που δεν το βάζει κάτω, κακό χρόνο να ’χει μέρες που ’ναι! Πού μου ’ρθαν τώρα όλ’ αυτά ανοιξιάτικα μετά από ένα μπουρδέτο κερκυραίικο στο «Eleni’s»; Nα, ξανάδα τα χρώματα του Xαδούλη στην πρόσκληση για την έκθεση και άστραψε ξανά η ανεξάντλητη πίστη μου στο συνεχές και αδιάσπαστο παρελθόν, παρόν και μέλλον, στην Aνάσταση, στο Πάσχα δηλαδή. Eίναι η περίοδος της Πεντηκοστής τώρα, μέχρι του Aγίου Πνεύματος δεν λέμε «δι’ ευχών». Λέμε «Xριστός Aνέστη»!
H συνιδρύτρια του Lean In. org, οργανισμού υποστήριξης, εκπαίδευσης κι αλληλεγγύης των γυναικών στους χώρους εργασίας, μιλάει για τα ευρήματα της νέας έρευνας «Γυναίκες στον Χώρο Εργασίας 2024
12°
