Το θρυλικό Mad Club επιστρέφει για ένα βράδυ στο Ρομάντσο

Είναι απόγευμα, λίγο πριν κλείσουν τα αναρίθμητα tabs, το παράθυρο του Spotify, βγουν τα ακουστικά, μπουν τα άδεια ταπεράκια επιμελώς στην tote bag. Είμαι έτοιμη να φύγω από το γραφείο όταν σκάει στο mail μου το δελτίο τύπου για την επιστροφή του Mad Club για ένα βράδυ στο υπόγειο του Ρομάντσο. Οι ιστορίες που έχω ακούσει για τα βράδια στο Mad, πολλές.

Η εμπειρία μου μηδενική, καθώς λόγω ηλικίας είναι πρακτικά αδύνατον να το έχω προλάβει. Τα αντανακλαστικά μου λένε ότι όχι μόνο μπορώ, αλλά οφείλω να τσιμπήσω το θέμα και με μία απλή ερώτηση που στην πραγματικότητα βάζει τον ερωτώμενο να κάνει μόνος του όλη τη βρώμικη δουλειά, βγάζω ένα μικρό και αξιοπρεπές αφιερωματάκι.

Αναρωτιέμαι ωστόσο, έχω το δικαίωμα να γράψω για το Mad Club, το πρώτο ορθάδικο της Αθήνας (πρώτα Πλάκα, έπειτα στη Συγγρού, εσχάτως στο Γκάζι, αλλά δε νομίζω ότι αναφέρεται ποτέ κανείς σε αυτή την τελευταία «αλλαγή έδρας»), το ορμητήριο των Indies, αυτής της μικρής αλλά σφιχτής σα γροθιά φυλής της πόλης στα 90s, το «σπουδαστήριο» του βρετανικού ήχου;

Το δελτίου τύπου κάπου προς το τέλος αναφέρει «για αυτούς που το έζησαν και για αυτούς που θα ήθελαν να το έχουν ζήσει». Ανήκω σίγουρα στη δεύτερη κατηγορία, που με το ζόρι πρόλαβε τα απόνερα του αθηναϊκού clubbing που έφτασε ασθμαίνοντας μέχρι το 2009 για να αφήσει την τελευταία του πνοή λίγο αργότερα.

Ωστόσο δεν είμαι σίγουρη σε τι ωφελούν τέτοιου είδους revivals. Μου θυμίζουν τη φρενίτιδα με τα sequel θρυλικών ταινιών που δεν προορίζονταν ποτέ για συνέχεια ή τα remake. Αποτέλεσμα της συνολικής «ρετρολαγνείας», θα πουν οι περισσότεροι, αλλά θέλει πολύ μαεστρία για να μη μετατραπούν τέτοιες επιστροφές σε μνημόσυνο πιο απλών εποχών.

Έτσι, εκεί που οι resident Djs του Mad Μήλιος και Pascal - που θα επιχειρήσουν την ολική επαναφορά αυτό το Σάββατο στο Ρομάντσο - και ο θαμώνας Λάκης Ιωνάς (The Callas) θα μου έσωζαν το τομάρι, λέγοντας ο καθένας από μία ιστορία για το θρυλικό μπαρ που εγώ δεν έζησα, αλλά ίσως κανείς να μη το ψυλλιάζονταν αν με λίγη έρευνα επιχειρούσα έναν πιο ατμοσφαιρικό πρόλογο, τους ρωτώ τι νόημα έχει ένα τέτοιο revival σήμερα, θυμίζοντας στον εαυτό μου ότι η θέαση των πραγμάτων από μία άλλη σκοπιά (ηλικιακή, φυλής, μουσικών προτιμήσεων, ό,τι), γεννά τουλάχιστον ενδιαφέροντα ερωτήματα.  

Ο Λάκης Ιωνάς θυμάται ένα βράδυ στο Mad, ή καλύτερα δίπλα από το Mad

«Μία από τις βραδιές που θυμάμαι είναι μια φορά που για άγνωστο λόγο και μετά από πολλά ντράβαλα είχαμε καταλήξει με την παρέα μας όχι στο μαγαζί, αλλά δίπλα από το μαγαζί, σ’ ένα μικρό παρκάκι και παίζαμε τοξοβολία με κάτι πλαστικά βέλη και τέτοια, για  τα οποία δεν έχω ιδέα το πού βρεθήκανε. Μετά, έπεσε μια μεγάλη σκαλωσιά την ώρα που κατουρούσα και μετά φάγαμε μακαρονάδες στο 24ωρο και ένας από εμάς πήρε πατάτες τηγανιτές με κόκκινη σάλτσα και κάποιος άλλος σουβλάκι κοτόπουλο και μετά περιμέναμε κανά μισάωρο ταξί και μετά ξημέρωσε και σβήσαμε τα φώτα. Σχεδόν κάθε φορά που περνάω από εκείνο το ύψος της Συγγρού αισθάνομαι μια απορία».

