- CITY GUIDE
- PODCAST
-
25°
Οι Κυρίες της Πλατείας
Τιμή και δόξα σε όλα τα «κορίτσια» του Κολωνακίου που ο χρόνος ούτε τις ραγίζει, ούτε τις εξατμίζει!
Μερικές σκέψεις για τις κυρίες της πλατείας Κολωνακίου.
Παύλος Παυλίδης, Ξύλινα Σπαθιά: «Στο Grand Hotel οι λιμουζίνες σταματάνε/ κι αποβιβάζονται οι ώριμες κυρίες/ δίπλα στο πιάνο διηγούνται ιστορίες/ και βεβαιώνουν πόσο όμορφα περνάνε.../ πίνοντας τσάι νοσταλγούν τις αποικίες». Κι αν, αντί για το Hotel, δίπλα στο Grand κάνει αντικατάσταση με Κολωνάκι, τότε, ναι, είναι σαν να τις βλέπεις αυτές τις Grand Κολωνάκι Κυρίες, όπως τις βλέπω κι εγώ κάθε μέρα που σκοτώνω τον χρόνο μου στην πλατεία και τα πέριξ. Κατασκοπεύοντάς τες.
Grande Κολωνάκι Κυρίες Spotting. Επαγγελματίας της παρακολούθησής τους! Αυτός είμαι, αυτές κοιτώ. Τις μελετώ με λεπτότητα εντομολόγου. Κυρίες σαν κολιμπρί, χρονών από ογδόντα και πάνω, κυρίες με κάτι αριστοκρατικό και αλμοδαβαρικό συνάμα, εξωτικά φορτωμένες με κοσμήματα, βραχιόλια και περιδέραια, δαχτυλίδια και κοκαλάκια χρυσά στα μαλλιά, καμένα από τις πολλές βαφές μα και τον χρόνο. Σαν πεταλούδες. Σύζυγοι πρώην Αρεοπαγιτών ή κάποτε μεγαλοδικηγόρων, αρχιτεκτόνων εποχής ή καπελούδες της βασιλικής αυλής, κυρίες χήρες τώρα, μόνες αλλά και μαζί, με παρέα η μία την άλλη. «Καθώς τη νύχτα στη βεράντα ξενυχτάνε/ τις ασημένιες χειροπέδες τους φοράνε/ τις σιδερένιες τους θυμίζουν τραγωδίες/ πόσο καιρό θα βρέχει ακόμα στις Ινδίες;» Σαν παραδείσια πτηνά, ή και βραχνοκοκορίνες σκέτες: έχουν μια μπασαδούρα - γρέζι στη φωνή οι κυρίες του Κολωνακίου, τη σμιλεμένη δυο αιώνες τώρα από τσιγάρα και τζιν με βότανα, καπνούς πολλούς και τσάγια. Τις ακούω όταν παραγγέλνουν γιουβετσάκι στη «Λυκόβρυση» ή «εσπρέ», μα το θεό, «εσπρέ» παράγγειλε μία της «φυλής» τους τις προάλλες στο «Φίλιον», κι ύστερα, πάντα κρυμμένη πίσω από τα μαύρα της γυαλιά, έπιασε πάλι να διαβάζει στην «Εστία» – τι; Πως η Κλαούντια Καρντινάλε ογδοντάρισε. Έβαλα στοίχημα με τον εαυτό μου, πως αυτό θα διαβάζει.
Συνομήλικες είναι αυτές οι κυρίες, Κλαούντιες Καρντινάλε του Κολωνακίου, ζώσα μνήμη, στιλ και attitude περασμένων εποχών, να γιατί αγαπώ αυτές τις κυρίες. Πέρα από το ότι είναι αγέρωχες και τρελές, που άφοβα φορούν τα αφόρετα τουρμπάνια σε απίστευτους συνδυασμούς με φλοράλ φορέματα ή ζακετογούνες. Τις αγαπώ γιατί μοιάζουν με ζωντανά μουσεία, βλέπω τις ρυτίδες τους σαν οθόνη, μέσα τους κρύβονται ζενερίκ από άλλες εποχές. Που η Μαργαρίτα Καραπάνου, αν ζούσε, θα τις κατασκοπεύαμε παρέα, όπως κάναμε παλιά, και η Φωτεινή Τσαλίκογλου θα μας κορόιδευε, βρε, σαν δεν ντρέπεστε να σκαρφίζεστε ιστορίες από το μυαλό σας – η Μαργαρίτα Καραπάνου θα μου φώτιζε το σκηνικό της ζωής τους. Πρώην ιδιοκτήτριες μπουτίκ ή κάτοχοι μεγάλης ακίνητης περιουσίας, αυτοεξυπηρετούμενες, εξού και κοτσονάτες, και πάντα «πρώτο τραπέζι πίστα» στην πλατεία, ή υποβασταζόμενες από οικιακές βοηθούς ρωσοφιλιππινεζικής καταγωγής. Με ή χωρίς σκυλάκι, μα πάντα eyeliner στο ματάκι, κοκέτες αδιαφιλονίκητα περισπούδαστες, οι Grande Κολωνάκι Κυρίες σαν «κρύσταλλα στα ράφια που γυαλίζουν/ αναρωτιούνται πόσο αξίζουν οι καρδιές όταν ραγίζουν/ και πόσο αξίζουνε τα κρύσταλλα όταν σπάνε».
