Ο Αντώνης Καρπετόπουλος, η Χίλντα Παπαδημητρίου και η Ινώ Μέη μας συστήνουν τη γειτονιά τους, τη Νέα Σμύρνη.
Στο γήπεδο της πλατείας Του Αντώνη Καρπετόπουλου*
Αποφάσισα να εγκατασταθώ στη Νέα Σμύρνη πριν από περίπου έντεκα χρόνια. Όταν το αποφάσισα δεν είχα καταλάβει πόσο σοφή ήταν εκείνη μου η απόφαση – δεν ήταν δυνατόν. Εδώ βρήκα ένα σπάνιο συνδυασμό πρωτεύουσας και γειτονιάς: η Νέα Σμύρνη είναι μεγάλη, έχει τα πάντα, αλλά συγχρόνως είναι και ανθρώπινη. Όλα φυσικά περιστρέφονται γύρω από την πλατεία, μία από τις τελευταίες αληθινές εκκλησίες του Δήμου που έχουν απομείνει στην πρωτεύουσα. Από τον καιρό που ο Γαλαξίας ήταν καφετέρια και που στον Άδωνη σύχναζαν τεκνά και φρικιά και αθλητές, η πλατεία έχτιζε τη μυθολογία της: σήμερα είναι πασαρέλα (ειδικά όταν καλοκαιριάζει και γεμίζει κοριτσάκια), είναι τόπος περισυλλογής (αφού διάφοροι γνωστοί και γείτονες βρίσκονται για να μοιραστούν τις δυσκολίες τους), είναι πάντα τόπος ποδοσφαιροκουβέντας. Δεν είναι αλήθεια ότι οι πιο πολλές συζητήσεις εδώ αφορούν τον Πανιώνιο: οι Πανιώνιοι επειδή βρίσκονται στην Εδέμ τους, τα δικά τους τα συζητάνε κυρίως στο γήπεδο. Στην πλατεία τούς βρίσκεις όλους. Ο Βαγγέλης, π.χ. που είναι από τα ιστορικότερα στελέχη της, έχοντας ανοίξει και κλείσει καμιά δεκαριά καφετέριες, είναι Παναθηναϊκός, αλλά μπορεί και να τσακώνεται για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Το μεσημέρι στο Avenue χρόνια τώρα λύνονται τα προβλήματα της ΑΕΚ, την ίδια στιγμή που το γυναικομάνι στο διπλανό τραπέζι μπορεί να καυγαδίζει για τον Νώντα Ξανθόπουλο, παλιό ηθοποιό και μοναδικό ζεν πρεμιέ της περιοχής. Στο Pop Up o Γιούρι είναι ΠΑΟΚτζής, στο «Άρωμα» μπορεί να γίνεται ένα πρωί αυστηρά πολιτική ανάλυση, στον Κουλμπαλόγλου στα οπτικά έχει «σίγουρα» για το Στοίχημα, ενώ ο Λώλος ρωτάει πού χαθήκαμε. Δεν χανόμαστε ποτέ: η πλατεία έχει ένα μαγνήτη τεράστιο και μας τραβάει…
Άλσος, πλατεία, σιντριβάνια, Λεόντειος, Μίλωνας, κλειστό Πανιωνίου, Εστία, Αγία Φωτεινή… η δική μου Νέα Σμύρνη. Η περιοχή που μεγάλωσα και μεγάλωσε και αυτή μαζί μου. Μια όμορφη και σχετικά ήσυχη συνοικία με αδιαμφισβήτητο στολίδι της το Άλσος και με κέντρο της την πεζοδρομημένη πλατεία με τα καταστήματα, τα πολλά καφέ και τα ιστορικά σιντριβάνια. Βρισκόμαστε κοντά στο κέντρο της Αθήνας και μια αναπνοή από τη θάλασσα. Προτείνω περίπατο στο Άλσος, καφέ στο Μουσικό Καφενείο (δημοφιλέστατο και οικονομικό), ποτό στο Pop Up (αγαπημένο πλατειακό στέκι), καταπληκτικό σουβλάκι στην Ιωνία (μια δοκιμή θα σας πείσει), φαγητό στο Bar.B.Q (τα κρεατικά έχουν την τιμητική τους), γαλακτομπούρεκο στον Κούτρα (το πιο νόστιμο της Αθήνας) και τιραμισού στο Esperia (δεν έχω δοκιμάσει γευστικότερη εντός συνόρων). Χαίρομαι που πλέον ολοκληρώθηκαν με επιτυχία τα «ομηρικά» έργα για το κεντρικό γκαράζ της πλατείας. Εύχομαι φέτος το καλοκαίρι να μην πεθάνουν κι άλλα δέντρα στο Άλσος, γιατί δεν ποτίζονται... Απλά ενεργοποιήστε τα αυτοποτιζόμενα που λειτουργούσαν για τόσα χρόνια πριν την όλη ανάπλαση και τελικά διαμόρφωση του Άλσους σε πάρκο.