Τι νόημα έχουν τέτοιου είδους revival σήμερα;

Ε, ok, ούτε καλό είναι ούτε κακό. Μια χαρά θα είναι, fun θα έχει, super μουσικές, πολύς γνωστός κόσμος και παλιοί φίλοι και όλα. Δεν ξέρω αν έχει συγκεκριμένο νόημα, αλλά και γιατί όχι;  Έτσι και αλλιώς ένα πάρτι είναι και τα πάρτι είναι πάντα ένα πάρτι. Μια χαρά.

Ο dj Χρήστος Μήλιος δεν μπορεί να ξεχωρίσει μόνο μία νύχτα

«Είναι σχεδόν αδύνατο να ξεχωρίσω μόνο μια ιστορία από τότε. Πολλά τα χρόνια και η κάθε βραδιά είχε κάτι καινούριο, κάτι διαφορετικό να σου πει. Ξεχώριζαν συνήθως όμως τα live που γινόντουσαν στον χώρο της Συγγρού 49 και οι βραδιές όπου μαζί σου χόρευαν και έπιναν τα μέλη από μεγάλες και μικρές indie μπάντες μετά από συναυλία τους στην Αθήνα.

Δύο είναι οι λόγοι για μένα για το revival του Mad club. Ο πρώτος είναι καθαρά νοσταλγικός για την εποχή εκείνη που πολλοί έζησαν και λίγοι θα ξεχάσουν. Περιμένουμε να βρεθούμε με ανθρώπους γεμάτους από αναμνήσεις και να ξαναζήσουμε έστω για λίγο τις εποχές εκείνες. Ο δεύτερος είναι να έχουν την ευκαιρία να έρθουν ηλικιακά νεότεροι άνθρωποι και να ζήσουν το clubbing της δεκαετίας του ‘90 για το οποίο έχουν ακούσει πολλά κατά καιρούς. Και στις δυο περιπτώσεις θα επιδιώξουμε να μεταφέρουμε την αύρα του τότε στο σήμερα.

…ενώ ο Pascal θα θυμάται για πάντα ένα σύνθημα των Farm

«Επειδή ήμουν ο πρώτος resident dj τοy Mad έχω πραγματικά άπειρες ιστορίες. Τι να πρωτοθυμηθώ... Τη βραδιά που μπήκαν τα Ματ και διέλυσαν το μαγαζί, όλα τα group που έρχονταν μετά τα live τους, τις βραδιές που αναγκάστηκα να σταματήσω κομμάτια που έπαιζαν γιατί τα παιδιά είχαν εκστασιαστεί (χωρίς ναρκωτικά) και έσπαγαν τους τοίχους του club;

Μία ιστορία όμως  που αντανακλά στο πόσο ενημερωμένοι ήμασταν είναι το βράδυ μετά την συναυλία των Farm στο Mad τα μέλη του group έχουν κάτσει μαζί μου στην κονσόλα κ συζητούν ακούγοντας το set μου. Φανερά εντυπωσιασμένοι χόρευαν κ τραγουδούσαν μέχρι που έκλεισε το μαγαζί λέγοντάς μου ότι ήταν από τα καλυτέρα set που έχουν ακούσει και ότι αν το Mad ήταν στο Λονδίνο θα ήταν πιο διάσημο από το Ministry of Sound! “One club in Athens. There is only one club in Athens” τραγουδούσαν ρυθμικά όλο το βράδι. Μου ζήτησαν δε αν ποτέ βρεθώ στα μέρη τους να κλείσουν ένα club για να παίξω. Δεν έπαιξα ποτέ στο πάρτι τους, αλλά μερικά χρόνια αργότερα ήρθαν μονοί τους και με βρήκαν στο Heaven club του Λονδίνου που είχα εμφανιστεί ως guest dj και περάσαμε όλο το βράδυ πίνοντας μπύρες και φωνάζοντας “One club in Athens, there's only one club in Athens”.

Δε μπορεί να θεωρηθεί revival ένα πάρτι ενός club που έχει περάσει στην ιστορία όσο πρωτοποριακό και αν ήταν. Θα έπρεπε να αναγεννηθούν όλα τα group της εποχής και να παίζουν όλα τα μέσα Happy Mondays, EMF, Inspiral Carpets, 808 State κτλ όπως και τότε, πράγμα που δεν είναι εφικτό. Το νόημά του είναι μια βραδιά διασκέδασης και επιστροφής στα χρόνια της αθωότητας για αυτούς που ήταν θαμώνες του club ή απλά λάτρεις της σκηνής του Manchester αλλά και μια ματιά για του νεότερους στο τι γινόταν τότε μουσικά. Μια επανάσταση που επηρέασε τόσο την rock, όσο και την ηλεκτρονική μουσική, ενώ έβγαλε δεκάδες συγκροτήματα που έγραψαν ιστορία, αρκετά από τα οποία ακόμα γράφουν».

Mad Club for a night, 27/10, 23:30, Ρομάντσο, Αναξαγόρα 3 - 5