Με κάθε αλλαγή χρονιάς μού παίρνει 2-3 μήνες να συνηθίσω τη νέα ημερομηνία – εδώ για να συνηθίσω το γεγονός ότι είναι (ακόμα) καραχειμώνας χρειάζομαι εφτά παπλώματα…
Υπάρχει και κάτι το αγχωτικό στις καινούργιες ατζέντες που αγοράζουμε ή μας κάνουν δώρα κάθε χρόνο: γράφουν απ’ έξω τη φρέσκια χρονιά με χρυσά γράμματα και είναι εντελώς άδειες. Εμείς μετά πρέπει να αντιγράψουμε τα σημαντικά ορνιθοσκαλίσματα από την περσινή ατζέντα στη φετινή, πράγμα που καταφέρνουμε γύρω στον Αύγουστο. Ή ποτέ. Έχω βρει ένα άλλο σύστημα πιο βολικό: κόβω τις τελευταίες σελίδες από την παλιά ατζέντα και τις στριμώχνω μέσα στην καινούργια, κι επειδή τα τηλέφωνα, π.χ., είναι γραμμένα σ’ αυτές τις πίσω σελίδες, έχω κάτι τσαλακωμένα παλιόχαρτα από το ’99 που σέρνονται από ατζέντα σε ατζέντα και κανένας δεν μπορεί πια όχι να τα διαβάσει, ούτε να τα δει στα μάτια του.
Οι περισσότεροι άνθρωποι, λέει, είναι υπερσύγχρονοι (έλα!), έχουν ξεπεράσει την εποχή της σφηνοειδούς γραφής και καταχωρούν τα άπαντα σε ηλεκτρονικές ατζέντες που δεν θέλουν άλλαγμα κάθε χρόνο. Απλώς με βολεύουν οι κλασικές ατζέντες με τους άγιους, τις γιορτές, τις πανσέληνους κι όλες τις άχρηστες πληροφορίες που αποκλείεται να χρειαστείς, αλλά γυρεύεις; Κι αν πρέπει οπωσδήποτε να βρεις πότε είναι του Ναούμ Προφήτου ή Φιλαρέτου Οσίου; Να ψάχνεις με ηλεκτρονικό τρόπο; Να τηλεφωνείς θεούσα συγγενή σου; Τζάμπα παίδεμα; Δεν λέει καθόλου.
Το άλλο κουλό είναι που περιμένεις ότι και καλά θα κάνεις καινούργια πράγματα με κάθε νέα χρονιά, και τζίφος – πάλι τα ίδια, παντελάκη μου. Μπορεί όντως να αρχίσεις δίαιτα ή να κόψεις το τσιγάρο ή να ξεκινήσεις Πιλάτες, αλλά στο βάθος είσαι αυτός που ήσουνα πέρσι, γιατί μέσα σε 30 μέρες δεν έγινες ούτε τοπ μόντελ ούτε όμως και περίπτερο, άντε σου λέω να γέννησες, π.χ., οπότε ξεφούσκωσες κατά το 1/3, ή να καψουρεύτηκες, οπότε βάφεις τη ρίζα σου. Οι μεγάλες αλλαγές στη ζωή μας γίνονται λάου-λάου, στα μουλωχτά, και μόνον αν κάποιος έχει να μας δει μήνες ξαφνιάζεται… εκτός από τις αλλαγές-surprise-party, που μας πιάνουν απ’ τα μούτρα. Και γενικά δεν τις θέλουμε καθόλου.
