Καλοκαίρι. Που κρατάει μέχρι να τελειώσει ο Σεπτέμβριος, δηλαδή προχωρημένα πράγματα, στην Ελλάδα ζούμε. Ξέρουμε τι είναι «ντάλα»… το «ζούμε» μας ξεφεύγει λίγο τελευταία.
Η μία συζήτηση είναι «θα πάτε διακοπές πουθενά;» και η άλλη «πήγατε πουθενά τελικά;» με το «πουθενά» να ενώνει τις δύο άκρες–ή το καλοκαίρι ενδιάμεσα.
Η μία συζήτηση είναι «θα πάτε διακοπές πουθενά;» και η άλλη «πήγατε πουθενά τελικά;» με το «πουθενά» να ενώνει τις δύο άκρες – ή το καλοκαίρι ενδιάμεσα. Το καλοκαίρι στην Ελλάδα είναι μεγάλο, απλώνεται (χαλαρουίτα) σε παραλίες και θάλασσες όσο πιάνει το μάτι σου. Είναι ό,τι καλύτερο έχει να προσφέρει η χώρα: σχεδόν τέσσερις μήνες με αντηλιακό υψηλής προστασίας σε πλαζ… Πέτυχα ένα ζευγάρι Γάλλων με το παιδάκι τους στον Εθνικό Κήπο μια ζεστή μέρα του ευρύτερου θέρους, θα πήγαιναν στην Αστυπάλαια την επομένη, είναι λέει απίστευτο μέρος με απίστευτες παραλίες, και τους πιστεύω βέβαια, δεν είχανε κανένα λόγο να με παπαριάζουν για ελληνικό νησί ότι τάχαμου σκίζει ενώ είναι στην πραγματικότητα τσίγκινο. Αστυπάλαια: μπορεί και να έχω πάει, την κοιτάζω στο Γκουγκλ και είναι όντως όπως τη φαντάζεσαι, μπλε-άσπρη σαν ελληνικό νησί, ουάου...
Ο Εθνικός Κήπος το καλοκαίρι έχει δροσιά, πρασινάδα ατέλειωτη, κανα-δυο-τρία ζώα να δείξεις στα παιδάκια σου, λιμνούλες, παιδικές χαρές και ένα ωραίο καφέ με πέργκολες (το μιλκ σέικ κάνει 6 ευρώ. Το παγωτό 6,80. Χαμός). Έχουν βγάλει, όμως, τις πάπιες από τις λιμνούλες, τζάμπα φέραμε μπαγιάτικα γαριδάκια να τις ταΐσουμε, τις έχουν στα κλουβιά μαζί με παγώνια, χήνες, κότες, μπεκάτσες και κάτι αίγαγρους αίφνης, που κυκλοφορούνε με μια αδιαφορία για τα πτηνά και μια λιγούρα για τα γαριδάκια. Υπάρχουν περιστέρια παντού, μέσα κι έξω από κλουβιά, και μικρή λιμνούλα με χελώνες, επίσης γαριδακο-φάγες. Τα ζώα (όσα έμειναν) σου φέρνουν μία θλίψη, τα παπαγαλάκια τα θυμάμαι πιο φαντεζί, να πεταρίζουν και να σκίζονται με πλούσιο λεξιλόγιο σε κανα-δυό γλώσσες αλλά τα βρήκαμε τώρα κομματάκι τσουρομαδημένα. Όχι από τη ζέστη (είχε 31 βαθμούς), μάλλον φιλοσοφικού επιπέδου ήτανε η τσουρομάδησή τους – σα να βαριόντουσαν να φτιάξουνε φτέρωμα για το κοινό, σα να μην τους ένοιαζε ποιος κοιτάει και ποιος όχι. Σα νοικοκυρές της δεκαετίας του ’50, με τα ρόλεϊ και τις παντόφλες, ωχ αδερφέ, σιγά που θα μας δει η γειτόνισσα, δε κοιτάει τα χάλια της…
Οι χελώνες επίσης ήταν δυσκοίλιες: στριμωγμένες η μία πάνω στην άλλη στο λαδί νερό τους, με το ζόρι έκοβαν μια γωνίτσα γαριδάκι, κι αυτό από περιέργεια – κόρες ψωμιού, φλούδες καρπουζιού και μια σαγιονάρα έπλεαν γύρω τους αγάλι-αγάλι. Ήπιαμε χρυσοποίκιλτα μιλκ-σέικ στο καφέ κι έπειτα είδαμε την αλλαγή φρουράς μαζί με τους Γάλλους, που εντυπωσιάστηκαν. Λίγο πριν φύγουνε για την Αστυπάλαια, δηλαδή, όπου θα εντυπωσιαστούν ακόμα περισσότερο.