*Η Ι.Μ. είναι φωτογράφος και ιθύνοντας νους του εξειδικευμένου On-line περιοδικού για tattoo www.heartbeatink.gr
Ζω στη Νέα Σμύρνη από το 1970. Είναι το χωριό μου. Τη θυμάμαι πριν πεζοδρομηθεί η πλατεία, πριν το τραμ κόψει την πόλη στα δύο. Πολλά πράγματα μου λείπουν, που δεν φανταζόμουν ότι θα μου έλειπαν: ο παλιός ισόγειος Άδωνις, το γαλακτοπωλείο του Λακαφώση, ο Γαλαξίας ως καφετέρια. Πιο πολύ όμως μου λείπουν οι κινηματογράφοι που έκλεισαν. Η Νέα Σμύρνη που αγάπησα είχε πολλούς κινηματογράφους – όχι όσους είχε η Καλλιθέα εκείνα τα χρόνια, αλλά αρκετούς. Χειμερινοί ή θερινοί, ήταν για μένα οι τόποι όπου το όνειρο μετασχηματιζόταν σε εικόνα, σε μια σχεδον χειροπιαστή πραγματικότητα.
Τα ραντεβού με τους φίλους κλείνονταν στο Παλούκι για να πάμε μετά στην Έλση, που κάποια στιγμή στα τέλη της δεκαετίας του ’80 –αν θυμάμαι καλά– έγινε εμπορικό κέντρο. Δεν με πειράζει που είχα δει ένα ποντίκι να περνάει τρέχοντας ανάμεσα από τα καθίσματα λίγο πριν την κατεδάφιση… Στην Αστόρια, απέναντι από την Εστία, έχω ζήσει τις «νύχτες με φεγγάρι» που λέει ο Κηλαηδόνης, γελώντας μέχρι δακρύων με το «Πάρτι» και την «Ασύλληπτη απόδραση». Το Τιπ-Τοπ, στην αρχή της Ομήρου, το θυμάμαι λιγότερο για τις ταινίες και πιο πολύ για τις πολιτιστικές εκδηλώσεις εν όψει του πρώτου συνεδρίου του Ρήγα Φερραίου. Η Αρίκα, κοντά στην πλατεία Άνοιξης, έμοιαζε βγαλμένη από επαρχιακή πόλη της δεκαετίας του ’60, αλλά μετανιώνω που ποτέ δεν πήγα στην Αναστάλια, έναν κινηματογράφο κοντά στα Νεκροταφεία ο οποίος μου φαινόταν κάποτε πολύ μακριά. Η δική μου Νέα Σμύρνη είναι το Φιλίπ, το Σπόρτινγκ και ο Άτταλος, το εκμέκ καϊμάκι τα καλοκαιρινά βράδια στην πλατεία, το Άλσος και το γήπεδο του του Πανιώνιου».
* Η Χ.Π. είναι συγγραφέας. Το τελευταίο βιβλίο της «Έχουνε όλοι κακούς σκοπούς» κυκλοφορεί από το Μεταίχμιο
H συνιδρύτρια του Lean In. org, οργανισμού υποστήριξης, εκπαίδευσης κι αλληλεγγύης των γυναικών στους χώρους εργασίας, μιλάει για τα ευρήματα της νέας έρευνας «Γυναίκες στον Χώρο Εργασίας 2024
12°