Ίσως γι’ αυτό τις αγαπώ, τις σέβομαι και τις τιμώ. Γιατί είναι κρύσταλλα που δεν έσπασαν, κι ας τις ράγισε ο χρόνος. Αυτές, οι μεγαλειότητές τους, επιμένουν κάθε μέρα να ντύνονται, να στολίζονται, να οχλοβοούν και να παρίστανται, σαν ζωντανά γλυπτά, σε μια συνεχή περφόρμανς χρόνου και αξεπέραστου στιλ, αφιερωμένη θαρρείς σε εμάς τους «τυχοδιώκτες/ που όλο δήθεν αδιάφορα κοιτάνε/ καθώς τινάζουνε τη στάχτη όταν καπνίζουν»: Παύλος Παυλίδης, Ξύλινα Σπαθιά. Αλλά και γιατί ντάμες σπαθί είναι όλες αυτές οι Κολωνακιώτισσες κυρίες, έτσι τις βλέπω και δεν θα πάψω ποτέ να τις κοιτώ με λατρεία και θαυμασμό. Αν και, όπως θα έλεγε κι ο –όχι και τόσο ροκ– Χρήστος Κυριαζής, αυτό μπορεί να μου συμβαίνει ίσως γιατί, «Μου θυμίζεις τη μάνα μου»!
ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
«Ο μεγαλύτερος αθηναϊκός μου φόβος είναι να έχει ντέρμπι την ημέρα που έχω live»
Πώς και πότε θα αναδιαμορφωθεί σε σύγχρονο πολυχώρο γαστρονομίας, εμπορίου και πολιτισμού
Μια συστάδα παγκάκια συν τραπεζάκια έφτασαν για να μας κάνουν ευτυχείς
Ανοίγει τις πύλες του με αφορμή τη μεγαλύτερη πανευρωπαϊκή γιορτή της επιστήμης
Διαψεύδει τις φήμες - «Αναπόσπαστο μέρος της κοινωνικής πολιτικής μας»
Tο 1962 που άνοιξε τις πόρτες του στην οδό Ριζάρη, έμελλε να γίνει ένας από τους πιο εμβληματικούς κινηματογράφους της εποχής του, τοπόσημο για το Παγκράτι
Απευθύνονται σε όλες τις ηλικίες - Οι εγγραφές άνοιξαν
Δούκας: «Θέλουμε πόλεις στις οποίες τα αυτοκίνητα δε θα έχουν κυρίαρχη θέση»
Χάρης Δούκας: «Δεν θέλουμε κανένα παιδί να ξεκινήσει τη φετινή σχολική χρονιά χωρίς χαμόγελο στο πρόσωπό του»
Ο Ηλίας Κατιρτζιγιανόγλου, ένας εκ των διοργανωτών, μιλάει για το διήμερο φεστιβάλ της queer καλλιτεχνικής σκηνής με προβολές, κόμικς, πάνελ και μουσική.
Χάρης Δούκας: «Κάνουμε πράξη τη βιώσιμη κινητικότητα και μικροκινητικότητα»
O μεγάλος στιχουργός είχε μιλήσει στον Μάκη Προβατά για την πλατεία Βικτωρίας στο βιβλίο «21 υπέροχοι Έλληνες μιλούν για την Αθήνα» που κυκλοφορεί από τις εκδ. Athens Voice Books
«Φοβάμαι πως θα ανατινάξουν τον Πύργο Αθηνών και δεν θα είμαι εκεί να τραβήξω βίντεο»
Οι υπηρεσίες που θα παρέχει στα άτομα 3ης ηλικίας
Αφετηρία και κατάληξη η Μεγάλη Βρεταννία, με ελεύθερη είσοδο
Δωρεάν δημιουργική απασχόληση για παιδιά ηλικίας 7-12 ετών για μία εβδομάδα
«Ο χειρότερος Αθηναίος είναι αυτός που νομίζει ότι δεν ακούω την κόρνα του»
Ένα flash back στους προγόνους των emails μέσα από ιστορικούς σταθμούς της ταχυδρομικής κίνησης της Αθήνας
Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.