Το Φεστιβάλ της ΚΝΕ ήταν πάρτι

«Θα έρθεις;» Ή και τι γίνεται όταν οι δυο καλύτεροί σου φίλοι σε αυτή τη ζωή επιμένουν να πορεύονται ορθόδοξα μαρξιστικά και λενινιστικά, σε αντίθεση με εσένα, που, αφού στα νιάτα σου φλέρταρες με τους αναθεωρητές, σήμερα τα κοιτάς όλα ιδιωτεύοντας και από απόσταση; Και πώς απαντάς στην πρόσκλησή τους να παραστείς στην τελευταία και πιο μεγάλη μέρα από πλευράς προσέλευσης του Φεστιβάλ της ΚΝΕ; Που δεν ήταν άλλο ένα νούμερο στην αδιάλειπτη συνέπεια του «θεσμού», αλλά κομβικής σημασίας: 100 χρόνια ΚΚΕ, 50 χρόνια ΚΝΕ. Απαράβατος κώδικας της ανδρικής φιλίας: δεν λες ποτέ όχι όταν τα αδέλφια σου σε καλούν στη γιορτή τους, όσες αντιρρήσεις και να έχεις με το κόμμα. Να 'μαστε καλά να διαφωνούμε και να προβοκάρουμε ο ένας τον άλλο, αυτό μου έμαθε η ζωή τα τελευταία χρόνια. Να το συζητάμε και να τσουγκρίζουμε τις βότκες μας, αγκαλιασμένοι και γεροί. 

Κι έτσι το περασμένο Σάββατο βρέθηκα στο μητροπολιτικό πάρκο «Αντώνης Τρίτσης», σύνορα Καματερού με Ίλιον, με μια συντρόφισσα στην είσοδο να με υποδέχεται με τον Οδηγητή, μόνο που αυτή δεν είναι η είδηση. Είδηση ήταν το μαλλί, πάνκικο νιου γουέιβ βαμμένο ροζ. «Σ’ το ’χα πει», με προγκάρει ο Μιχάλης, βλέποντας την έκπληξή μου, «ξεκόλλα από τα στερεοτυπικά των παλιότερων χρόνων». Όντως. Οι νέες Κνίτισσες είναι χαμογελαστές και σέξι, το dress code τους αίρει κάθε στερεοτυπική εικόνα αμπέχωνου και φούστας κλαρωτής από τα αμφιθέατρα των φοιτητικών μου χρόνων. Και το σοκ διπλό, όταν λίγα μέτρα μέσα, με το που περάσαμε την κεντρική πύλη, τρακάρω Κνίτη με μπλουζάκι Clash. Και λίγο πριν την ομιλία του γενικού γραμματέα Νίκου Αμπατιέλου, από τα ηχεία οι σύντροφοι djs βαράνε για υποδοχή τους αγαπημένους μου Ισπανούς και ελευθεριακούς φλαμίνγκο πανκ Ska-P. Δεν χρειάζεται να είσαι μετεωρολόγος για να μαντέψεις προς τα πού πλέον φυσά ο άνεμος αλλά και το pH της νέας ΚΝΕ, για να παραφράσω τον Ντίλαν. Είναι ροκενρόλ! Εξέλιξη φοβερή, αν σκεφτώ το ιδεολογικό κυνήγι που τρώγαμε παλιά εμείς τα «αμερικανόπληκτα»! Ναι, η ανάλυση έγινε, το χάσμα γεφυρώθηκε, η νέα ΚΝΕ παιανίζει επιτέλους και τα «δικά μας», που πλέον είναι όλων μας. 

Το είδα καθ' όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ, που παρεμπιπτόντως ως και περασμένα μεσάνυχτα που το περπατούσαμε πάνω κάτω, έμοιαζε περισσότερο με γλέντι σαν εκείνο των Iron Maiden στη Μαλακάσα, τελευταίο φεστιβάλ που έδωσα «αγωνιστικό» παρών! Όχι μόνο εξαιτίας της μεγάλης σκηνής αλλά και των περιφερειακών μικρών που έντυναν το σάουντρακ, αλλά και εξαιτίας ενός διαολεμένου κεφιού, χαράς, συζητήσεων στα πηγαδάκια και… «πολύ λαός, ρε Μιχάλη». Χαμογελάει: «Σ’ τα λέγαμε»! 

Εκατό χιλιάδες Αθηναίοι πέρασαν το περασμένο τριήμερο από το φεστιβάλ. Έκαναν ανάρπαστο το επετειακό και συλλεκτικό άλμπουμ για τα γενέθλια του κόμματος, όπως και το κόκκινο μακό για τα πενηντάχρονα της οργάνωσης, χειροκρότησαν τον γραμματέα της ΚΝΕ Νίκο Αμπατιέλο και κατόπιν τον γενικό γραμματέα του κόμματος Δημήτρη Κουτσούμπα, που μίλησαν γρήγορα, ξεκάθαρα, σταράτα και προπάντων σύντομα, καθώς κάνω αντιπαραβολή με κάποια παλαιότερα φεστιβάλ, που οι αναλύσεις ήταν εμβριθείς και μακρυνάρια, με αποτέλεσμα να τις «χαίρονται» μόνο οι πολύ μέσα στη φάση. Τα μηνύματα ήταν εύληπτα, και φυσικά το επιμύθιο-ταγκ με το οποίο έκλεισε τον λόγο του ο Κουτσούμπας δεν ήταν άλλο από το «Ήταν μακρύς ο δρόμος ως εδώ, δύσκολος δρόμος, σίγουρος δρόμος, ο δικός σου δρόμος». 

