Δύο Αθηναίοι, η Στέλλα και ο Κωστής, φανατικοί του κέντρου της πόλης, βλέπουν τις ταράτσες των απέναντι
Δύο Αθηναίοι, η Στέλλα και ο Κωστής, είναι φανατικοί του κέντρου της πόλης. Από το μπαλκόνι του δωματίου τους βλέπουν τις ταράτσες των απέναντι: κεραίες, μπουγάδες, σύννεφα. Κάθε μπουγάδα και μία διαφορετική ιστορία, κάθε σύννεφο και μία άλλη ατμόσφαιρα – αυτή ήταν η ιδέα που άρχισε να σχηματίζεται στο μυαλό τους σαν ένα πρότζεκτ.
Εδώ και δύο χρόνια άρχισαν να φωτογραφίζουν την ίδια ταράτσα και να γράφουν τα διηγήματά της (υπάρχουν περίπου 60 ταράτσες). Στη δική τους ανεβαίνουν και προβάλλουν στον τοίχο ταινίες 8 mm. Κάποια στιγμή, μάλιστα, η Στέλλα γύρισε και μία πειραματική ταινία με μπουγάδες, «The other story of Snow white». 12 γυναίκες απλώνουν ρούχα, ενώ μας αφηγούνται το γνωστό παραμύθι της Χιονάτης.
Φωτογραφίες: ΣΤΕΛΛΑ ΣΕΡΕΦΟΓΛΟΥ, ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ
ΤΑΡΑΤΣΑ 1
Έμενε σε ένα μικρό υπόγειο διαμέρισμα. Το φως της μέρας εκεί μέσα ήταν πάντα ίδιο. Από τα μικρά χαλασμένα παράθυρα δεν ξεχώριζες τον καιρό, λιακάδα, συννεφιά, όλα ίδια.
Γι’ αυτό κι από όλες τις δουλειές του σπιτιού, προτιμούσε το άπλωμα των ρούχων. Ανέβαινε στην ταράτσα της πολυκατοικίας και καμιά φορά ο αέρας φυσούσε τόσο δυνατά που σήκωνε το φόρεμά της. Τι όμορφα να είσαι ψηλά, με ήλιο, αέρα, να κοιτάς την πορτοκαλί μπάλα που έχει χάσει κάποιο παιδί, σωστό νεράντζι πεσμένο στην άκρη του δρόμου.
Εκείνη την ημέρα είχε σίδερο. Τα μικρά ρουφούσαν με μανία το αναψυκτικό τους. Τα καλαμάκια σχεδόν φωσφόριζαν. Από το μέσα δωμάτιο ξεχυνόταν μία μπόχα από ιδρώτα και μπίρα, αυτό το ρεμάλι ο αδερφός της μάζευε τους φίλους του σχεδόν κάθε βράδυ και μεθούσαν παρέα. Τι να κάνει; Άνεργοι όλοι τους.
Να μπορούσε να φύγει από εκείνη την τρύπα! Να πάνε κάπου πιο ψηλά, σε ένα σπιτάκι πάνω στη γη, όχι μέσα σε αυτή την πρόβα θανάτου, όπως ψιθύριζε μονάχη της.
Απ’ έξω μια σειρήνα ακούστηκε. Κάποιο πυροσβεστικό ξεπερνούσε με θράσος τη φασαρία της γειτονιάς.
Να φύγει! Δεν θα πήγαινε πουθενά.
Ο ήχος του πυροσβεστικού χάθηκε αφήνοντας τα μάτια της βουρκωμένα. Ως εκεί. Δεν επέτρεπε τα κλάματα. Κι αν άρχιζε και δεν μπορούσε να σταματήσει; Τι; Να πλημμυρίσει το υπόγειο διαμερισματάκι; -Σ.Σ.
ΤΑΡΑΤΣΑ 2
Την άφησε στο κρεβάτι και σηκώθηκε. Είχε αποκοιμηθεί. Βγήκε από το δωμάτιο στην ταράτσα και περπάτησε ως την άκρη. Το φεγγάρι τον έλουσε, όπως τα γύρω σπίτια και τη θάλασσα. Ησυχία.
Αυτή η πόλη ήταν τώρα μόνο δική του. Ύψωσε τα χέρια.
-Μη σε χάσω! ακούστηκε η μικρή της φωνή από το δωμάτιο.
Δεν απάντησε.
Με το πρώτο φως γύρισε κοντά της για να κρυφτεί απ’ τα μάτια της πόλης.
«Τι έρωτας!» είπε η γειτόνισσα κι έκλεισε το απέναντι παράθυρο.
Ο ήλιος τούς έκαιγε μέχρι αργά.
Το θυμούνται ακόμα. -Κ.Π.
Περισσότερες «Ιστορίες Ταράτσας» σε συνέχειες, στο athensvoice.gr
H συνιδρύτρια του Lean In. org, οργανισμού υποστήριξης, εκπαίδευσης κι αλληλεγγύης των γυναικών στους χώρους εργασίας, μιλάει για τα ευρήματα της νέας έρευνας «Γυναίκες στον Χώρο Εργασίας 2024
13°