Ένα βράδυ πήγαμε στον Δημοτικό Κινηματογράφο «Χολαργό», στο προαύλιο του σχολείου: έχουν στήσει οθόνη στη μία μεριά και καρέκλες στην άλλη, το κυλικείο φτιάχνει ποπ-κορν, τα παιδάκια αλωνίζουν ανάμεσα στα καθίσματα και περνάνε αξέχαστα, ενώ οι μεγάλοι πίνουνε μπίρες και χαζεύουν ό,τι προλαβαίνουν από την ταινία. Η ατμόσφαιρα είναι... χαλαρή επαρχιώτικη, θερινός σινεμάς μικρής πόλης. Αισθάνεσαι πολύ cosy. Τα εισιτήρια έχουν 5 ευρώ. Ο ουρανός είναι γεμάτος αστέρια. Χλιδή.
Ε, αυτά. Πήγα στο «Kilo shop» να αγοράσω δώρα για φίλες με το γνωστό πλέον δεκάρικο που ψάχνεις πώς να το κάνεις να φτουρήσει – εδώ μπορείς, γιατί ένα μπλουζάκι ζυγίζει 2-5 ευρώ, μία μαντίλα ούτε 2. Τα τζιν είναι ακριβά (€ 8-9) γιατί ζυγίζουν κάτι παραπάνω κι ό,τι έχει βαριά κουμπιά σε πάει στα ύψη (μέχρι € 15!) Βρίσκεις ένα σωρό πράγματα, με λίγη τύχη/ψάξιμο φτιάχνεις γκαρνταρόμπα σχεδόν με το τίποτα. Αλλά είναι ωραία ακόμα και στο χάζι, το θυμάμαι αυτό το concept στη Γαλλία, όπου ξεκίνησε πριν 20 χρόνια: ένα μαγαζί στην αρχή, σαν παλιατζίδικο, αλλά με άποψη. Έπειτα έγινε αλυσίδα τέτοιων μαγαζιών με αξεσουάρ, ρούχα και παπούτσια που τα πλήρωνες με το ζύγι. Κάποτε ο Βασίλης Βασιλικός μού είχε πει ότι στα Σίξτις πουλούσανε έτσι τα βιβλία, με το βάρος: όσο πιο ελαφριά, τόσο φθηνότερα. Νομίζω εδώ μπήκαμε, δηλαδή όπου να ’ναι να βγαίνουμε…
Μετά σε παιδικό πάρτι έφαγα παγωτό από έναν κύριο με παραδοσιακό καροτσάκι παγωτατζή, «Ο Λαζός», που φτιάχνει παγωτά και γλυκά από το 1967… το αναφέρω επειδή έχω φάει χιλιάδες παγωτά όχι μόνο από το 1967, αλλά και από διάφορα παγωτατζίδικα, κι αυτό ήταν πιο ωραίο (παγωτό). Μπορεί να είναι «Λάζος», βέβαια, είχε ένα κερασάκι ζωγραφισμένο πάνω στο Όμικρον στην κάρτα, που αν δεν είναι τόνος είναι απλό κερασάκι.
Το καλοκαίρι περνάει αργά-αργά σαν χελώνα μέσα στη λιμνούλα του Εθνικού Κήπου, αλλά όταν το κοιτάς μετά, το χειμώνα ας πούμε, σου φαίνεται σα να πετάχτηκε στον αέρα και να εξαφανίστηκε σε δευτερόλεπτα το άτιμο, σαν τις πιτσικωτές μπεκάτσες του Κήπου που έχουνε μια φούρια και μια πρεμούρα πια, λες κι είναι καλεσμένες στο Μαξίμου απέναντι και δεν έχουν τι να φορέσουν.
Κουλαμάρες, εννοείται. Και δεν φταίει καν η ζέστη...
H συνιδρύτρια του Lean In. org, οργανισμού υποστήριξης, εκπαίδευσης κι αλληλεγγύης των γυναικών στους χώρους εργασίας, μιλάει για τα ευρήματα της νέας έρευνας «Γυναίκες στον Χώρο Εργασίας 2024
11°