Λίγο πριν από τις ομιλίες τους ανέβηκε στο βήμα η Αχμέντ Ταμίμι, η δεκαεπτάχρονη Παλαιστίνια που η απαγόρευση εξόδου της από την κατεχόμενη Δυτική Όχθη άρθηκε μετά από διεθνή κινητοποίηση αλληλεγγύης, σκορπίζοντας συγκίνηση αλλά και πάθος με τον βενσερέμος χαιρετισμό της. 

Περιφέρομαι στους χώρους του φεστιβάλ κάνοντας «σελέμπριτι σπότινγκ»: ο Κώστας Καζάκος, ο Θάνος Μικρούτσικος σε πηγαδάκι με τους Νταλάρα, Κότσιρα και Πασχαλίδη να σετάρουν τα τραγούδια που θα ερμηνεύσουν σε λίγο στο μεγάλο αφιέρωμα για τον Ρίτσο, ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος του Φεστιβάλ Αθηνών, ο Γιώργος Κιμούλης, «διευρυμένο πλαίσιο φίλων», σκέφτομαι μέσα μου, όταν βλέπω και τον Γιάννη Μηλιό - δεν είμαι ο μόνος αναθεωρητής. 

Στη σκηνή με τις εκδόσεις της Σύγχρονης Εποχής ένας χαμός, όπως επίσης και στο περίπτερο της Ελληνοκουβανικού Συλλόγου, όπου νομοτελειακά εκεί πρέπει να πάμε για κοκτέιλ μοχίτο, δεν θέλει ρώτημα, στους ειδικούς! Στα δε τραπεζάκια και πάγκους που είναι απλωμένα σε όλο το μήκος του πάρκου, η νύχτα εξελίσσεται σε κάτι μεταξύ πικ-νικ μετά συζητήσεων εφ' όλης: σενάρια εκλογών και πρόγνωση ποσοστών, ανταμώματα παλιών φίλων και συντρόφων που τα παιδιά τους τριαντάρισαν και τα άσπρα μαλλιά τους εβδομηντάρισαν, βίβα μας στα ποτήρια και μετά τα σουβλάκια και τις μπίρες, σβήσιμο με λουκουμάδες περιχυμένους με σοκολάτα. 

Στο θεατράκι, αράζουμε στις κερκίδες. Μια ποδοσφαιρομπριγκάδα από επτάχρονα τσακαλάκια στη σκηνή κλωτσοπατινάρει έχοντας φτιάξει μια αυτοσχέδια μπάλα από τσαλακωμένα μπουκάλια κόλα - καλά να πάθεις, ιμπεριαλισμέ, δεν αντέχω να μην τρολάρω! Ο αρχηγός τους έχει μακριά μαλλιά σαν του Αγιάλα και φορά φανέλα της Αργεντινής. Τσακίζουμε τα σουβλάκια μας και χαζεύουμε το φεγγάρι πάνω από το πάρκο. Δροσερή νύχτα, πολλή αγάπη και συντροφικότητα στην ατμόσφαιρα. 

Τι γίνεται όταν οι δυο καλύτεροί σου φίλοι στην Αθήνα επιμένουν ορθόδοξα λενινιστικά και μαρξιστικά και σε προσκαλούν στην κόκκινη γιορτή τους; Αυτό έγινε: πέρασα καταπληκτικά, είδα κόσμο που επίσης ήταν εκεί για να περάσει όμορφα, να μοιραστεί, να επικοινωνήσει αλλά και να δηλώσει παρών. Με τον τρόπο του, που χρόνια τώρα, και δεν πάει εγώ να έχω χίλιες ενστάσεις, εντούτοις ποτέ δεν έλειψε ή δεν στάθηκε αλληλέγγυος και απέναντι στα μεγάλα ζητήματα της εποχής. Με τον τρόπο του, ξαναλέω. Που δεν είναι απαραίτητο να συμφωνεί με τον τρόπο μου, αλλά οι κουβέντες να γίνονται ιδέες, να ανταλλάσσονται και να σας έχει ο Λένιν καλά, πάντα να ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε, βρε. Παράφρασα Σαββόπουλο, ενώ λίγο πριν την έξοδο από το πάρκο Τρίτση, ο Tenorman με τους Opera Chaotique διασκεύαζε το «Rolling in the deep» της Adele. Είπαμε! Η νέα ΚΝΕ έπιασε το μήνυμα των καιρών και έπαψε να αποτελεί «κλειστό κύκλωμα», ανταμώνοντας και ανοίγοντας τις πόρτες της σε όλα τα «διαφορετικά» παιδιά. Νίκη!