Είναι λίγο παράξενο αυτό το ρητό – δηλαδή πώς αλλιώς; Και γιατί σου κολλάει μετά «μα ο νέος είναι ωραίος», για να μην παρεξηγηθεί ο νέος; Σκορδοκαΐλα του, του νέου. Ο παλιός είναι που ασχολείται.
Κάθε φορά που κάποιος πενηντάρης λέει «εμείς δεν είμασταν έτσι» πάνω σε κουβέντα για τους εικοσάρηδες, αρχίζω να πέφτω σε νάρκη αυτόματα: εννοείται ότι «δεν είμασταν έτσι» επειδή είμασταν πολύ χειρότεροι, και τα μισά ζόρια που τραβάμε τώρα προέρχονται από το μαρινάρισμα (σε αλκοόλ, ντραγκς, φούμες) που φάγαμε στη διάρκεια της εκτεταμένης εφηβείας μας. Η οποία εφηβεία χοντρά-χοντρά κράτησε απ’ τα 14 ως τα 45, και σε αρκετές περιπτώσεις αντέχει ακόμα. Τι, είμασταν πιο φιλότιμοι; Σιγά τα αυγά. Κι εμείς κοροϊδεύαμε τον κόσμο, τους/τις γκόμενους/ες, καθηγητές, γονείς και εργοδότες μας. Ακούγαμε καλύτερη μουσική; Ίσως, αν ήμουν η μοναδική που άκουγε και Barry Manilow. Εκτός από Pink Floyd. Για να μη θυμηθούμε τους Millie Vanilli.
Διαβάζαμε πιο πολλά βιβλία; Ψέματα. Κάναμε πως διαβάζαμε για να δείχνουμε βαθυστόχαστοι στα γκομενικά μας. Είχαμε το «Αντί» στην τσέπη αλλά ίσα που του ρίχναμε μια ματιά, κι αυτό όταν υπήρχε πιθανότητα να χτυπήσουμε κουλτουριάρη/α. Που όση κουλτούρα κι αν διέθετε, ήτανε τάλε-κουάλε – κι αυτός/ή μόνο τα περιεχόμενα αποστήθιζε.
Όχι πως είμασταν υποκριτές, τη δουλίτσα μας κοιτάζαμε: να τελειώνουμε με μαθήματα και υποχρεώσεις για να βρούμε τους κολλητούς, να βγούμε το βράδυ, να κάνουμε χαβαλέ. Ό,τι κοιτάζει δηλαδή κι ένας σημερινός 20χρονος που ακόμα δεν τον έχει πιάσει η μαρινάτα ή δεν έχει μπει καν στη χύτρα. Ο παλιός είναι αλλιώς σήμερα επειδή… είναι μπαγιάτικος, πάει και τελείωσε, και ο νέος είναι ωραίος επειδή είναι φρεσκαδούρα. Το ρητό στέκει περισσότερο σαν παρηγοριά για τον παλιό παρά σαν κολακεία για τον νέο, και έχει πρακτική χρησιμότητα μόνο σε συγκεκριμένες περιπτώσεις: όταν ο 40άρης μπαμπάς δείχνει στον έφηβο γιο του πώς ανάβει ένα τζάκι, π.χ., ή όταν ένα παραδοσιακό εστιατόριο φτιάχνει κυριλέ μενού για να το τρίψει στα μούτρα του μοντέρνου (εστιατορίου). Αν και εδώ που τα λέμε το μοντέρνο εστιατόριο δεν έχει παρά να πάει σε πέντε-έξι παλιακά ώστε να τσιμπήσει τρικ, κι ο έφηβος μπορεί να μη μάθει ποτέ πώς ανάβει ένα τζάκι χωρίς να στερηθεί τίποτα ή να μείνει κοντός, ας πούμε. Ωραία είναι όλα αυτά αλλά έχω χάσει τον ειρμό εντελώς και κάτι άλλο ήθελα να πω (το οποίο χάνεται στα βάθη της υστερίας), επομένως πάμε σε εστιατόρια.
Πήγαμε στο “Prunier”, που είναι κυριλέ, παλαιάς κοπής, καθώς πρέπει, με παραδοσιακά γαλλικά πιάτα και με χειροποίητες πατατούλες τηγανητές να συνοδεύουν τα γεύματα. Το σέρβις στο “Prunier” είναι εξίσου άψογο με τα φιλέτα, τις σαλάτες, τα πρώτα και τα κρασιά του – εδώ θα κόλλαγα ίσως το «ο παλιός είναι αλλιώς». Τρως πολύ ήσυχα, μιλάς χωρίς να σε ακούνε από τα διπλανά τραπέζια (που άλλη όρεξη δεν είχανε, να ακούνε εσένα – αλλά λέμε). Νομίζω ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα στο μαγαζί τα τελευταία εκατό χρόνια, και δεν σε χαλάει αυτό, ειδικά αν είσαι στάνταρ πελάτης ή/και άνω των 50. Ίσα-ίσα που πολύ το χαίρεσαι.
Άλλο βράδυ πήγαμε στο ολοκαίνουργιο, μοντέρνο “Small Talk”. Καταρχήν έχει παρκαδόρο, πράγμα τέλειο γιατί εκεί που βρίσκεται μπορεί να ψάχνεις για πάρκινγκ χρόνια χωρίς ελπίδα. Είναι καλόγουστο και προσεγμένο, και τα ορεκτικά του μας φάνηκαν νοστιμότερα από τα κυρίως, ίσως επειδή πεινούσαμε. Η μουσική είχε κάποια θέματα – ενώ στην αρχή ήταν λογική σε ένταση και επιλογές, κάπου γύρω στις 11 άρχισε να γίνεται του παραλόγου εντελώς: δυνατή, μοντερνουίτα, αμιξάριστη, γενικά κουλή. Ο (γλυκός κατά τα άλλα) σερβιτόρος μάς είπε ότι «όλα τα μαγαζιά αυτή την playlist έχουν», πράγμα που δεν μας παρηγόρησε. Ίσως το “Small Talk” να απευθύνεται στον νέο που είναι ωραίος και όχι στον παλιό που είναι αλλιώς, τι να πούμε; Δεν είπαμε τίποτα. Οι τιμές στο “Prunier” είναι περίπου σαν αυτές στο “Small Talk”, 45-60 ευρώ (το κάτι παραπάνω, προς το 60άρι δηλαδή, πέφτει στο “Prunier”). Η λογική είναι περίπου κοινή – καλό φαγητό σε πολιτισμένο μαγαζί… απλώς άλλο εννοεί «καλό φαγητό» ο παλιός, άλλο ο νέος, και το ίδιο ισχύει για το «πολιτισμένο μαγαζί».
Ε, και μια μέρα έφαγα υπέροχα σνακς στο “Nice’n’easy”, για να σπάσει πια η ιστορία με τον παλιό και τον νέο (άιντε από κει). Είναι στη γνωστή περατζάδα της Σκουφά, trendy, γρήγορο, ευχάριστο και ανεβαστικό. Μια χαρά, είτε παλιός είσαι είτε νέος – είτε στο ενδιάμεσο (οπότε έχεις πήξει πια με το σημερινό μας θέμα και δικαίως φωνάζεις «έλεος!»…).
H συνιδρύτρια του Lean In. org, οργανισμού υποστήριξης, εκπαίδευσης κι αλληλεγγύης των γυναικών στους χώρους εργασίας, μιλάει για τα ευρήματα της νέας έρευνας «Γυναίκες στον Χώρο Εργασίας 2024
11°
