Life in Athens

Αθήνα, το βασίλειο του Zbutsam style!

Ή και πώς η ασχήμια για κάποιους ανόητους είναι το νέο cool

4754-202316.jpeg
Στέφανος Τσιτσόπουλος
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
kentriki.jpg

Γιατί η Αθήνα μοιάζει με το δωμάτιο ενός ακατάστατου, δύσθυμου, βάνδαλου και βρομιάρη έφηβου.

Κάθε φορά που βολτάρω στο κέντρο της Αθήνας, όλες οι εικόνες συγκλίνουν σε μία. Από Κυψέλη και Πεδίο Άρεως έως Αμπελόκηπους και από πέριξ Εξαρχείων, Ιπποκράτους, Μαυρομιχάλη σε Παγκράτι, Μοναστηράκι, Ψυρρή και Πειραιώς, η πόλη μοιάζει με δωμάτιο δύσθυμου και βρομιάρη έφηβου. Ακατάστατο, μπιχλώδες  αναρχομάνι  από αφίσες ή κακότροπες ζωγραφιές (αρνούμαι να την πω στριτ αρτ). Κομπλεξικοί μαρκαδοράκηδες ή ατάλαντοι σπρεϊτάδες που απαθανατίζουν μίσος ή χαζοζωγραφιές. Πλην εξαιρέσεων, η στριτ αρτ της Αθήνας είναι φτηνή και τιποτένια. Και η πόλη σαν δωμάτιο χαζομαλάκα έφηβου: αυτό το στούμπωμα από ζοφερές άπλυτες κάλτσες, βορβορώδη σεντόνια που θα αλλάξουν μόνο όταν και η τελευταία μύγα ή κατσαρίδα θα γευτεί τα ψίχουλα απομεινάρια από μπέργκερ - η μαμά έχει απαγορευτικό να συμμαζέψει το δωμάτιο. Κι όλα αυτά μοιάζει να ξέφυγαν. Και να εγκαταστάθηκαν έξω, στους δρόμους (σαλόνι του σπιτιού) της πόλης.

Ναι, η Αθήνα είναι παράδεισος για παραβατικούς, προβληματικούς και «Zbutsam style» έφηβους. Κατουρημένοι δρόμοι, ειδικά το Σαββατοκύριακο είναι σαν να μην υπάρχει άνθρωπος που να πηγαίνει στην τουαλέτα, όλη η πρωτεύουσα, ακόμα και στα στενά του Συντάγματος, ανακουφίζεται υπαίθρια. Εφηβικό δωμάτιο, σου λέω, με τα όλα του, θυμάμαι συμμαθητές μου που βαριόντουσαν τόσο πολύ να κουνηθούν από το δωμάτιο - βασίλειο της βρόμας, που κατουρούσαν μέσα στα άδεια μπουκάλια από κοκακόλες. Την άλλη μέρα η μάνα τους έμοιαζε να αποσυμφορίζει και να καθαρίζει όχι τα απομεινάρια ενός εφηβικού πάρτι, αλλά θάλαμο αερίων!

Υπέροχη πόλη κοινώς για πιτσιρίκια συμφιλιωμένα όχι μόνο με την αποφορά των εφηβικών τους δωματίων αλλά και των στεκιών τους: προβάδικα και μοκέτες που μπιρομυρίζουν, άθλιο πίσω μέρος από κλαμπ που ούτε ποντίκια πατάνε, αλλά, για δες: όλη αυτή η μυθολογία της εφηβικής παραβατικότητας περιβάλλεται με θαυμασμό, με φοβερή γοητεία και «πρέπει να το ζήσεις» tips. Υπό μορφή άρθρων ή ποστ «Αθήνα, city of rebels». Και καλά μποέμ και ροκ-εν-ρολ, ειδικά στα Εξάρχεια υπάρχουν ακόμα αγκιτάτορες της «φόρμας» που την αποθεώνουν την μπίχλα και το φρικώδες, θεωρώντας τα σούπερ κουλ.

Και έκπληξη: όλη αυτή η Αθήνα, μια κινούμενη και υμνούμενη ασχήμια, μοιάζει place to be κι από ξένους τουρίστες. Εισαγόμενα φρικιά, χουλιγκάνια, ατάλαντους στριτ άρτιστ εξωτερικού που έρχονται για να βάψουν και να αφήσουν την κουράδα τους, και μεταφορικά στους τοίχους αλλά και κυριολεκτικά στους δρόμους. Κι η πόλη να προσομοιάζει ολοένα και περισσότερο με τριτοκοσμική Ντίσνεϊλαντ terrordrome, όπου μέσα της σόλο κλεφτρόνια ή μπάχαλοι σε ορδές και οργανωμένες συμμορίες «φιλοτεχνούν» δράσεις. Ικανές να ενθουσιάσουν τους ιθύνοντες της περσινής Documenta, α, είναι πάρα πολύ εύκολο να ιδεολογικοποιήσεις την ασχήμια και το έγκλημα. Λίγο Ζενέ, αντικαπιταλιστικά τσιτάτα και μια λατρεία του εξωτικού (στα μάτια τους) «αθηναϊκού oriental», κι έτοιμο το πακετάκι εναλλακτικών διακοπών. Όπως Νέα Υόρκη των 70s ή Βερολίνο του '80, άκουσα πολλούς, με τα αυτιά μου, «καλλιτέχνες» ή «ποιητές» να την αποθεώνουν αυτή την Αθήνα. Θα το δεχόμουν αν εδώ άκουγα κάτι αντίστοιχο για σάουντρακ με τους Sonic Youth ή τους Neubauten. Όμως φευ! Ακόμα και ο ήχος της σημερινής Αθήνας, που δήθεν προσομοιάζει με τις ιλιγγιώδεις μητροπόλεις του τότε, εξαντλείται σε κάτι νησιωτορεμπέτικα που οι φαν τους τα καταναλώνουν με ρακόμελα μπόμπες που σου καίνε τα εντόσθια.

Ακόμα και στα ληθαργικά προάστια, πέραν δηλαδή του κέντρου, Περιστέρι, Νέα Ιωνία, Καλλιθέα, τυχαίες οι αναφορές, σαν τις βόλτες μου, μια ενορχηστρωμένη βανδάλα δείχνει να διαμορφώνει τόσο «φιλότιμα» την εικόνα της πόλης. Μιας Αθήνας που ζει σε συνθήκες μπιχλιάρη και παραβατικού έφηβου-βασιλιά στο υπνοδωμάτιό του, Kingdome of Zbutsam. Χμ, νομίζω πως αυτή είναι η φάση, Kingdome of Zbutsam, ένα κυρίαρχο αισθητικοπολιτικό κίνημα, που άλλοι το αποκαλούν και new indie. Αλλά εγώ θα επιμένω να το λέω ασχήμια όπου και να σταθείς, όπου και να βρεθείς, κι ας προσπαθεί η πόλη να ξεκαρφωθεί και να πάρει μπρος αλλιώς. Μόνο τα κοινοφελή ιδρύματα και οι δράσεις τους, ή μερικές ομάδες που προσπαθούν να παραγάγουν μια νέα, θετική αστικής ευγένειας και κουλτούρας ενέργεια δεν φτάνουν. Γιατί νομίζω πως κατά βάθος αυτή η Αθήνα-μπάχαλο είναι το πρόσωπο που η πλειοψηφία των πολιτών της αγαπά να βλέπει. Δεν εξηγείται αλλιώς...

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.