Κολλημένος με το Παγκράτι

Τι ζωντανή γειτονιά... Η μόνη μαζί με τους Αμπελόκηπους που έχει πέντε σινεμά («Παλλάς» και «Βίλατζ» χειμώνα - καλοκαίρι, «Πτι παλαί» χειμώνα, «Όασις» καλοκαίρι και «Λάουρα», στα όρια με τον Βύρωνα, πάλι καλοκαίρι), δύο τουλάχιστον σούπερ ενημερωμένα βιβλιοπωλεία που κάνουνε υπέροχες εκδηλώσεις («Λεξικοπωλείο» και «Πλειάδες»), λαμπρές πλατείες με ωραία μπαρ/ ταβέρνες /ρακάδικα κ.λ.π (Μεσολογγίου, Προσκόπων, Δεληολάνη / Μαρτάκη, Βαρνάβα, Πλαστήρα φυσικά), κι άλλες ξέμπαρκες ταβέρνες σαν του Βυρίνη, του Μεγαρίτη ή του Καραβίτη, το Άλσος, το Στάδιο με τους άλλο πράμα πέριξ δρόμους (Αρχιμήδους, Κλειτομάχου, Εμπεδοκλέους, Άγρας βέβαια), τα νεοκλασικά και μοντέρνα μεσοπολεμικά σπίτια, τους εμπορικότατους δρόμους Χρεμωνίδου, Ευτυχίδου, Φιλολάου, Φρύνης, Μερκούρη, Ριζάρη, Δαμάρεως κ.λπ. με τα μεγάλα –κυρίως όμως τα μικρά– μαγαζιά που έχουνε του κόσμου τα σπάνια είδη, τις νερατζιές της Ευφρονίου που είναι τώρα λουλουδιασμένες, την Ερατοσθένους με το οίκημα-μνημείο με τις σφαίρες από τα Δεκεμβριανά, που επισκευάστηκε, το αξιοθαύμαστο «Athens Centre» της οδού Δόμπολη (ή Δομπόλη; Ή μήπως Δομπολή; Το βασίλειό μου για έναν αιτιολογημένα ορθό τονισμό), τη γειτνίαση με τόπους και κτίρια πολυαγαπημένα (Μετς, Γούβα, Καισαριανή, Ιλίσια, Χίλτον, Εθνικός Κήπος, Ευαγγελισμός, και βέβαια Βύρωνα) και τόσα άλλα. Σπάνια μού δίνεται η ευκαιρία να περπατήσω στο Παγκράτι, όταν όμως το κάνω δυσκολεύομαι να ξεκολλήσω. Αν δεν ήμουνα Πατησιώτης, νομίζω πως ευχαρίστως θα γινόμουνα Παγκρατιώτης. Θα είχα και bonus: Δυο βήματα από το Κέντρο.