Ναι, για όποιον αναρωτιέται «μα πού το πάει η πουτάνα;»… δεν το πάω πουθενά. Βαρέθηκα να γράφω σε δικαιολογητικά απουσιών (σχολείου) «2008» κι έπειτα να τα σκίζω και να τα ξαναγράφω, αφήστε την ατζέντα 2009, που μου ’χει κάτσει στο λαιμό. Κατά τα άλλα, μια χαρά: πήγα στο “Da Vinci” στην Αγία Παρασκευή, ένα φωτεινό και ψηλοτάβανο μαγαζί, ανάμεσα σε καφέ, μπαρ και εστιατόριο, χλιδάτο, ευχάριστο και… καινούργιο, νομίζω. Δεν ήταν εκεί πριν 16-17 χρόνια, ας πούμε, που είχα έναν (πρώην) σύζυγο ναύτη στο στρατόπεδο ΣΔΑΜ εκεί από πάνω, γιατί τις είχαμε ρημάξει τις καφετέριες της περιοχής, θα το ’χαμε μαρκάρει. Τέλος πάντων, το “Da Vinci” φαίνεται φρέσκο, έχει νόστιμα πράγματα να τσιμπήσεις και βγαίνει γύρω στο 40άρι το άτομο – με κανονικό φαγητό. Είναι πολύ θεαματικό κι οι τζαμαρίες γύρω-γύρω θα ’ναι τέλειες σε λίγο (ή πολύ) που θ’ αρχίσει να ανοίγει ο καιρός.
Άλλο μαγαζί: το “Maltagliati” στο Φάληρο, που φαντάζομαι ότι είναι στενός συγγενής του “Maltagliati” στους Αμπελόκηπους. Είναι η κλασική ιταλική τρατορία, με χειροποίητα ζυμαρικά και παραδοσιακές συνταγές από Ιταλίδα μαμά-κλώσα, όλα πολύ νόστιμα, με τέλειο τιραμισού στο τέλος που δυστυχώς έχει μεγάλη ζήτηση και είναι, χμ, ζήτημα αν θα προλάβεις μια μεριδούλα. Το περιβάλλον μπορείς να το πεις και ρουστίκ (χάρτινα τραπεζομάντιλα, απλότητα σε βαθμό «εδώ μονάζει ο Φραγκίσκος της Ασίζης» κ.λπ.). Βγαίνει γύρω στο 35-45άρι με κρασί, που σου φαίνεται τσιμπημένο – ένα μακαρόνι έφαγες στο φινάλε. Αν βρισκόσουν στην Ιταλία θα το πλήρωνες 15-20 ευρώ. Αλλά δεν βρίσκεσαι στην Ιταλία. Ξεκόλλα. Το μακαρόνι σου ήτανε νόστιμο. Πάμε παρακάτω.
Στο άσχετο βρέθηκα σε μαγαζί με ρούχα “Les Petites” – με είχανε καλέσει πριν αλλάξει ο χρόνος στα εγκαίνια, ήμουν με την κοιλιά στο στόμα, δεν πήγα, κάλλιο αργά παρά ποτέ κ.λπ., κ.λπ. Έχει ωραία ρούχα καλής ποιότητας, ακριβά αλλά όχι επιπέδου «πουλάω ένα μου νεφρό», ούτε καν επιπέδου «αγοράζω γκαρσονιέρα στην Κυψέλη» (που άλλωστε έχει φτάσει στα ύψη). Το στιλ του μαγαζιού είναι γαλλικό, εστέτ, προσεγμένο και τέτοια. Καταλαβαίνεις αμέσως ότι δεν πρόκειται για απλό μακαρόνι, αλλά με λίγο ψάξιμο όλο και κάτι θα βρεις που είναι στα γράδα σου. Κι επίσης… ο χώρος είναι ευχάριστος, αν μετράει αυτό για τις αφοσιωμένες ψωνίστριες. Κι αν ξέρει κανένας πώς μεταφράζεται καλύτερα το shopper στα ελληνικά, είμαι ανοιχτή σε νέες προτάσεις, μια και είναι (ακόμα) φρέσκα τα πράγματα…
Da Vinci, Αγ. Ιωάννου 23, Αγ. Παρασκευή, 210 6000.102
H συνιδρύτρια του Lean In. org, οργανισμού υποστήριξης, εκπαίδευσης κι αλληλεγγύης των γυναικών στους χώρους εργασίας, μιλάει για τα ευρήματα της νέας έρευνας «Γυναίκες στον Χώρο Εργασίας 2024
16°
