Η Αθήνα του Νίκου Ζαχαριάδη

Τα διανυκτερεύοντα περίπτερα. Οι αυθόρμητοι «startuppers» που εμφανίζονται με την πρώτη ψιχάλα πουλώντας ομπρέλες. Οι επιβάτες του τελευταίου μετρό τα Σαββατοκύριακα.

 

Οι οδηγοί που παρκάρουν πιάνοντας δύο θέσεις πάρκινγκ στα υπόγεια γκαράζ. Η ματαιότητα των παπακίων χωρίς εξάτμιση. Οι κόκκινες γλιστερές πλάκες των πεζοδρομίων.

 

Οδός Χατζηκώστα στην Πλατεία Μαβίλη. Δυάρι ισόγειο. Κάθε βράδυ είχα διαφορετικούς γείτονες. Ήταν αυτοί που συζητούσαν φεύγοντας από τα μπαρ στον δρόμο κάτω από το παράθυρό μου. Και μια θεούσα στο απέναντι ισόγειο που έραβε δίπλα στο δικό της παράθυρο και με παρακολουθούσε συστηματικά.  

 

Σε μια τεράστια πολυκατοικία χτισμένη στα 70s με 80 διαμερίσματα. Που συνοψίζει το μητροπολιτικό πνεύμα της αστικοποίησης της εποχής. Και την γενικότερη κοσμοπολίτικη ευφορία μιας εποχής όπου ο Νίκος Γαλανός έπαιζε τον πιλότο. Και απέχει 300 μέτρα από την «χωροχρονική» πύλη που ονομάζεται «μετρό Πανόρμου». Η οποία σε μεταφέρει μέσα σε ελάχιστο χρόνο όπου θέλεις. 

 

Βράδυ με προορισμό το Σούνιο. Κορίτσι που δουλεύει σε μπαρ κονσομασιόν στα Καλύβια, πετάγεται μπροστά στο αυτοκίνητο. Ζητάει να την φυγαδεύσω γιατί την κυνηγάει ο φίλος/νταβατζής της. Στη διαδρομή τον βρίζει. Την πηγαίνω στη ΓΑΔΑ να τον καταγγείλει. Στη διαδρομή μου αφηγείται την δραματική ιστορία της. Στην Ασφάλεια το μετανιώνει και μου ζητάει να την γυρίσω στο σπίτι που μένει με τον φίλο της γιατί «κατά βάθος είναι καλό παιδί...». 

 

Να μπορεί, όσο κι αν βιάζεται, να επιλέγει την διαδρομή προς τον προορισμό του με βάση την διάθεση και όχι την απόσταση. Και ο τρόπος που δυσκολεύεται να διαχειριστεί τη βροχή, γιατί δεν την έχει συνηθίσει. 

 

Ο απόμακρος ήχος της τηλεόρασης από κάποιο μπαλκόνι όταν το καλοκαίρι δείχνει αγώνες μουντιάλ. Και οι φωνές που πανηγυρίζουν το γκολ. 

 

«Ελλάδα Σκάσε».

 

Το πανηγύρι έξω από την Εκκλησία του Αγίου Αρτεμίου.

 

Τα καλοκαιρινά απογεύματα με το ποδήλατό μου. 

 

Αυτός ο κουκουλοφόρος που ενώ καιγόταν ένας κάδος πολύ κοντά στο αυτοκίνητό μου και εκείνος είχε ακουμπήσει τις μπύρες του επάνω στο καπό, όταν πήγα να το πάρω σκούπισε με το μανίκι του το σημείο που μου είχε λερώσει και με βοήθησε να ξεπαρκάρω. (Αληθινή ιστορία 100%). 

 

Σαν την σημερινή διαδρομή του 608. Όπου συνυπάρχουν οι φοιτητές από την Πανεπιστημιούπολη με τους «εξαθηναϊσμένους» μετανάστες που επιστρέφουν σπίτι τους στα βαθιά Πατήσια μιλώντας στο κινητό μέσω skype με την χώρα τους.

 

 

Ο Quentin Tarantino. Κατά κάποιο τρόπο το έχει κάνει ήδη. 

 

Ο Νικήτας Κλιντ. Αδιαπραγμάτευτο. 

 

Ένα mashup από τους «Απέναντι» του Πανουσόπουλου, την «Ψυχή στο Στόμα» του Οικονομίδη και το «Άρπα Κόλα» του Περάκη.

 

Η καλύτερη θέα στην Αθήνα.

Πατησίων προς κέντρο, στο σημείο που ανοίγει. Αν κοιτάξεις στο βάθος ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά σου η Ακρόπολη. Και η εικόνα της, έστω και ανάμεσα από καλώδια τρόλεϊ και κολώνες της ΔΕΗ, σε «καθαρίζει» και ξαφνικά τα νεύρα από την κίνηση και τα διπλοπαρκαρισμένα φαίνονται ασήμαντα.

 

Την Πανεπιστημίου. Από το Σύνταγμα μέχρι την Ομόνοια. Γιατί κατά μήκος της αναπτύσσονται όλες οι εκδοχές της Αθήνας. 

 

Στην μπάρα του αγαπημένου μου μπαρ μπροστά στο ουίσκι που δεν χρειάζεται να παραγγείλω καν. 

 

Θα έβγαζα κάρτες στάθμευσης διαρκείας 10 ωρών. 

 

Αυτό που πάω με τα πόδια. Στην γειτονιά. 

 

Τους Police στο Σπόρτινγκ. 

 

Στη Θεσσαλονίκη για τα μεσημέρια του Σαββάτου στα ουζερί.

 

Η πασαρέλα της πλατείας Δεξαμενής. Μεταλαμπαδεύει το πνεύμα της από γενιά σε γενιά. 

 

Ότι κάποιος θα έχει παρκάρει μπροστά στο πάρκινγκ. 

 

Ανθεκτικοί.

 

Πειθαρχημένοι. 
 

---

Ο Ν.Ζ. είναι κωμικοδημοσιογράφος και ραδιοφωνικός παραγωγός στο Αthens Voice Radio 102.5 (καθημερινά 09.00 - 10.00)